Roeping. Jaargang 24

[p. 447]

Frits Hemel
Herfstmiddag

Over kerkhof en saaie populieren
staat de middag dor en naakt te kijk.
Hij tuurt verglariet naar de roze pieren
die langzaam dwalen in dit dodenrijk.

En zonder wolken, zo zonder zon
zakt grijs de lucht al lager, immer lager.
Vier wieken slaan een flauwe horizon
met matte slagen, harteloos, steeds trager.

De bomen stom, de wieken loom, dan stil,
staat 't najaar bij zijn eigen kist te kijk.
Doch er is niemand, die het groeten wil;
de tijd houdt even op, dan zakt het lijk.