Roeping. Jaargang 32

[p. 333]

Dick Steenkamp
De muur

OMDAT de heer Mulder zich bedreigd voelde, wilde hij in zijn tuin een muur bouwen. Op een morgen bestelde hij stenen en cement, hij schafte zich gereedschap aan en een paar dagen later kon het werk beginnen.

De heer Mulder stond vroeg op, om veel te kunnen doen. Het gras was nog vochtig van de dauw. De hemel liep in het oosten over van de kleur rood, maar de zon was nog aanstaande. Een haan kraaide. Midden in de tuin lagen de stenen keurig opgestapeld: een massief vierkant blok.

‘Het zou een graf kunnen zijn’, dacht de heer Mulder, ‘een nepgraf’. Hij zocht zijn gereedschap, maakte het cement aan en zou begonnen zijn als niet plotseling de vraag in zijn hoofd was geklommen, waar hij de muur het beste kon plaatsen. Een tijd lang dacht hij na, leunend op zijn schop. Zijn buurman kwam pijprokend uit het achterhuis. De heer Mulder groette hem afwezig. Hij was niet gewoon met zijn buurman te praten, alleen als de afstand toevallig te klein en het zwijgen te bar werd. Toch droegen zij beiden een duidelijk beeld van elkander, daar is weinig voor nodig, een blik, een gebaar.

De zon kwam op en met het licht werden de schaduwen scherper. De heer Mulder staarde in het zwarte parallelogram, dat de stenen op het grasveld wierpen; het was een rustige plaats voor het oog. Want waar de zon scheen schitterden de dauwdruppels vermoeiend. De buurman kwam terug achter uit zijn tuin. Toen hij langs de heer Mulder kwam stond hij een ogenblik stil en wees naar de stenen.

Zo? zei hij.

Ja, antwoorde de heer Mulder, zo is het.

Dat was alles. Het hanegekraai nam toe - een vraag-en-antwoordspel zover het oor reikte, dat wil zeggen tot aan de bomen rond het kerkhof ongeveer.

De bedreiging bleef, groeide met de minuten. Hij moest iets doen. Sinds hij was opgestaan - hoe lang was dat geleden? - was er niets gebeurd. Ja, het parallelogram had een kleine verschuiving ondergaan, en het zwart was iets dieper geworden.

Hoe diep? dacht de heer Mulder. Als de nacht zou men kunnen zeggen. Hij zette zijn schop een voet in de aarde.

‘Ik ga erbij zitten’ zei hij, ‘het staan vermoeit mij’.

En hij zette zich neer in het donker, met zijn rug naar de stenen. Zij waren

[p. 334]

kil en vochtig, maar zij geven steun in de rug. Hij strekte zijn benen uit: zij lagen juist binnen de schaduw. Het gaf een veilig gevoel, zodat een sluimering de heer Mulder overviel.

Toen hij ontwaakte werden zijn voeten beschenen door de zon. Hij voelde door het leer van zijn schoenen een lichte warmte op zijn huid, trok zijn benen in en schoof een eindje op, zodat hij volledig in het duister kwam te zitten. En op dat moment besefte hij, dat het de dag was, die hem bedreigde.

Het was jammer van de tijd, maar een sluimering heeft haar goede zijden, dacht de heer Mulder en hij stond op.

‘Ik zal in het westen beginnen, dat ik de avonden veilig ben. Dan bouw ik in een boog naar het zuiden waar de zon krachtig is. Tegen de wijzers van het uurwerk zal ik voortgaan en het oosten afschieten langs de tuin van mijn buurman. Daar leg ik de laatste steen, synchroon met zonsondergang. In het noorden staat mijn huis, in de streek van de nacht, daar is geen gevaar te duchten. En wat de hoogte betreft, de hoogte kan bescheiden zijn, laat ons zeggen de hoogte eens mans.’

Enige tijd later zette hij van dun touw strakke lijnen aan de westelijke zijde en begon fluitend aan het metselwerk. De stenen rijden zich aaneen, soepel legde het cement zich te besterven. Een hechte droge muur stond op uit het gras. Langzaam werd het westen onschadelijk: weldra zouden de avonden geborgen zijn.

Een dronken vreugde welde op in het hart van de heer Mulder. Zijn troffel danste over de stenen, met sierlijk armgebaar. Maar ook de zon bouwde voort aan de dag en klom gestadig naar het zuiden. Waar zouden zij elkaar ontmoeten? Het kan dacht de heer Mulder, het kan precies in het zuiden zijn. Ik moet het tempo opvoeren, drie stenen tegen twee is voldoende, een coëfficient van anderhalf.

Juist had hij zich dat voorgenomen, of hij hoorde achter zich een kuchend geluid. Het was de buurman, die met zijn handen in zijn zakken stond toe te kijken.

Zo? zei hij, terwijl hij knikte in de richting van de muur.

Ja, antwoordde de heer Mulder, zo is het.

Het duurde langer dan anders voor de heer Mulder zijn buurman hoorde vertrekken. Maar even later was hij weer terug. Wat wilde hij toch? Men heeft toch waarachtig geen tijd om te leuteren als men met de zon in het zuiden wil zijn! Maar de ogen van de buurman waren op hem gericht, dat voelde hij, en zij dwongen hem om te kijken.

Haast? vroeg de buurman.

Nogal ja, zei de heer Mulder, hoe gaat dat, drie tegen twee hé? De buurman verdween, maar hij ging niet naar binnen. Van een afstand bleef hij toezien.

[p. 335]

Het maakte de heer Mulder onrustig. Zijn hand werd onzeker. Voor de eerste maal sloeg hij een scheur in een steen. Dit gaf vertraging en hij zon op middelen om de blikken van zijn buurman te weren.

Toen hij dacht het gevonden te hebben, werden er stenen gebracht in de tuin van zijn buurman. Arbeiders mengden cement in een grote kuip, zij lachten en plasten met water. De buurman zelf spande lijnen langs zijn afscheiding. Hij ging een muur bouwen, dat was duidelijk.

De heer Mulder kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, stapte naar zijn buurman en vroeg: Hoe hoog maakt U hem? Zo hoog als een man, ongeveer van uw lengte, antwoordde hij zonder op te zien.

De zon stond intussen in het zuiden. De muur van de heer Mulder begon de eerste veilige schaduwen af te werpen op zijn erf. Het was gelukt. Naarmate de dag vorderde werden zij langer maar met de duisternis viel ook de vermoeidheid over zijn leden. Het tempo van de heer Mulder liep terug van drie tegen twee tot één tegen één.

Tegen de avond ontmoetten de heer Mulder en zijn buurman elkaar in het zuidoosten. Met bevende handen metselden zij de muren aan elkaar, één tegen een. Een smal gat resteerde.

Toen de zon onderging was het dicht tot schouderhoogte. Een ogenblik stonden zij oog in oog, er was geen ontkomen aan. Kijk, zei de heer Mulder, daar staan de bomen van het kerkhof. Toen legden zij samen de laatste steen tussen hun ogen.

De nacht viel.