Roeping. Jaargang 28

[p. 384]

Jan Engelman
Aan een wijnhandelaar

WANNEER de wijn het leven kleurt
is alles van de most doorgeurd,
doorstoven met een gouden Rijn
en fonkeling van oud robijn.

Zie, waar de hals geopend wordt
is ied're avondstond te kort
voor 't loven van de volle lucht
die aan de trouwe flesch ontvlucht.

Men ruikt zoo fel als 't dorstig hert
dat, zijn gewende baan versperd,
verdoolt en niet meer raken kon
aan laafnis van de waterbron.

Men ruikt zoo gretig als het ros
dat, van de verre kudde los,
gedreven in een zandwoestijn,
op grazig weideland wil zijn.

Dan gulpen scheuten in het glas
en al wat op den bodem was
van eed'le gaarde stort zich uit
op het kristal van kom of fluit.

Daar ligt de gele zomerzon
die groot gerezen druiven won,
daar schommelt perlemoeren vlies
dat aan het fonkelroode wies.

Zet nu Gods gave aan uw mond
en drink het zeere hart gezond;
drink langzaam, ieder lustbegin
van wijze menschen houdt zich in.

De tong, geoefend instrument
voor wie bedwongen vreugden kent
en in 't begin het einde voelt,
wordt van een hoog genot bespoeld.

Het smaakt naar rozen en naar kruid,
naar honing, gember, feestbeschuit,
olijf en dadel, merg van palm,
naar ananas en versche zalm.

En toch, dat alles klinkt te flauw:
de wijn is aarde's diepste dauw;
een wijnloos leven heet gemis,
omdat hij onvervangbaar is.

[p. 385]

 

Men heeft hem noodig als het brood,

 

zóó zeker, dat het wonder groot

 

van Jezus' neerkomst ongeschied

 

zou blijven, had men druiven niet.

 

 

 

't Mystieke woord, de kelk omhoog,

 

en als de zilv'ren bel bewoog

 

wordt brood met wijn ons hoogste goed:

 

het heilig Lichaam, 't kostbaar Bloed.

 

 

 

Nooit lof genoeg den rijken drank

 

waaraan ik scheppend leven dank!

 

Een leven zonder wijnstok is

 

gelijk op 't droge is een visch.

 

 

 

En u gedenk ik, ongezocht,

 

die - toen wij bijna overmocht

 

ons voelden door des vijands haat -

 

bij 't roode vuur, des avonds laat,

 

 

 

geledigd hebt tot aan de ziel

 

zoo meen'ge flesch, naar het geviel

 

een simp'le of de hoogste crême:

 

Chêteau Latour, Chêteau Iquême.

 

 

 

Wij dronken, dronken met het lot,

 

bevalen ons getroost aan God

 

en sliepen in. Den vijfden Mei,

 

de cauchemar ineens voorbij,

 

 

 

geen snede brood meer op de plank,

 

van bloembolpap gespierd en slank,

 

wij dronken, toen het land herrees,

 

champagne met een Canadees.

 

 

 

Dit was te veel, heb ik het mis

 

dat toen een reus gesneuveld is?

 

Waar vrijheid steeg op leed en haat

 

was iedereen een kameraad.

 

 

 

Maar nu de schade is begroot:

 

drink voort tot aan uw verren dood

 

en schenk weer in zooals het was,

 

fluweelen weelde traag in 't glas.

 

 

 

Wanneer de wijn het leven kleurt

 

is alles liefelijk doorgeurd,

 

want hij verzoent met 's levens pijn

 

en 't eeuwig raadsel van het Zijn.