Roeping. Jaargang 24

[p. 640]

Domna Oda Swagemakers O.S.B.
Dum medium silentium

Toen alles in de diepste stilte lag...

hemel en aarde, witbevrozen bomen,
bergen en dalen, wind en waterstromen
hielden den adem in van puur ontzag;
de nacht was halverweg zijn baan gekomen,
zon, maan en sterren schenen stil te staan.
De negen koren, die sinds negen maanden
reeds zwegen, zwegen, stonden diepgebogen
over een kleine, donkere planeet,
wachtende op de nieuwe Scheppingskreet,
waarmee Het Eeuwig, Alvermogend Woord
zou treden buiten de Gesloten Poort
en Zelf het Groot Silentium zou breken.

Wie, die het hoort: het eerste Levensteken?

Toen alles in de diepste Stilte sliep,
konden de negen grote hemelkoren
het Goddelijk Zwijgen horen stijgen, stijgen
tot hoogste intensiteit: de Volheid
van den Tijd.

*

De adem van een ezel en een os,
Een zacht geruis van linnen dat op mos
en stro wordt uitgespreid. En dan, nauw hoorbaar:
een klein, heel fijn geluid, zo hoog en klaar,
zo breekbaar en zo broos als puur kristal.
En aan den hemel van het groot heelal
begon een machtige bronzen Stem te bonzen,
en sloeg meteen het grote Gloria los!
Een zindering voer door de witte bomen.
Zon, maan en sterren, wind en waterstromen

[p. 641]

 

stortten hun jubel als een waterval

 

uit in het kleine dal van Bethlehem.

 

Jubilo's stroomden door de aetherkringen,

 

en hier benede' ontvingen alle dingen

 

een nieuwe stem, om met de hemelingen

 

voor God en mens het Nieuwe Lied te zingen.

 

 

 

Daaroverhenen ging (wie, die het hoorde,

 

in 't groot geruis rond dit geboortefeest?)

 

een wisseling van Goddelijke Woorden

 

tussen Den Vader en Den Heiligen Geest

 

en Een Klein Kindeke, Dat - pasgeboren -

 

huiverend en hulploos in een kribbe lei,

 

en - in taal, tè hoog voor mensenoren -

 

tot Hem, Die troont op de Cherubijnen, zei:

 

‘Gij zijt Mijn Vader, Gij!’

 

 

 

‘Gij zijt Mijn Zoon’

 

was 't wederwoord. ‘Ik heb U voortgebracht.

 

O Mensenzoon: zit aan Mijn Rechterzij.

 

U hoort de Macht, de hoogste Heerschappij.

 

Gij zijt De Koning met de eeuwige Kroon.

 

En - zij een kribbe of een kruis uw Troon -

 

de Schepping, van den hemel tot de hel,

 

ligt onder uw Bevel: uw Voetschabel.’

 

 

 

Toen Zweeg de Vader, en Hij neeg zich diep

 

over Het Woord, Dat eens de wereld schiep.

 

De Geest fluisterde iets. Zang en muziek

 

vermisten in een suizende rythmiek:

 

uitdeinend wiegelied. Het Kindje sliep.

Kersttijd '44