Roeping. Jaargang 23

[p. 165]

Frits Hemel
Maria's solaas

God op zijn troon van goud en sterren
ziet diep-verdrietig naar de Maagd.
- Hoe dwaalt de wereld toch zo verre,
hoe raakt het kwaad zo geil behaagd.
Ach ik, verzonken in dit lijden
spreid vingers voor mijn aangezicht;
hoe kon ik hén mijn smarten wijden
met voor mijn ogen dit gericht.

Wat Sodom en Gomorrha deden
heb ik met laaiend vuur gedoofd.
Ik heb vernietigd kroost en steden
en immerweer opnieuw geloofd:
de mens zal eenmaal herbeginnen
en leven, spelen in mijn licht;
ach, eenmaal valt hij in mijn Minne
en klimt hij tot mijn aangezicht.

O Vrouw, o Maagd, o Aardvorstinne,
ik heb helaas té lang gewacht.
Zij hebben dol en dar van zinnen
mijn laatst solaas vertrapt, verkracht.
Ween niet, de maat is thans voldragen,
mijn arm rijst, met feller gloed
als eertijds in de tempel, jagen
mij loon en wrake in het bloed.

Maria:

O Rechter, die niet weet van wachten
ik vang uw wrake in mijn hand.
Mijn zoon, mijn kind, dat eenmaal lachte
en speelde op mijn moederhand,
om wille van Uw kinderjaren

[p. 166]

 

om wille van uw Bethlehem,

 

zult gij nog ééns het mensdom sparen

 

opdat het kere naar Uw stem.

 

 

 

Laat na dit rauw en wreed tempeesten

 

nog ééns Uw diepste liefde slaan,

 

opdat ze na der zinnen feesten

 

weer onbesmet ter bruiloft gaan.

 

Laat kinderen als witte bloemen

 

op aarde nedersneeuwen, lief,

 

dan zal eenieder U weer roemen

 

en noemen U zijn eerst gerief.

 

 

 

God op zijn troon van goud en sterren

 

ziet diep-vertederd naar de Maagd:

 

- hoe daalt Uw Liefde toch zó verre,

 

hoe raakt Uw hart zó sluw belaagd.

 

Ik dek dan om het rijk der kleinen

 

nog ééns mijn God'lijk aangezicht

 

en schort om U en alle reinen

 

nog ééns het laatste wraakgericht.

December 1945.