Roeping. Jaargang 3

[p. 580]

Herfst.

Voor F.V.

Over ons de grote rust van den herfstavend,
aldoor rustiger, en zéér stil:
want de dag glijdt heen als een zacht-uitstervend orkest;
en ginds de grote, rode zon die wegzinkt in den nacht.

Voor 'n wit huisje
- rond de donkere ramen et warm genot van een rode wingerd -
zit een oud man;
de lach der spelende kinderen rondom;
helder angelus-klokje van et klooster op de veste.
Maar nu de oude spreekt
stil luisteren de kinderen
als in den avend et donkere loof der bomen.

En uit dat donkere dal, kinderen, met de steile wanden en de

harde rotsen, was slechts één weg naar et bloeiende land in de

verte. Maar et was een duistere tunnel door de hoge rotsen. En

de mensen waren er angstig van omdat hij zo kil was, en zo

duister; en daarom ook noemden ze ém: den dood.

De grote, luisterende ogen der kinderen begrijpen niet.

Ergens luidt 'n ernstige zware klok.
Z'n sombere donkere tonen
gonzen door den stillen avend
ver weg,
tot aan et luisterend Oor van God.

Fr. M. LEONARDUS.