Roeping. Jaargang 1

[p. 334]

Reflexen

VII. Onder looverranken was ik en door de bleeke stilte des uchtends ging ik stil en zonder doel. Over Uw groene tuinen stond wijd en schoon het stilzwijgende licht. Onzichtbaar toen klonk klein en rein een zwak levenslied.... Of het mijn hart was of Uw leeuwerik; ik weet het niet! - Doch Gij weet alles en bij U kan geen twijfel bestaan, want alles is in U eenvoudig, zooals 't is en verborgenheden zijn er niet in U en geen tweevoudige aanschouwing in Uw eenvoudig Wezen.

VIII. Vader, dat ik Uw Wezen kennen mocht als het gelaat mijner moeder, met die groote, ootmoedige oogen: elk trekje, elk fijn rimpeltje, iedere teere goedheid; dat ik in U staren kan als in 't hart eener bloem! Maar nog zijn mijne oogen gesluierd voor Uwe onuitsprekelijke teederheden en duizelen mijne gedachten boven de peillooze diepten Uws Wezens.

IX. Alles wat ik ben is het Uwe, en al wat ik heb, is gave van Uwe hand. Alles wat ik U wedergeef legdet Gij weg in de schatkamer mijns harten. Langs de vensters mijner gedachten zag ik U schielijk heen en wedergaan en door de kier mijner droomen aanschouwde ik vaak Uwe schitterende handen, schikkend hare schoone geschenken.

X. Uwe bedoeling is rein als de versche sneeuw op het plein; zij is klaar en doorzichtig als de beek achter het huis mijns vaders. De irissen spiegelen in haar zuiver bad, de anemonen op hare oevers en de wolken en de hemel. Alom ontwaar ik de verrassingen Uwer goedgunstigheid, en er is niets van 't mij omringende - hetzij op de aarde of in den hemel - of ik aanvaard het als een luidsprekende getuige van Uwe Blijdschap. Ja, mijn schaduw is mij lief, want hij verraadt mij het altoos mij omgevende licht Uws Aanschijns.

XI. Wandelend in Uw Licht, zal ik het mij inwendige licht gedenken en U in alle gebeurtenissen speurende, vergeet ik Uwe inwoning in mij niet. U aanbiddend in alle dingen, zal ik meest U vereeren in mijzelve en mijn leven tot een offer van lofprijzing maken, dat wierookt uit mijnen mond.

XII. Een toren sloeg aan een kleine stad en terwijl ik een bloem plukte in den tuin hoorde ik in de straat de stem van een man, die sprak, hol in de stilte. Want daar was traagskens van onder Uw gouden avondhemel een wankele wagen komen gewandeld - een wit paardje ervoor - en die stond stil bij de brug. Wezenloos onder

[p. 335]

de donkere huif zat een bleeke vrouw. ‘Waarheen?’ vroeg haar de brugman. ‘Dahin!’ - deed haar hand - en terwijl de wagen verder trok hoorde ik klagelijk van onder de houten huif het refrein van een lied, dat ik 't eerst hoorde in een kleine stadje aan den Rijn, maar dat mij nooit zóó droef deed zijn als deze avond, Vader.

XIII. De avondklokken luiden in een verren tuin en de leeuwerikken vallen uit den vochtigen hemel. Een vrouw staat onder een schaduwrijken boom; zij houdt een doek voor haar oogen; een vergulde torenspits blinkt aan den hemel. Vader, vermeerder ons geloof in de schoonheid des levens - en verruim onze uitzichten op de poorten van Uw gelukkig Woonhuis.

XIV. Talloos als de sterren des hemels zijn Uwe ontfermingen en veel Uwe blijdschappen als de bloemen des velds. In hartelijken eenvoud neigt Gij U neder; een nederig hoofd neemt Gij gaarne tot rustplaats voor Uwe hand.

Met woorden veel wordt gij niet gediend, o Vader, maar een dankbaar hart is U een eeuwige lofspraak. Roepen zal ik U en Uw naam, belijden de profundis, opdat ik U glorie moge geven in excelsis. -

XV. Onstuimig en schoon is de verblijdenis van Uw lente gekomen over het kleine woonoord; alle hoven en overhangen hagen zijn uitgebroken tot één feest van blank gebloemte. Onze boomgaard staat vol witte patriarchen; alle wijze profeten zijn weer op aarde verschenen en de menschen zien naar hen met schoone oogen, en klappen in hunne handen.

XVI. Boven mij de blauwe oneindigheid en in mij de huiver Uwer aanwezigheid.... één seconde. En 't was of een witte hand plots naar mijn hart greep.

Was dat het geluk dat zich meester maakt van mij?....

Langs den rand der kim voer langzaam een boot met de laatste reflex van de zon in den top van zijn zeil, en onder Uwe voeten ontwaakten de eerste sterren.

XVII. In wild verlangen grepen mijn handen naar het Onbereikbare, een schoone kreet schoot op uit 't dal mijner ziel; als een doode vogel viel mijn onmacht voor Uwe voeten. Zachtkens ruischten Uwe eindelooze ruimten. Ik dank U ook voor Uw weemoedige avonden, Vader.

XVIII. Ik heb U lief en aanbid U, schoone Vader. Als ik wandel in de aldoordringende glanzingen Uwer alwetende oogen, of, overlommerd door Uwe wimpers, neerzit op den dorpel van het oude

[p. 336]

landhuis. Ik heb U lief in den man die voorbijgaat en in de schoone droomen van veld en hemel, in de namelooze stilte tusschen hen beiden.

Maar ook heb ik U lief, heilige Vader, als de hemelen kraken onder Uw almachtige voeten en de luchten weergalmen van Uwe orakelen.

Als Gij de wereld schudt in de palm van Uw hand en de zeeën zieden in den buik der aarde.

XIX. Als Uwe genade zichtbaar ware, zichtbaar als het fijne licht, dat alles schoon doet zijn en schitteren - hoe zou ik nù mij verblijden in den dag die goud en blauw is, in het bloemige loof, in den zang van den vogel en in U, heerlijke God.

XX. Een looverig laantje met daarboven Uwe zacht brandende hemelen en als lager sterren een paar verlichte vensters. En in het diepzinnige zwijgen van Uw glorierijke avond ergens een fluitdeuntje, vol weemoedigen eenvoud, als druppelen waters. En in mij dit hart zoo bewogen en genegen om alles zoo lief te hebben.

XXI. Onophoudelijk nog glimlachen de heuvelen van Uw voorbijgang en met schoone oogen staan de menschen in de poort van het landhuis, hun blinkende handen wijzen naar de bergen: Oculi mei defecerunt in Salutare tuum.

(Wordt voortgezet)

JAC. SCHREURS, M.S.C.