Roeping. Jaargang 31

[p. 270]

Noud van den Eerenbeemt
Maria Georgina Santestevan

HEB je de krant uit? Gaan we nu wandelen?’ vroeg zijn vrouw. Hij knikte. Zij stond op en liep voor hem uit. Het was koel in de hal van het hotel.

‘Heb je je scheepsberichten gelezen?’ vroeg zij, ‘Ook je scheepsberichten?’

‘Jazeker,’ zei hij en dacht aan schepen, die ‘Daphnis’ en ‘Macona’ en ‘State of Liberty’ heetten en rond de wereld voeren - naar Bombay en Barbados en Trinidad en de Ivoorkust.

‘Het blijft maar mooi weer,’ zei zijn vrouw.

‘Jazeker,’ zei de man. Zij liepen het hotel uit en hij keek om zich heen, naar gezichten van onbekenden, naar winkels en auto's en trams, naar de wereld op een dag in de zomer.

Het ontbijt was goed,’ zei zijn vrouw.

‘O, ja,’ zei hij, ‘Het is een goed hotel.’ Het was warm, veel warmer dan in Bombay, Barados en Trinidad, nog warmer dan aan de Ivoorkust. Een jongen en een meisje stonden in de schaduw van donkere bomen en leunden tegen een brugleuning en keken uit over het water. Het meisje had haar schoenen uitgetrokken en stond op blote voeten, koele voeten naast de jongen en sloeg haar haar armen om hem heen.

‘Het wordt warm vandaag,’ zei zijn vrouw. Zij stak haar arm door de zijne en hij knikte en dacht aan schepen, die rond de aarde voeren en aan al de dagen, die voorbij waren en aan al de dagen, die nog komen zouden - Zondagen, werkdagen, vacantiedagen, grijze dagen.

‘Morgen ben je jarig,’ zei zijn vrouw. Ze keek hem aan en lachte en zei: ‘Je wordt nu vijf-en-veertig, hè?’

‘Vijf-en-veertig,’ zei hij.

‘Vijf-en-veertig,’ zei ze, ‘Waar blijft de tijd. Weet je nog toen we trouwden?’

‘Ja,’ zei hij, ‘Dat is al twintig jaar geleden.’

‘Een-en-twintig jaar,’ zei zijn vrouw, ‘straks moet je een foto van me maken... Of nee, doe het nu maar... hier bij dit beeld. Is dat niet leuk voor later?’

Hij glimlachte en wees hoe zij moest staan en maakte de foto. Zij liepen verder en zijn vrouw zei, dat het nu zo warm was, zo warm en zo benauwd en konden zij niet ergens iets gaan drinken?

‘Wat wil je drinken?’ vroeg hij. O, alles was goed als het maar fris was. Hij bracht haar naar een terrasje en daar gingen zij zitten en keken naar auto's en mensen, die voorbijkwamen. Een non ging een telefooncel binnen.

[p. 271]

‘Wat wil je drinken?’ vroeg hij weer.

‘Cola,’ zei ze, ‘Hier zitten we fijn, hè? Zo rustig in onze vacantie.’

‘Rustig,’ zei hij, ‘zo rustig.’ Hij bestelde bier en cola en zij dronken en zijn vrouw sloeg haar benen over elkaar en wipte met haar voet, wat hem altijd irriteerde, al twintig jaren lang. Hij keek naar de non in de telefooncel en luisterde naar gesprekken om hem heen. ‘Er komt nog geen regen,’ zeiden de mensen, ‘de wind zit in de goede hoek’ en een meisje zei: ‘Ja, 's avonds zacht piano spelen en in de zon liggen en gedichten lezen uit China en Litauen.’ Een man met een houten been schuifelde langs de tafeltjes en verkocht felicitatiekaarten.

‘Kijk, een invalide,’ zei zijn vrouw, ‘O, wat zielig voor zo'n man.’ Hij knikte en zocht zijn portemonnaie en kocht vijf kaarten.

‘Wat doe je daar mee?’ vroeg zijn vrouw, ‘Wat heb je er aan?’

Hij haalde zijn schouders op en bekeek de kaarten, waar grote, geschilderde bloemen op stonden met HARTELIJK GEFELICITEERD er onder en stak ze in zijn binnenzak.

‘Wat zielig voor zo'n man,’ zei zijn vrouw. Zij keek de invalide na en schudde haar hoofd.

‘Zullen we opstappen?’ vroeg hij.

Zij knikte en hij betaalde en zij liepen verder, de vreemde stad in en en bekeken winkels en filmfoto's voor een bioscoop. Het werd warmer. Hij wachtte tot zijn vrouw verder liep en kocht vijf postzegels aan een kiosk. Zij bleef staan en vroeg: ‘Wat doe je?’

‘O, niets,’ zei hij, ‘Ik doe niets.’ Auto's en trams gleden voorbij. Oude vrouwen zaten roerloos op banken in de zon en dachten aan hun lang dode mannen.

Het werd middag en zij aten in een klein café en na het eten maakten zij ruzie. Zij zat verongelijkt naast hem en staarde naar de straat. In het café was het donker en alle geluiden klonken zacht, als in een wereld van watten.

Hij ging naar de muziekautomaat en wierp er geld in en luisterde naar een zangeres, die zong IF I LOVE YOU en hij dacht aan de jaren, die achter hem lagen en de jaren, die nog zouden komen en aan het geluk in verre landen en opeens herinnerde hij zich de kaarten weer. Zijn vrouw zat onbeweeglijk en staarde naar buiten. Hij draaide zich om en ging de telefooncel binnen en sloot de deur achter zich. Het rook er naar sigarenas en het was er benauwd. Hij haalde de kaarten uit zijn binnenzak en opende het telefoonboek en schreef namen en adressen op de kaarten - hartelijke felicitatie-groeten aan onbekenden. Bij de laatste kaart sloot hij het telefoonboek.

Hij pakte zijn portefeuille en zocht tot hij het oude, gescheurde stukje papier had gevonden. Hij legde het voor zich en keek er naar en glimlachte en schud-

[p. 272]

de zijn hoofd en schreef in zorgvuldige blokletters de naam en het adres op de laatste kaart. Hij stuurde de kaart naar Maria Georgina Santestevan, in Pocitos, Montevideo, Uruguay en terwijl hij schreef herinnerde hij zich de ontmoeting, nu vijf-en-twintig jaar geleden en hij zag haar gezicht weer voor zich - het gezicht van een meisje van zeventien jaar - en hij hoorde haar stem weer. Zij had hem de weg gevraagd en hij was met haar meegelopen en had met haar gepraat in zijn beste school-Engels en hij had toen veel van haar gehouden. Maar zij had afscheid genomen en alleen haar naam en adres gegeven en hij had haar nooit teruggezien, Maria Georgina Santestevan, en haar nooit geschreven.

Hij vouwde het papier op en stak het in zijn portefeuille en wachtte tot de inkt op de kaarten droog was. Straks zou hij ze posten. Hij liep terug naar het tafeltje, waar zijn vrouw op hem wachtte.

‘Waar ben je geweest? Wat heb je toch gedaan?’ vroeg ze.

‘Niets,’ zei hij, ‘Ik ben even weggeweest.’

Vignet Ko Sarneel