De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 6-7

[p. 54]

Elmar Kuiper
Vijf gedichten

Zwaluwen

Zwaluwen spietsen muggen aan hun snavels.

Een man ligt op zijn rug in het gras. Hij wil de wereld
in één zin samenvatten, maar kan niet

uit de wirwar van zijn gedachten komen. Wolken
persen zich samen tot één krop.

Zwaluwen, waarom vliegen ze
naar hun aangekoekte nesten,

net nu die man onder de wolken zijn mond openspert?

[p. 55]

Verdriet

Morgen laat ik de wenkbrauwen van de oever fronsen,

eisen kaaimannen, vechtend in een mondje water,
hun laatste plek op.

Vandaag kan ik de rivier laten vollopen, over laten
lopen en later zal ik zeggen: wat een geluk.

[p. 56]

Sterren

Hoe ze je bespelen, met hun glimmende
handjes en koontjes van geluk. Hoe ze de inzet
verhogen, luchtig doen over zware verliezen. Sterren,

als psychologen, als beroepscriminelen dreggen ze
eigenaardigheden uit je brein, moffelen ze
hebberigheden weg.

Sterren, waarom knipogen ze? Is hun inzet te hoog?
Maken ze zich oprecht zorgen, om hun baan,
hun gloeiende staart?

Hebben ze buikpijn, plassen ze in hun broek
als een kind bij de schoolarts?

Jij daar!
Waarom sta je hier
suf met de handen in je zakken?

Sterren. Ken je hun uitzonderlijke capaciteiten?
Houd je het droog als ze, miljoenen jaren ver,
moeten seinen met hun knijpkat, omdat hun
gemiauw te hartverscheurend klinkt?

[p. 57]

De engel

De engel in je lijf

in je gespierde jasje, is dat lachen
man

dat pezen en spieren
ook treuzelen.

Ai ai

de witte roedel jankt
en jij hoopt

de wanhoop
te botvieren

de engel in je gespierde
jasje te laten.

[p. 58]

De taal van de geesten

In zijn huis plakt hij de stopcontacten af.
De geesten spreken zijn taal.

En jij? Spreek jij

de taal van de geesten? Zeg hem
dat het goed is.

Zo te zijn. Gewoon de mond
open te doen.

De geesten te spreken. Zijn taal te laten.
De stopcontacten af te plakken in zijn huis.