Roeping. Jaargang 29

[p. 330]

Gabriel Smit
Romeo's laatste monoloog
William Shakespeare

paris

O, 'k ben getroffen. Als je meelij hebt,
Open het graf, leg me naast Julia.

romeo

Ja, op mijn woord! Nu moet ik zijn gezicht zien.
Mercutio's neef, de edele graaf Paris!
Wat zei mijn dienaar toch onder het rijden?
'k Was te bedroefd om goed te luisteren.
Dat Paris Julia had zullen trouwen?
Wat dat het wat hij zei? Of droom ik dat?
Of ben ik gek? denk ik dat maar omdat
Hij over Julia sprak? - Geef me je hand;
Jij stond met mij in 't boek van ongeluk.
Ik zal je in 't graf van de overwinning leggen.
Een graf? Neen, neen, een lichtgewelf, mijn jongen.
Want hier rust Julia, en haar schoonheid maakt
Van dit gewelf een zaal, een feest van licht.
Dode, een dode legt je in de aarde.
Hoe vaak zijn mensen vlak voordat ze sterven
Nog vrolijk. En die wakend bij hen zaten
Zeiden: het was een lichtstraal vóór de dood.
Is dit mijn lichtstraal? O, mijn lieveling,
De dood zoog 't honingzoete uit je adem,
Maar voor jouw schoonheid bleef hij machteloos:
Jij bent niet overmeesterd; op jouw lippen
En wangen ligt de rode vaan der schoonheid,
De vale doodsvlag kreeg er nog geen kans. -
Tybalt, ben jij dat in 't bebloede laken?
Kan ik je nu een groter gunst bewijzen
Dan met de hand die jou je jeugd ontnam
De jeugd te ontnemen aan je vroegere vijand?
Vergeef me, neef. - O, lieve Julia,

[p. 331]

 

Waarom ben jij nu nog zo mooi? Moet ik

 

Geloven dat de lichaamloze dood

 

Verliefd is: dat dat schriel, afschuwelijk monster

 

Jou hier in 't donker tot zijn minnares heeft?

 

Uit angst daarvoor wil ik hier bij je blijven,

 

En nooit uit dit paleis van donkere nacht

 

Meer weggaan; hier, hier wil ik altijd blijven,

 

Met wormen die je kameniersters zijn;

 

Hier spreid ik mij het bed van eeuwige rust

 

En schud het juk van ongunst van mij af,

 

Want 'k ben de wereld moe; mijn ogen, kijkt

 

Voor 't laatst; armen, omhelst voor 't laatst, en lippen,

 

Poorten van de adem, zegelt met een kus

 

De koop voor eeuwig met de inhalige dood.

 

Kom, wrede leidsman, walgelijke gids!

 

Mijn wanhoopsstuurman, stuur het zeeziek schip

 

Nu recht op de verbrijzelende rotsen.

 

Mijn liefste, op jou! Je loog niet, apotheker,

 

Je gif werkt snel! - Zo sterf ik met een kus.

Vert. michel van der plas