De Revisor. Jaargang 2016

[p. 3]

KJ Orr
Aan het kanaal
(Vertaling Lette Vos)

Het was nacht en ze liepen langs het kanaal. Het licht van de straatlantaarns danste op het water en de smalle boten lagen er fraai bij met hun daken vol potplanten en de vastgebonden roeibootjes langszij. De lucht was warm en zwaar van een zomerse geur van druiven. Haar hand lag om zijn pols. Ze vond het fijn om zijn hartslag te voelen. Zijn arm rustte om haar middel en hij had zijn duim om de rand van haar spijkerbroek gehaakt. Ze voelde hoe haar heupbot tegen zijn handpalm drukte terwijl ze liepen.

‘Zoiets verzin je toch niet?’ zei hij.

‘En dat we daar zo in het vliegtuig zaten. Naast elkaar. Dat is toch best een beetje bijzonder. Ongelofelijk eigenlijk. We zijn echt geluksvogels,’ zei ze.

Hij grijnsde naar haar en nam haar al lopend in zich op. ‘Meen je niet.’ Ze grijnsde terug.

‘Moet je ons nou horen. Lekker vol van onszelf. Niet te geloven,’ zei hij.

Hij bleef staan. ‘Je hebt mijn shirt aan.’ Ze had het aangetrokken op hun kamer toen ze onder de douche vandaan kwam. ‘Je bent écht ongelofelijk.’ Met luide stem riep hij: ‘on-ge-lofe-lijk!’ Het weerklonk over het kanaal.

‘Sssst!’ Ze giechelde.

‘Niemand die het hoort, joh. Het is midden in de nacht.’

‘Ojee ...’ zei ze. ‘En wat weet ik nou helemaal van je? We kennen elkaar nog maar net. Hardlopers vinden lijk op populaire wandelplek bij cen-

[p. 4]

trum. Vrouw, begin twintig; voor het laatst gezien op het vliegveld met blanke man, normaal postuur.’

‘Eh, voor het laatst gezien in hotel met blanke man, normaal postuur.’

‘Lekker handig.’

‘Als je dat maar weet.’

Hij boog zich voorover om wat kiezels van het pad op te rapen en gooide ze een voor een naar de overkant. De steentjes ketsten af tegen de kademuur en vielen met veel kabaal in het water.

‘Hé,’ zei ze.

‘Niemand die het hoort.’

Ze waren uit het schijnsel van de straatlantaarns gelopen en het zicht werd slechter, dus hij gooide zijn steentjes het donker in. Ze kon net de rimpels onderscheiden die vanaf de overkant over het water hun kant op dreven. Ze telde ze: een, twee, drie, vier.

‘Hé, wat is dat?’ zei ze.

Het was geen steentje. Hij had niks meer gegooid. Die rimpels die ze telde waren van een eerder steentje. Dit geluid kwam niet van hem. Ze luisterde. Het klonk alsof... het klonk alsof er iemand lachte... het klonk alsof er iemand dicht bij hen was die beefde, en grinnikte.

Het was moeilijk om iets te zien. Ze tuurden naar de overkant. Ze keken het kanaal naar weerskanten af. Ze bleven roerloos staan en probeerden te horen waar het geluid vandaan kwam.

Niets. Ze keken elkaar afwachtend aan. Ze pakte zijn hand stevig vast. Toen lachte ze, plotseling, ademloos, terwijl ze wachtte en luisterde. Hij keek zwijgend terug.

Ze gebruikten hun telefoons als zaklamp en wierpen het grijsblauwe schijnsel over het pad voor hen. Ze dacht dat ze een otter zag, of een zeehond, glibberig en net uit het water, met donkere ogen die haar recht aankeken. Hij lag vlak voor hen op het pad, onder aan de helling die omhoogliep naar de autoweg. Ze deden voorzichtig een paar stappen dichterbij en ineens vloog het gruis in het rond door poten die wild over het grindpad maaiden. Een hond. Een zwarte labrador die probeerde om al liggend vooruit te komen, en met zijn voorpoten trappelde alsof hij sliep en droomde dat hij aan het rennen was. Ze stapten nog wat dichterbij en de hond begon te janken. Ze zagen het wit van zijn schedel en het spoor dat hij op de helling had achterlaten. Zijn vacht was nat van het bloed.

