Roeping. Jaargang 25

[p. 426]

Jef Spuisers
Het was vacantie

Eensklaps versloeg de zon een grauwe regen;
beslommering verloor haar laatste grond,
toen mij een feestlijk toeval lachend zond
een innig kind, van harte mij genegen.

Wanneer wij zwervend de vallei ontstegen
naar heuvels met een blond en blauwgroen front,
boog teder en warm de roos van haar mond
over het uitzicht, de avondster tegen.

Het was vacantie... Gouden dagen vloten
als water snel, van licht naar duisternis.
Ook zij ging heen, een morgen; merels floten.

Wat rest mij anders dan een nieuw gemis,
nu alles, wat ik juichend heb genoten,
voorgoed voorbij, maar onvergeetlijk is.