Roeping. Jaargang 24

[p. 236]

Anton Eijkens
Lente

Het versgeploegde land rookt in de zon,
de paardenaambel rinkelt door de stilte;
wie nu de middag in loopt, proeft de zilte,
naamloze geur der lente in zijn mond.

Het wilgenhout spiegelt in smalle sloten
zijn gele katjes, langs de groene wei
schuiven de wolkenschaduwen als boten
door windstil water dromerig voorbij.

Nog sterft de zon vroegtijdig bloedend-rood
achter de nieuwbedaakte boerenhoeven;
wie in de avond weer naar huis toe loopt,
berispt de lente om haar schuchter toeven.