Roeping. Jaargang 27

[p. 561]

Lambert Tegenbosch
Orpheus

‘Ik heb voor haar op de lier gespeeld
en zij heeft gedanst
en waarom ik de mond had geopend
heeft zij gezongen,
en toen de vissen uit het water van de Hebros sprongen
en de takken zich rekten aan de eik
heeft zij als de vissen gesprongen
en zich gerekt als de eik
en zij koerde als de duiven
en zij glansde als goud,
want ik had voor haar op de lier gespeeld,
lyrisch en tomeloos
donker, stout.

Maar toen ik moe werd
moest zij rusten.
Ik wees de vissen het water,
de eiken hun grond,
en de vogelen zwegen
als de lier en de mond,
en plotseling zwegen
alle dingen
alsof zij gewond
waren en vergingen,
maar nog bloedden,
stil bloedden...

Maar ik sloot de ogen,
maar ik werd blind en doof,

[p. 562]

 

ik dreef op vleugelschoenen

 

naar de hoge Olympos,

 

de liersnaren trilden in de wind,

 

mijn handen gingen bedaren

 

en achter de wind

 

glimlachte Zeus.

 

 

 

Misschien streelde zij toen de haren

 

boven de geloken,

 

niet te openen ogen

 

van een vermoeide, verdromende harpenaar.

 

 

 

Tòt aan de oever van de Hebros

 

ook het stille bloeden

 

verging,

 

èn Eurydice

 

verging,

 

aan de zij van haar dromende harpenaar,’

 

 

 

- die nu speelt op de lier

 

en in alle bochten de rivier

 

is gevolgd in haar loop

 

en de vissers vraagt en hoopt,

 

eenzamer zingend,

 

stroomop en stroomaf,

 

waar Eurydice ging.

 

Maar in alle bochten begint de rivier

 

nu sneller te stromen

 

en de wateren vluchten voor Orpheus

 

en machteloos is nu zijn lier.