Het leek erop dat iemand hem had aangereden op de weg daarboven

[p. 5]

en dat hij er vanaf was gevallen of geduwd. Ze hoopte maar dat hij niet geduwd was. Ze hoopte dat het kon dat de automobilist het niet gemerkt had, maar wist ook hoe onwaarschijnlijk dat was. De achterpoten van de hond waren verbrijzeld. Het moest een flinke klap zijn geweest. Na de aanrijding was hij misschien nog wel een stuk meegesleept.

‘Wat er ook gebeurd is, dit kun je toch niet níét gemerkt hebben,’ zei ze.

Dit was geen schoothondje. Het moest geweest zijn alsof je een hertje schepte of zoiets.

Ze draaide zich weg van de hond en drukte haar telefoon uit. Hij deed de zijne ook uit en ze stonden weer in het donker, maar ze konden nog steeds horen hoe het dier gruis opjoeg met zijn voorpoten.

‘Wat moeten we doen?’ fluisterde ze. ‘Moeten we hem verplaatsen? Kunnen we hem ergens naartoe brengen?’

‘Het is laat. Het is midden in de nacht. Wat is er nog open?’

‘We kunnen het bij het hotel vragen.’

‘Volgens mij moeten we niet met hem gaan slepen. Het gaat echt niet goed met dat beest.’

‘Dan moet een van ons bij hem blijven. Ga jij maar.’

‘Waarnaartoe?’

‘Hulp halen.’

‘Ik laat jou hier niet zomaar in je eentje achter om, wat is het, één uur 's nachts. Dat is onverantwoord.’

‘Nou, dan ga ik wel.’

‘Nee. Zelfde argument.’

‘Maar we moeten toch iets doen.’

‘Dat weet ik.’

De hond was stil geworden, dus ze zetten hun telefoons weer aan en schenen zijn kant op, maar hij keek hen weer recht in de ogen. Er liep bloed en kwijl uit zijn bek. Het beest maakte zachte, klagende geluidjes en bleef hen aankijken.

Ze keek terug, was even confuus, en kon haar blik niet van de hond losmaken.

Hij zei: ‘Ik weet niet of ik hem kan tillen.’

‘Ik help je wel.’

‘Ik weet niet of dat wel gaat. Zonder een stuk van hem te verliezen,’ zei hij.

[p. 6]

‘Jezus.’

‘We kunnen proberen het nummer van een dierenarts te pakken te krijgen, maar we kunnen toch moeilijk een ambulance bellen voor een hond.’

‘Hebben ze niet zoiets... voor honden?’ vroeg zij.

‘Ik denk dat hij dat niet zou overleven,’ zei hij. ‘Ik denk sowieso niet dat hij het gaat halen.’

Ze keek hem aan. ‘Meen je dat? Denk je dat echt? Hoe kun je daar zo zeker van zijn?’

‘Dat ben ik niet,’ zei hij.

Hij dacht terug aan de keer, toen ze nog op de boerderij woonden, dat zijn vader een eendje de nek had omgedraaid. Zijn beste vriendje van vroeger had te hard gerend en was op het eendje gaan staan, en het was te gehavend om te kunnen overleven. Hij betwijfelde of hij sterk genoeg zou zijn om de hond de nek om te draaien.

‘Hij heeft heel veel pijn,’ zei hij. ‘En hij zou moeten worden verplaatst. Ik denk dat alleen dat al zijn einde zou worden.’

‘O.’

‘Dat denk ik echt. En dat zou onnodig wreed zijn.’

Ze beet op haar lip.

‘Ik denk dat we hem moeten afmaken,’ zei hij.

‘O... O, jezus.’ Ze deed haar best om niet in huilen uit te barsten.

‘Er zit niks anders op,’ zei hij.

‘Kun jij dat? Denk je dat jij dat kunt? Want ik weet niet of ik daar wel toe in staat ben.’

‘Maak je geen zorgen,’ zei hij. ‘Ik doe het wel.’

