Roeping. Jaargang 4

[p. 13]

't Gesprek met Rafael.^*)

I.

Dit zijn de uren der zachtmoedigheid.

Met zacht gemoed werkt God aan 't sterven der herfstgewassen: de langzame doodgang in vocht en nevels en in de doffe reuken der ontbindingen.

O zie, hoe Hij zich zelf bezit! Hij bezit zich zelf volkomen: de val van elk blad is bepaald, de afreis van elke vogel-zwerm: de herfstelike gebeurtenissen zijn wel-verzorgde fragmenten van één kosmiese ordening: en zonder geweld geschiedt 't einde.

Is niet deze langzame herfst-vordering de glorieuze verspreiding van Z'n Alkracht, die heerst over alles, en over zich zelf 't allermeest?

Rafael zegt: ‘Aanschouw de zachtmoedigheid Gods; zij is 't voorbeeld van elke arbeidzaamheid.’

*) Dit is 't vervolg op ‘de Tocht met Rafael’, waarvan 't Eerste Deel in de eerste jaargang van dit tijdschrift verschenen is.

II.

Waar zijn nu de blijde spelen der zomerkinderen: de velden zijn omgeploegd, waar de tarwe bloeide: de randen der tarwevelden waren rood van de papaver. En langs 't veldpad: de verrukte moeder met 't wit zomerkind.

Wat is dit 'n vreemd ontwaken: in armoe en in de verwachting van duistere nood: en tegen de avond is de vader gestorven: de rook der smeulende herfst-vuren dreef om de woning.

‘O hoor, hoor! in de aanvaarding der Al-kracht, zegt Rafaël, ligt onze vreugde: en onze roem in de bezonnenheid, die mild vertrouwt zonder klacht.’

III.

God, Gij zijt mij nu zeer nabij: ik zou niet weten nu, wat er is tussen U en mij: ik ben bezitloos voor U: en de ruimten vóór uw sprakeloos aangezicht zijn zeer klein: ik neem U volkomen aan.

Hoe is mij nu tot last 't geweld, waarmee ik uw beginsel voordroeg in de gezelschappen: de verbijstering bij tegenspraak, de moedeloosheid bij mislukking, de vurige zegepraal. Dat alles was van mij: Gij naamt dat waar met eindeloze teleurstellingen.

[p. 14]

IV.

‘Want de woorden van de Gods-man haasten zich niet, zegt Rafael. Zijn betoog ontbloeit aan de wijsheid Gods, die in hem verblijf houdt: en zijn vreugden zijn van wat buiten hem is, onafhankelik.

De woorden van de Godsman dragen de stilte mee vanwaar ze zich verhieven: en zijn verlangens hebben 'n goddelike kracht: te kunnen opzien naar verre verschieten: ze zijn heldhaftige dralers.

De woorden van de Godsman zijn iets zeer schoons in de kamer: ze zijn 'n blijdschap onder 't werk, want ze zijn helder en zonder pijn: en aan zijn daden verneemt ge wat God wil, dat geschiede. De zachte heerschappijen van de Godsman worden bemind boven vrijheid: ze worden voorbereid door ongemerkte verovering.’

V.

Daarom zal ik de tijd geduldig verwachten: wel wetend, dat mijn Heer oplettend is, en aanziet 't werk der mensen en hun geheim; ik zal Zijn opdrachten volvoeren: ik zal genoegen nemen met dit, zolang 't Hem goed is: mijn dagen zullen zijn als mild herfst-ooft, dat vóór de tijd niet afviel: 't geurt in de korven van de verzamelaar; de geurende rijpheid verheugt hem.

‘Want met dit herfst-ooft, zegt Rafael, is geschied, 'tgeen er zijn moest; dit ooft was niets anders dan 't zijn moest: nu is 't de vreugde van de verzamelaar: 't is de rijkdom tegen de winter.

M. MOLENAAR, M.S.C.