Roeping. Jaargang 31

[p. 308]

Gabriël Smit
Op papier

Langzamerhand legt Gij het door U
gekozen woord zo diep in de taal,
dempt Gij uw stem tot een zo kwetsbaar nu,
dat zij al breekt wanneer ik ademhaal.

Verleden zijt Gij, over het heden heen
terugvallende in wat ons toekomst en
spreekbaar in het afgesprokene alleen
als ik mijzelf ver voor of achter ben.

Dit ogenblik is niets dan wijken, ogen
en handen van U afwenden en wachten tot
Gijzelf zegt: Zie, nu ben Ik eindelijk vrij.

Wanneer? Mijn hart zal het nooit mogen
weten; anders vernietigt het uw lot,
uw eigen levenslot, mijn God, in mij.

[p. 309]

 

Morgen zijt Gij verstaanbaar,

 

nu zijt Gij dit witte papier,

 

deze lage weg, onbegaanbaar

 

door leugens van gisteren tot hier.

 

 

 

En over dit martelveld stuwen

 

mijn hand en mijn kille pen

 

woorden om van te gruwen

 

naar een doel dat ik toch niet ken.

 

 

 

Want wat Gij morgen zult spreken

 

zal morgen weer morgen zijn:

 

Gij zijt de weg, niet het huis.

 

 

 

Waarheid en leven breken

 

pas aan op de einderlijn:

 

de weg snijdt het wettige kruis.

[p. 310]

 

Er is geen woord dat U uitzegt:

 

alle woord noemt U, maar snijdt

 

ruimte in U weg tezelfdertijd.

 

Wanneer teh iets van U uitlegt,

 

 

 

verbergt het tegelijk een ander iets.

 

Want Gij zijt overal en ik ben hier,

 

Gij zijt alles en ik ben papier:

 

een iets, eigenlijk minder dan niets.

 

 

 

Het eeuwige werkelijke woord zijt

 

Gijzelf, maar Gij waart in den beginne,

 

ik moet mij op het eind bezinnen,

 

Gij zijt eeuwigheid, mij is de tijd.

 

 

 

Daarom schrijf ik altijd aan U voorbij,

 

tenzij Gij, God, ook mens wordt in mij.