Roeping. Jaargang 31

[p. 289]

Giosuè Carducci
Sonnet

Giosuè Carducci

Mijn schip vaart eenzaam bij de droeve klacht
der meeuwen door de woeste oceaan;
hij valt het aan en beukt, en nimmer wacht
het dreunen van de golf en de orkaan.

Dan wenden naar het reeds verloren strand
herinneringen het betraand gezicht
en de afgetobde hoop buigt, overmand,
zich over de gebroken riem, en zwicht.

Mijn geest, op 't achterschip rechtop en groot,
zingt luid, uitblikkend over zee en lucht,
bij 't piepen van de ra en 't stormgerucht:

‘Wij roeien, makkers, die wanhopig zijt,
naar de ijle haven der vergetelheid
en naar de blanke klippen van de dood.’

vert. R. Valkhoff