De Revisor. Jaargang 2016

[p. 51]

Flor Declercq
Passant

I

De stad is een gekkin.
Ze graaft naar haar eigen hartenklop, krabt zich
een schoot, maar vergeet naderhand alles te lezen.
Nonchalant scheurt ze de gangbare tijd,
laat verveeld wat stukken om te puzzelen.

Plassen bewaren haar bij afwezigheid. Ze komt sowieso terug
uit de bouwputten waarin je je steeds weer het verkeerde verbeeldt.

Haar plan is zich te ontwrichten.
Zij kan zich deze vergissing permitteren
voor de verdere toekomst is het haar enige zekerheid,
terwijl ze zichzelf eindeloos achterna holt.

II

De straten krassen
zoals een viervoeter over ijs klauwt.
De grond die je te pakken heeft in uit-
en in- en uit- en in- en uitgangen
waaieren in andere wegen
en terug.

Door een droom achterna gezeten
je vergewissen van wat in jou besloten zit
in raam na raam na raam.
Het firmament van de stad.
In zijn uitstraling loop je niet het risico
niks te betekenen.

[p. 52]

 

Vallen er gaten, blijven de muren

 

blind durf je toch geen kansen te laten.

 

Je beantwoordt de zichtbare raadsels

 

om je te vervolledigen.

 

Vertrouwelijkheden van voorbijgangers

 

nemen zoals een arts de pols

 

in straat na straat na straat

 

je koppig blijven uitstellen.

 

 

 

Tot twee meisjes in identieke kleren

 

jou nakijken. Verdwijnen schept

 

een band

 

klapt

 

een zweeppunt versplintering

 

op elke straathoek val je uiteen

 

in weer te veel waarheden.

III

Zijdelings bewegen.

Verschoten glasgordijnen gaan niet
over geduld maar over vergeten.

Vlekken dode klimop, het benepen gazon
dat is de ingesteldheid.

De dagen zijn kapot.

Tussen werkloze huizen wordt de trein
aangejaagd. Kaalslag met fabrieksmuren
niemand wil zich in de ogen kijken.

De daver in de straatstenen moet je jou
verbeelden. De wijk is een genrestuk.

[p. 53]

 

Eens was er.

 

 

 

Vooraan voormalige detailzaken,

 

de verhalen buiten het zicht krijgen geen kans.

 

Slopen stemt tevreden.

 

Het ineenvloeien onder handen nemen

 

bureaucratisch woest nauw bemeten

 

met vlekken dode klimop, een benepen gazon.

 

 

 

De parodie noemen we een goede plek

 

het verleden wordt opgewaardeerd met zijn gevels

 

 

 

prevelt wat na in een garage.

IV

Binnen weten we welke dagen we kunnen krijgen. Koffiedamp
relativeert de tijd en de tuin verhoudt zich precies tot het raam.

Alsof ze ons toebehoren glijden wolken langs. Het licht hebben we
keurig uit het groen gesnoeid. De wind probeert alles wat op te vrolijken.

Ons leven moet een beeld en een hond om het te delen, om
bezoekers te verbeelden, om bij elke hoek
even

verder
wordt het niks.

Alles trekt weg met een motor die verdwaald door de kruinen rolt.
Bij het raam krijgen we net de kans om ‘we zijn er’ te zeggen.