De Revisor. Jaarboek voor nieuwe literatuur 1

[p. 24]

Esther Jansma
Eerst

I

Eerst maak ik dat Adam op een been op de mast
van een schip is gaan staan. Het zijn de oerdagen

waarvan men zegt dat de zee al bestaat, het is
de tijd dat niemand naar hem omkijkt en alles kan.

Beneden deinen dronken vrienden. Hij beklimt
het want, hijst zich de mast op, spreidt zijn armen.

Hij vliegt niet weg want hij moet nog aan wal.
Hij moet haar nog ontmoeten die zijn ringvinger

boeit en appelboompjes aanwijst als schuldig.

II

Eerst maak ik dat Adam met haar achterop
door de stad naar de zoveelste afspraak besluit

dat de tramrails de rechter vermoed ik de weg is
die oplossing biedt. Kraait hij: zie je dat ik recht

in het spoor fiets? En valt hij geeneens - een slecht
bericht voor iemand die dit keer geen appelboompjes

[p. 25]

 

haat maar deze ene rails of deze woensdagavond

 

of die man of meer waarschijnlijk de bagagedrager

 

 

 

en haar vreemde in de jaren vijftig verklede benen.

III

Eerst maak ik dat hij op een feest is beland
zij is al bij hem maar hij is daar alleen

en dat later een erudiete grijsharige dame
naar je knipoogt iemand met een decolleté

tot de navel boog zich naar hem voorover
vroeg minimaal om een vuurtje dus hij klom

in de balken de rest van de avond niemand
kreeg hem eruit zat hij daar na de scheiding

zei hij maar de mijne was goed voor de fok.

IV

Eerst maak ik een appel in het gras van zomaar
een boomgaard een appeltje na een week

in het gras zou je denken het vlees onder de schil
zit vol vochtige gaten waar wespen in graven

pak je het op is de hele helft al weg. Nou
dit appeltje viel dicht bij de boom, we laten

[p. 26]

 

het liggen, ik maak van jou een half appeltje

 

ver van haar af in het gras en zij denkt

 

 

 

dat ligt daar te niksen, ik heb een goed mes.

V

Eerst maak ik haar zitten en haar ongeduld
en jij met haar voortdurende stem in de rug

die in haar boomgaard appels raapt ze op haar
zolders plaatst op vaste afstand van elkaar want

buiten vreten de wespen binnen zorgt aanraking
voor rot. Dan maak ik een vloer van plavuizen

waarop dozijnen potten chutney staan. Zij zit daar
op een krukje tussen en glimlacht wanhopig

ik kon niet stoppen ik was weer eens zorgzaam.

VI

Eerst maak ik Adam en jou in een kajuitje
van lucht in een reddingsbel samen boven de aarde

hij lacht en jij weet dat het alles betekent, ook
ik word uitgelachen eindelijk word ik uitgelachen

door wie van me houdt dus alles komt goed
in de tijd dat zij alles echt helemaal stukslaat.

[p. 27]

VII

Eerst maak ik oude gezellige mensen
die vriendelijk pertinent langs je heen kijken

ze horen niet welke vraag jij nu stelt
want natuurlijk heeft Adam altijd bestaan

hoe je erbij komt. Even verdwenen is niet erg.
Een zeer oude tante met veel haar om haar mond

windt zich om je oude behaarde zus en zegt
wij hadden het vroeger zo leuk toch en

jij was toch degene die altijd verdween?

VIII

Eerst maak je me blij met gelijktijdig geaai
gepraat over ooit was er een gat in mijn hoofd

en ik kwam hem daar tegen en alles was goed.
Ik vind het fijn als dingen niet verdwijnen.

Soms mis ik je nu al in de schaduw van later
zeg jij kom ik niet voor en overal met iedereen

gaat dat voortdurend zo. Maar de hand in je stem
intussen pakt vroeger en later tot een propje

en zorgt ervoor dat niets verdwijnt.

[p. 28]

IX

Eerst maak ik dat Adam op een been
op de mast van een schip is gaan staan.

Het zijn de oerdagen waarvan men zegt
dat storm al bestaat, het is de tijd dat

niemand naar hem omkijkt en alles kan.
Eerst maak ik beneden vrienden voor hem.

Hij beklimt het want, hijst zich de mast op
spreidt zijn armen. Hij vliegt niet weg.

Hij maakt dat wij geboren zullen worden.
Hij komt naar beneden. En alles begint.