Roeping. Jaargang 3

[p. 241]

[Anton van Duinkerken]

Herfst.

Ik wil nog een keer met je meegaan, m'n broer,
nu de braambessen blauwen.
Ik zal mezelf wijs maken: kind te zijn.

Jij weet de dromenzware paden onder loof
waar de nesten nu leeg zijn:
gouden bladen grissen er jouw handen
- als je die schraamt aan de dorens
ben je verrukt om jouw eigen rood bloed -
en met jouw schater dwarrelt om mijn hoofd
je vuurgouden regen.

Jij weet, broer, hoe ik wil gelukkig zijn
en o! jouw spieden naar de hoeken van mijn mond,
of ik je dagen niet bederven zal.

Nu laat ons samengaan als levens-vroeden
over de grote weg,
en dan ineens lachen
lachen
om al dat ernstige denken.
Want deze herfst heeft mijn hart opengegooid naar jouw luidruchtigheid.
Vanaf de heuvelen zullen wij tellen de torens der dorpen
en uit de kale bomen kraaien jagen,
die honderd jaar oud zijn en schamper om alles.
Wij zullen hollen naar het mosplek, waar we stoeiden
- ik wil vergeten, wanneer voor het laatst -
en in mekanders ogen zien blinken
blijheids verrukking.

Dan, als de-n-avend hangt over de heuvelen
steilten beklimmen en zien naar den einder
- ach: het vertrouwelik licht in de hoeven,
de goede deemster om het kreupelhout -
en daarachter het stil wenken
van zalige Rust.

Jij weet, hoe ik veel zomerdagen verzwierf
in bossen, waar je niet mag lopen,
doch nu de braambessen blauwen, m'n broer
wil ik nog een keer met je meegaan.

ANTON VAN DUINKERKEN

[p. 242]

De blinden.

Over besneeuwde hei de bedelende blinden
betasten de grond voor d'r uit met d'r stokken:
de zand-pad weten ze niet meer te vinden.

Over de sneeuw de beverige blinden sjokken
gebroken dag-gang. De drie ouwe blinden
met onder d'r ogen traangeulen, die de winden
in d'r dood gezicht hebben getrokken.

Ze voelen met de hand mekanders schouder
om warmte: ze voelen mekanders verworpen
alleen zijn. En de late dag wordt kouder:

d'r hart zoekt naar de verre muziek van de dorpen. -

ANTON VAN DUINKERKEN