Roeping. Jaargang 3

[p. 386]

[Gerard Bruning]

De bazuin-engel van Notre

Dame ‘....la plus formidable Caravane....’
(Cinema-tekst)

O mildheid der slanke ogivalen:
daarachter
berijdt
hij
- standvastige ruiter -
ontsteld
de flanken der ronkende stad.

Toen onze schamelheid
een luie lach
werd
en de stad ons lauwe bloed
en onze weerloosheid
bespeelde,
spleet het signaal den voornacht:
la caravane vers l'ouest

la caravane vers l'ouest

la caravane vers l'ouest....

magnifique epopée du Far West.

De ruiter rijdt.

Fauteuils: en onze weerlooze lendenen,
geruchtloos
woedt het gevecht der chimèren.

De ruiter rijdt.

Al-nachtelijk
hangen zijn vleugels zwart gespreid,
ontsteld
berijdt
hij
de flanken der ronkende stad.

O karavanen,
de ruiter
rijdt.

GERARD BRUNING

[p. 387]

Straatmuzikanten

air mélancolique

De straat is mijn wrang verdriet,
mijn grijze pijn in den wentelenden dag:

aan den straathoek schuilt het ijl harmonika,
en de zoete heimwee der mandoline
vervult de menschen met een kleine pijn:
schuifelend muziekje
aan de grijze steen van het huis,
aan de grijze steen
grijze steen,
- spoorloos.

Grijze steen
aan de grijze steen
aan de grijze steen van het huis
schuilt het ijl harmonika,
en de zoete heimwee der mandoline:
grijze pijn in den wentelenden dag.

De straat is mijn wrang verdriet.

GERARD BRUNING