De Revisor. Jaarboek voor nieuwe literatuur 1

[p. 61]

Bernke Klein Zandvoort
Gedichten

ik kon voor het eerst de stad niet meer aankijken
het was avond en kou drukte schouders naar de grond
een man liet op een afstand waar je niets van zeggen kon
zijn handen over mijn lichaam gaan

de mensen moesten naast de stoep lopen
ze hadden gezichten waar de wind in was geveegd
de geur van platgetreden straten
gepofte kastanjes, uitlaatgas
gestapeld in mijn neus

er is nog heel veel liefde in de warenhuizen

warme lucht door roosters omhoog geblazen
een opwaaiende jas, een openslaande deur

ik ben zes en sta met een plaatje genaaid in mijn zwempak
te treuzelen aan de kant
en denk: warmte komt met vlagen

ik vraag me af wat ik precies verloren ben
waarom ik steeds achteromkijk
goed vermomde tic

iets dat ik ook wel bij mezelf zoeken mag
want ik dacht: korte rokjes
dat pakt zo lekker licht

[p. 62]

 

hij zoekt naar de juiste hoogte voor het blaadje in zijn hand

 

en begint dan zijn lezing

 

de man blijkt een evenwichtig filosoof

 

 

 

zijn kernpunten:

 

 

 

we leven in een universum vol aannames

 

het reality-field, overgedefinieerd

 

de kloof tussen voorstelling en ons werkelijke zelf

 

fraudegevoelige identiteit

 

 

 

halverwege buigt een jonge vrouw vlug over zijn tafel

 

schuift hem koffie in een papieren bekertje toe

 

de man onderbreekt zijn zin

 

kijkt naar de damp die langs de microfoon omhoog komt

 

 

 

ziet zichzelf zitten

 

 

 

op een podium achter een tafel een lezing geven

 

de zaal in kijken

 

voelt zijn handen trillen

[p. 63]

 

een blinde man loopt gehaast door rood

 

auto's sust hij met een handgebaar terwijl

 

de gevels om hem heen overeind worden getakeld

 

 

 

in de overdekte kermis is de stad nagebouwd

 

een stopcontact in de boom op het plein

 

tussen in elkaar geschoven halve manen

 

aarzelt een terminator met veel tentakels

 

niet meer zo zeker van z'n eigen metaal

 

 

 

uit de barstraat sluipt het dimlicht

 

 

 

het volgt de vroege bezoekers op hun rug

 

gaat door gangen, langs het buffet

 

over de warmhoudbakken omhoog

 

in de sauzen knappen bellen

 

een aanhoudend applaus

 

een bruidspaar arriveert onder de haag

 

 

 

achter de ramen liggen nieuwe ramen

 

een zalencentrum een loods

 

met behoud van luchtstroom

 

 

 

stoelen geschoven om een vitrine met een draaiplateau gebak

 

 

 

de schoonheid van een bachelor party

 

op een doordeweekse dag

 

een vrachtwagen die moet keren op een te kort stukje gracht

[p. 64]

 

ze trekt de deuren naar binnen open

 

vanaf de drempel loopt haar tuin over in een bos

 

de haag om de parkeerplaats zit vol gaatjes

 

volgens mijn tante is de horizon maakbaar

 

 

 

licht valt door de bladeren in haar moestuin

 

een dun vlies houdt het geraamte bij elkaar

 

poreus, leerde ik op camping Amfora

 

vol tuinhuisjes en plastic hemel naast een spoorlijn

 

 

 

een lege koekoeksklok ligt in het perkje van een boom

 

over mijn schouder hadden de straten zich gesloten

 

in elkaar gevouwen handen op m'n tantes schoot

 

 

 

ik heb heel veel vogels in mijn tuin

 

roept ze over de rabarber gebogen

 

keer de stelen een kwartslag, buig ze binnenwaarts af

 

 

 

een vlechtwerk van riviertjes kruipt rond haar witte benen omhoog

 

 

 

in die gebukte houding

 

stond ze, tegen het zonlicht gehouden

 

rabarberjam haar weefsel

 

rabarberblad haar huid

[p. 65]

 

het waren twee verschillende avonden op dezelfde dag

 

ik loop langs een poster waarop in rode letters hier en nu staat

 

 

 

tweehonderd jaar geleden kon je je abonneren op de tijd

 

de koninklijke astronoom benoemde zijn assistent tot drager

 

voor abonnees las hij de wijzers hardop af

 

 

 

inspringen heb ik nooit gekund, bedwelmd

 

door het touw dat sloeg op de vloer

 

tikkend met een groter wordende regelmaat

 

 

 

de buurman die elke avond vanaf 11 uur

 

hard begint te lachen

 

 

 

het waren twee verschillende avonden in dezelfde straat

 

 

 

een man gebaart mij te wachten

 

de vervaagde lijnen heeft hij opnieuw gewit

 

in het werklicht sta ik voor een streep waarover ik niet heen mag stappen

 

 

 

a spectacle and nothing strange

[p. 66]

 

augustus was overrijp en ik had mijn bedenkingen

 

over een stad waarin even heel veel mensen hadden gewoond

 

waartussen jij en ik steeds opnieuw probeerden te verklaren

 

hoe twee mensen zo onbekend waren geraakt

 

 

 

ik zag een man hartgrondig huilen voor een diepe metroschacht

 

het leek alsof hij het geluid om hem heen inhaleerde

 

de stoet die langstrok, deelde hem in losse stukken

 

 

 

spektakel is naam genoeg voor een menigte die niet thuisblijven wil

 

op routes langs verfrommelde servetten vinden ze de weg

 

 

 

ik stond een paar meter van de kade

 

zocht naar een helikopter die ik wel hoorde maar niet zag

 

 

 

had kalmte zich om mijn nek gewrongen

 

werden alle schepen aan een touw

 

de stad uit getrokken