Ze knikte. ‘Oké.’

Hij scheen met het licht van zijn telefoon om zich heen, op zoek naar een steen of iets om de hond mee dood te maken en vond vlakbij in het gras een baksteen. Hij liep naar de hond toe en bleef even over het beest gebogen staan.

‘Oké,’ zei hij.

Hij hief zijn arm op voor de klap, maar zei toen: ‘Het spijt me heel erg, maar ik moet je vragen om me bij te lichten. Ik denk niet dat het gaat lukken met één hand.’

In het donker knikte ze en ging naast hem staan en hij gaf haar zijn telefoon; zodra ze de telefoons zo hield dat hij genoeg licht had, liet hij de

[p. 7]

steen hard op de nek van de hond neerkomen. De hond rolde een beetje weg, maar zijn poten begonnen weer door het grind te klauwen. ‘Shit,’ zei hij. Ze hoorde hoe hij diep inademde, en toen bracht hij de steen opnieuw omlaag, dit keer op de schedel. De hond jammerde zachtjes. Hij liet de steen een derde keer neerkomen. Er kraakte iets. Nog steeds niet dood.

‘Misschien moet je stoppen,’ zei ze. ‘Misschien gaat het wel. Misschien is het minder erg dan het eruitziet.’

‘Godsamme,’ zei hij.

‘Hoe bedoel je? Denk je ook niet? Hij gaat maar niet dood.’

‘Dat zie ik ook wel,’ zei hij. Zijn stem was vol afschuw.

‘Waarom ben je boos op me?’ vroeg ze.

‘Ik ben niet boos op je. Maar ik kan nu niet stoppen. Ik kan nu niet meer stoppen.’

‘Waarom niet?’

‘Dat gaat niet. Ik heb hem net een keiharde klap gegeven met een baksteen.’

‘Dus je geeft het gewoon op?’

‘Ik geef niks op. Ik ga hem doodmaken.’

Ze wilde iets zeggen, maar het bleef in haar keel steken.

‘Tenzij jij het liever wilt overnemen?’

Ze schudde van nee.

‘Wil je me dan weer even bijlichten, alsjeblieft.’ Het klonk droog, toonloos, als een chirurg die halverwege een operatie om het scalpel vraagt.

Ze hield de telefoons naast elkaar en richtte het schijnsel naar beneden. Ze probeerde het geluid in gedachten in iets anders te veranderen om niet over haar nek te gaan. Zolang ze de telefoons vast moest houden kon ze zich niet ver genoeg van het tafereel wegdraaien om het niet te zien en ze kon niets anders maken van wat ze hoorde.

Er klonk een kort, scherp kraakgeluid en toen: ‘Hij is dood. Oké dan. Hij is dood.’

‘Zeker weten?’

‘Ik heb zijn nek gebroken, met mijn handen en een voet. Hij is echt dood.’

‘Mooi.’

‘Ja.’

‘Moeten we hem begraven?’

‘Doe jij het maar. Ik ben er klaar mee.’

Hij waste zijn handen in het kanaal.

[p. 8]

Ze liepen in stilte terug over het jaagpad. Hun armen wisselden kleine stroomstootjes uit terwijl ze naast elkaar liepen. Ze voelde dat ze terugdeinsde nog voordat zijn arm de hare raakte. Ze had nog steeds hun telefoons vast - in elke hand een. Ze hield ze stevig vast tijdens het lopen alsof dat haar houvast gaf.

Ze deed de deur van het hotel voor hen open, hij trok zijn sneakers uit bij de deur en samen slopen ze de trap op en hun kamer in zonder gezien te worden. Om maar iets te doen te hebben zette ze de waterkoker aan, terwijl hij zich in de badkamer opsloot en het bad liet vollopen. Ze maakte warme chocolademelk met een van de kleine zakjes uit het mandje naast de waterkoker en deed er het ene na het andere staafje suiker bij. Ze maakte koffie voor hem. Ze wist niet of hij er suiker in had, maar ze legde een keurig rijtje staafjes naast zijn mok en legde er een lepeltje bij om mee te roeren, voor als hij inderdaad suiker wilde. Ze ging op het bed zitten en wachtte, starend naar de mokken op het tafeltje voor haar.

