Roeping. Jaargang 3

[p. 5]

[Roeping 1924]

[Eerste deel]

Inleiding

In onze dagen zoekt 't mensdom in z'n verscheurdheid weer naar dieper geestelik leven, naar dieper eenheid, naar sinteze in eigen ziel, naar sinteze, samenbindende eenheid in de gemeenschap. Walging van et verstoffelikte leven, dat alleen 't lichamelike leven is, en sterk begerend verlangen naar z'n geestelike idealen zien we overal tot uiting komen. Maar daarnaast brutaler en sterker dan ooit te voren misschien, de onbeschaamde uitviering van de dierlike strevingen in de mens, de hunkerende graagheid naar zinnelike genieting, waarin alle geestelik leven jammerlik ten onder gaat.

En de kristenen, die zo diep in hun ziel moeten weten dat 't lichamelike leven in heel z'n volheid, zonder enige uitzondering, enkel en alleen middel kan en middel moet zijn voor et eigenlik menselike leven, 't leven van de ziel, ook zij zijn aangetast meermalen door de besmetting van et zinnelik materieleven om hun heen, en ze miskennen maar al te dikwels de grote geestelike beginselen die heel hun leven naar buiten moest openbaren.

De vrede in't persoonlike geestes- en gemoedsleven is zo jammerlik verstoord door die ongoddelike levenshouding, de vrede in't gemeenschapsleven van mens tot mens is vernietigd door haat en wantrouwen, geboren uit de hebzuchtige begeertes van't zinnelike ik. Die levenstreving, die helemaal gericht wordt door de onverzadigbare hebzucht, de zucht naar de alleen aardse goederen, de zucht naar 't alleen zelf hebben.

Wankelheid is et karakter van ons geslacht. Er is geen evenwichtigheid in de persoonlike mens, omdat ie de goddelike verhouding tussen geest en lichaam verbroken heeft. Er is geen evenwichtigheid in de menselike gemeenschap, omdat de mensen ook daar verbroken hebben de goddelike verhouding tussen de kinderen van een Vader.

De vastheid van et menselik gemoed sterk gericht naar de eeuwige vastheid Gods, is alleen mogelik in 'n leven, dat geleefd wordt volgens de beschikking van God. Dan is et leven weer goddelik, weer goddelik schoon, zoals God 't gewild heeft, en waarvoor Hij de gaven heeft geschonken in de natuur en in de genade. Dan is et leven weer 'n afstraling van et Goddelik Leven, en de mens weer in vrede en geluk, zoveel dat hier in de wereld te bereiken is.

Er is geen schoonheid van leven inwendig in de ziel, uitwendig in de levensopenbaring van de ziel mogelik, als niet et vaste sterke levensbeginsel dat God erkent als z'n oorsprong en z'n einddoel, dat leven beheerst van de persoon, van de kleine gemeenschap in 't eigen

[p. 6]

huisgezin, van de gemeenschap van't eigen volk, en zo van de grote gemeenschap van alle mensen.

En nu moeten we niet ver weg zien naar de grote gemeenschap der mensen, om die weer terug te brengen tot God, en dus tot z'n eigen geluk, en dus tot de schoonheid die van God is. Daaraan is 't ons niet, en goed gezien eigelik niemand gegeven rechtstreeks te werken. Maar we hebben, ieder voor zich, de geest Gods binnen te laten in ons eigen persoonlik ik, in ons eigen persoonlik zieleleven. En dan, dat is ook onz' onmiddelike plicht, dus ons onmiddelik werk, de geest Gods binnen te brengen in de kleine gemeenschap waar w'in geplaatst zijn, et huisgezin, en de gemeenschap waar w'onze maatschappelike werkkring mochten vinden.

Zo zal werkelik langzaam maar volstrekt zeker, de goddelike geest weer de gemeenschap, dat is de mensen doordringen, ze doen denken en voelen, doen spreken en doen, vooral inwendig in de verborgenheid van hun hart en naar buiten in de openbaarheid van et leven, volgens Gods bestel.

