Roeping. Jaargang 31

[p. 385]

Pierre Kemp
Gedichten

Nachtdoler

Ik heb een stad geschilderd op mijn jas
en toen ben ik het donker ingegaan.
Het scheen of ik de stilten van steen en glas,
van hout en ijzer zo beter kon verstaan.
Een wandelaar door de nacht wendde zich naar mij,
een ogenblik.
De tijd, dat men een kruis slaat om een ding als ik,
is echter lang voorbij.

Tegenvaller

Vandaag heb ik mijn hoofd verhuurd

aan de Lente en ik heb nog geen spijt!

Ik weet niet wie Haar mij heeft gestuurd,

maar wel, Zij voelt zich gevleid.

Zij hèeft met haar bloesems mijn schedel belegd

en mij zo aan de Zon getoond.

Toen hebben die Twee elkaar dingen gezegd,

waarin ik niet werd verschoond.

[p. 386]

Ik heb weer overal

Overal heb ik weer gekeken
in de wolken, in 't blauw en in oud roest.
Er is iets van mij geweken,
dat eigenlijk nooit wijken moest.
Nog altijd wil dit niet wennen:
dat vaarwel aan mijn jeugdstaat van dwaas
en nu ik dit toch moet erkennen:
al lang ben ik een gehaarscheurde vaas.

Finale

Na middernacht is die kuil begonnen
zich rond mijn ogen uit te breiden.
Veel heb ik sedert dat uur verzonnen
om niet van dit leven te scheiden,
maar die kuil heeft mij geen rust meer gegund.
Het is geen zwart water, het is een punt
en waar ik ook om mijn ogen staar,
word ik alleen die zwarte punt gewaar.
Et is hier niets meer van kruis of munt,
maar uitsluitend die punt! Die Punt!! DIE PUNT!!!

[p. 387]

Erosie in droom

Er moeten meer bomen komen!
zei de groene stem aan mijn bed,
toen ik opvloog uit mijn dromen
en ernstig heb opgelet.
Wie zal ik die boodschap geven?
Wie, die ze van mij aanvaardt
en mij niet voor mijn verder leven
gek verklaart?

Er vonkte om de groene lippen,
sprekend die wens om meer bomen uit,
een nimbus van groene stippen
en de stem klonk noch woest, noch luid.
Ik hoefde ze niet te bedaren.
Stil is zij heengegaan.
Maar - waar haal ik de takken en blaren
en stammen alweer vandaan?

[p. 388]

Vertrek

Er is vannacht een lift bij mij gekomen:
Kom, laat ons gaan!
Mijn bed werd onder mij weggenomen
en ik bleef staan.
Ik heb geglimlacht al de uren,
die ik nadien beleed.
Er waren bloemen om te duren
en muziek, waar ik nog geen raad mee weet.