Roeping. Jaargang 23

[p. 473]

Albert de Longie
De voortdurende tegenwoordigheid.

Zoo zoek ik immer 't spiegelbeeld van haar gelaat
in deze koele bron, waar vogels komen,
waar roode rozen zwijmelen en droomen
van haar, die zacht en teeder als de dageraad

mijn leven licht en vreugde gaf met milde maat
en zingend door haar vingeren liet stroomen
het water van de bron; de lieve vrome,
wier naam als doode op een zerk gebeiteld staat.

Maar niet alleen in steen heeft men geschreven
voor 't laatst haar hoogen naam, zijzelf heeft metterdaad
gevraagd om eeuwig in mijn hart te leven.

Zoo zoek ik steeds haar zoeten mond in 't klaar gelaat
van deze bron en 'k voel, in teeder beven,
haar hart in iedre roos, die huiv'rend opengaat.