| |
1804 |
|
‘Mochten wi Roelande ghenaken, |
|
| |
1804 |
160 |
doen sine levende vonde |
* |
| |
1805 |
|
vlieden slaen diepe wonden, |
|
| |
maer si stucten strange, |
|
| |
1806 |
|
dat si merren soude lange. |
|
| |
Si saghen na die sonne; |
|
| |
165 |
si seiden Gode dat hi hen onne |
* |
| |
dat si dages hadden meer |
|
| |
om te wiekene heer. |
|
| |
Dare reet al dat hi mochte, |
|
| |
in sereghen ghedochte; |
|
| |
170 |
ende die hem reden naer |
* |
| |
dreven groet mesbaer. |
|
| |
Si maecten passen overal, |
|
| |
beide op berch ende in dal. |
|
| |
Sine wouden niet beiden, |
|
| |
175 |
daer omme mochte riden. |
* |
| V4 |
1947 |
|
Doen sprac Kaerle, die vrie: |
|
| V4 |
1947 |
|
‘Nu helpt Sente Marie!’ |
|
| V4 |
1948 |
|
Dits nu van Gueloen comen, |
|
| |
dat hebbic wel vernomen.’ |
|
| |
1759 |
180 |
Die verrader Guelloen: |
* |
| |
‘Here, wat wildi doen? |
|
| |
1760 |
|
Hadt .l. ander gheseyt, |
|
| |
1760 |
ic hielt over logen gereyt!’ |
|
| V4 |
1949 |
|
Die scriftuere vertellet ons wel |
|
| V4 |
1950 |
185 |
dat sine vorders waren fel. |
* |
| V4 |
1953 |
|
Sie sloeghene den keyser Juliene, |
|
| |
dat groet moert was te siene. |
|
| V4 |
1952 |
|
Int cappittel te Rome sijt daden, |
|
| |
daer sie gheslachte hadde verraden; |
|
| V4 |
1955 |
190 |
ende worpen in ene wiere, |
* |
| |
ende vermordene sciere. |
|
| |
| |
[Vgl. met 1141-1156R: 1432-1469VbA] |
|