Roeping. Jaargang 23

[p. 218]

Hans Berghuis

Voorbereiding tot de liefde

Gij die immer het water hebt bemind,
ga 's avonds langs de oevers van de meren,
spiegel uzelf, laat u slechts strelen door de wind
en proef de koelte van de lis en bij het keren

naar uw vertrouwde leger voor de nacht
zullen de geuren van het water blijven,
van hen vervuld zal als een lichte vacht
de slaap rondom uw lichaam rijpen.

En in uw dromen staan als bruiden
de reigers in een vijver van kobalt
en in het morgenlijke gras der weiden
stoeien de herten en de reeën en er zal

een jongen zitten spelen op zijn fluit,
ivoren tuimelen de tonen van zijn spel
tussen 't snel bewegen van zijn vingers uit.
en op de heuvelen ontspringt een nieuwe wel

van ijl geluid: een lijster in het bos
die met de prille knaap wedijvren wou
zingt uit zijn keel zo'n tere wijzen los
dat zij nog huivren in de ochtendkou.

Dit zij uw rijk, maar als de strenge pijn
der dagen om u staat, dan laat er
in hart en ziel slechts dit verlangen zijn:
o kuis te zijn als het beminde water.

[p. 219]

Hans Berghuis
Herstellende

O vreugde van het brood met grage beten
opnieuw te eten zonder stomme wrok
en blijdschap om een prille rozenstok
die bloeien zal en nimmer hoeft te weten

wat hem eens roos en schoonheid deed vergeten.
soms valt een vogel als een lichte vlok
vlak voor zijn voet, en luidt de avondklok,
dan is zijn dag ten einde toe gemeten.

bij kaarslicht leest hij 's avonds in het Boek,
hoe, lang geleden, Hij die wondren deed
een jongeman terugnam uit de dood.

is hij niet zelf ondanks verraad en vloek
ten leven opnieuw geboren in het leed?
hij sluit het Boek: dit klein geluk is groot.

Ifigeneia

voor Otto

Artemis en tempeldienst hielden haar vast,
maar aan de kim gaf iedre verre mast
haar nieuwe hoop op terugkeer. Zeilree
was steeds het hart, wanneer zij uitzag over zee.
En eindelijk in een maandoorlichte nacht
landde het schip dat haar Orestes bracht.