Hij begon te fluiten. Hij zat al in bad, want ze had wat geplons gehoord, en hij was aan het fluiten. Hij floot te hard. Ze wist dat hij wilde dat zij het kon horen. Zijn gefluit. Ze zat verstijfd op het voeteneinde en keek naar de badkamerdeur. Ze voelde dat ze moest slikken. Er zat iets vast in haar keel, maar ze kon niet slikken.

Hij had de stop uit het bad getrokken en ze kon horen hoe hij rondliep, zich afdroogde en bleef fluiten.

Ze dwong zichzelf om overeind te komen en bleef toen bij de rand van het bed als aan de grond genageld staan. Ze keek naar haar kant, waar de kleren die ze in het vliegtuig had gedragen op een hoopje lagen. Ze herinnerde zich dat ze zijn shirt aanhad.

Hij deed de deur van de badkamer open en een wolk van damp dreef de slaapkamer in en hij glimlachte naar haar. ‘Klaar?’

Ze stond daar in haar beha en gaf hem zijn shirt aan. Hij kwam dichterbij, met zijn vingers nog roze van het bad, en pakte het aan.

‘We zouden toch wat te eten bestellen?’ zei hij. ‘Wil je dat nog?’

Ze gaf geen antwoord. Ze keek langs hem heen. Ze luisterde naar het suizen van de ventilator in de badkamer. Ze keek naar de frommelige badmat op de natte vloer. Ze zag zijn sneakers in de hoek bij de wasbak.

‘Waar liggen de afhaalmenu's?’ vroeg hij.

Hij kwam dicht bij haar staan en wilde haar vastpakken, maar ze verstarde toen hij zijn armen om haar heen sloeg.

[p. 9]

‘Raak me niet aan,’ zei ze.

Ze maakte zich van hem los en liep naar de kast, pakte haar koffer en legde hem op het bed. Uit de badkamer haalde ze haar tandenborstel, haar toilettas en haar make-up. Haar gezicht zag er in de spiegel vreemd en vlekkerig uit.

‘Wat doe je?’ vroeg hij. ‘Wat is er aan de hand?’

Ze kwam terug uit de badkamer en stopte de toilettas en make-up in haar koffer, griste toen de kleren van het bed, legde ze erbovenop en ritste hem dicht. Ze pakte een hemdje dat ze in de kast had gehangen en trok het aan. Ze tilde de koffer van het bed, zette hem op de grond en trok de handgreep uit zodat ze hem achter zich aan kon rollen.

‘Wat doe je?’ vroeg hij nog eens. Hij stond er niet-begrijpend bij. Hij stond daar maar een beetje, met zijn shirt in zijn hand.

Ze pakte de handgreep van de koffer vast en bedacht hoe vreemd hij haar voorkwam, hoe raar het was dat ze een paar uur geleden nog met elkaar naar bed waren geweest. Ongelofelijk.

Ze wist dat ze er verschrikkelijk uitzag en realiseerde zich dat ze dat eigenlijk wel prettig vond. Ze hield van haar opgeblazen gezicht en de woede die het rood kleurde.

‘Ik moet maar eens gaan,’ zei ze vlakjes.

Hij stond daar maar. Hij zei niets.

Ze verliet de kamer en ging naar beneden, het hotel uit. Ze stak over en liep dezelfde weg terug die ze eerder ook hadden genomen. Ze nam het pad naar het kanaal. Ze zag de schaduwen die de straatlantaarns vanaf de straat over het water wierpen. Ze zag de potplanten en de vastgebonden bootjes. Ze voelde hoe het grind onder haar voeten zachtjes knerpte, tot ze de rand van het water bereikte. Ze zette haar koffer neer met de handgreep ingeklapt. Met één hand als ondersteuning ging ze op de brede stenen zitten die langs het pad gelegd waren. Ze liet haar voeten bungelen. Het begon koud te worden. Ze verschoof haar benen tot ze comfortabel lagen en bleef stilzitten, luisterend naar het water dat zachtjes tegen de kademuur klotste.