Wezenlike mensen, wezenlike kristenen moeten we zijn, immers, broeders omdat we geschapen zijn naar de eeuwig ene en onveranderlike Godheid, omdat we allen en ieder 't persoonlike werkelike beeld zijn van God. Allen en ieder; daar is et diepe grondbeginsel van de eenheid van et menselik geslacht als broeders, niet in de lichamelike afstamming van een aardse vader. Allen, in de natuur een en etzelfde beeld van God, die hun schiep ieder naar z'n eigen vóór-beeld, in't wezen van God van alle eeuwigheid gevormd, en ieder van die goddelike vóór-beelden gevormd naar et ene zelfde Wezen van God zelf. Zo zijn alle mensen broeders, omdat de ziel van allen onmiddelik z'n oorsprong vindt in God zelf; geesten als God zelf, als schepselike navolgingen van Gods oneindig geestelik Wezen.

En hoger nog in de bovennatuur, broeders weer van hogere rang, omdat ze niet alleen schepselen, navolgingen zijn van Gods wezen, maar in de bovennatuurlike orde bestemd om rechtstreeks hun Goddelike Oorsprong te aanschouwen, om eenmaal herenigd te worden op volkomen besefte wijze met de Goddelike Natuur waaruit ze zijn uitgegaan; als geliefde kinderen die hun Vader in alle eeuwigheid zullen aanschouwen in zijn oneindig Wezen, waarvan zij deel uitmaken.

Dat is de eenheid van de menselike gemeenschap, de eenheid in z'n wezen, z'n goddelik wezen. In die eenheid in ons wezen op die dubbele wijze vastgelegd, ons goddelik wezen mogen we zeggen, hebben we te streven naar et geluk van ons zelf en van al onze broeders; t'ene kan niet zonder et andere, omdat et ene in God noodzakelik et andere insluit. Dat is ons mensdom, dat is ons kristendom.

[p. 7]

Onze plaats, van ieder afzonderlik en van allen te samen in de gemeenschap is daaraan te arbeiden, om met Jezus Kristus de rampzalige nawerking van de zonde zoveel mogelik te voorkomen, en te herstellen wat die zonde vernietigd heeft, en telkens opnieuw vernietigt. Zo maken we ons zelf weer goddelik, zo maken we de gemeenschap weer goddelik. En alleen in die goddelike mensen, en alleen in die goddelike gemeenschap, kan en moet ook noodzakelik de Goddelikheid weer uitstralen in schoonheid. Want die schoonheid van God is God zelf. En als God spreekt uit ons leven, spreekt ook Gods schoonheid; de schoonheid die noodzakelik uit alle werken Gods moet uitstralen, omdat die in hun wezen ingelegd is; de schoonheid die in de zichtbare wereld 't allerhoogste gelegd is, gelegd moest worden in Gods hoogste werk van deze zichtbare wereld, de mens; de schoonheid die in de mens overwasemd is door de asem van de zonde, omdat de mens z'n noodzakelik vrije wil heeft gericht tegen God, die goddelike schoonheid zal weer stralen in z'n goddelike heerlikheid, als de mens z'n vrije wil weer richten wil met God.

Gods wezen en Gods schoonheid zijn een in God. Gods wezensbeeld en Gods schoonheidsbeeld zijn een in de mens. Maar de mens kan Gods stralend-lichtende wezensbeeld verdonkeren tot de donkerste nacht door de zonde, en Gods schoonheidsbeeld doen wegdonkeren, onzichtbaar maken. De eenheid van Gods wezen en Gods schoonheid moeten we herstellen in de mens, in de gemeenschap, niet in de volkomenheid, dat kunnen we niet hier op aarde, maar zo zuiver en zo sterk mogelik, met de dubbele gaven van natuur en van genade door God zelf geschonken.

De zuiverder openbaring van Gods schoonheid eist natuurnoodzakelik de zuiverder openbaring van Gods wezen. Wie zorgt voor 'n goddeliker leven, zorgt voor 'n goddeliker schoonheid.

Dat is de bedoeling van ‘Roeping’; daarvoor willen we werken met alle krachten T'leven in al z'n krachten die van God uitgaan, en op God moeten gericht zijn in alle levenswerkingen; et menseleven in de persoon afzonderlik, et menseleven in de gemeenschap; dat alles in God naar de beginselen, en naar de openbaring van die beginselen; de hele goddelike harmonie van de mensewereld. Menseliker leven en menseliker schoonheid, volgens Gods bedoeling overgelaten aan de vrije mens. Beide, leven en levenschoonheid, zijn niet te scheiden, zonder vernietiging van beide tegen de bedoeling van God, en aan 't herstel van beide werken wij als onze roeping.

H. MOLLER

Op Sint Eduard van Engeland, 13 Oktober 1924.