De Revisor. Jaargang 36

[p. 85]

Saskia de Jong
Ik blijk te houden van zorgvuldig georkestreerde dingen

Samenwerkingen kunnen vruchtbaar zijn. Vaker zijn ze het niet. In dit geval was op z'n minst interessant te noemen dat ik een samenwerking zou aangaan met een death metal-elf. En dan nog een Duitse nota bene. Tot nu toe kwamen die maar zelden op mijn pad, vriendschappelijk noch professioneel.

Op de website www.florianmagnusmaier.com kan ik alvast werk beluisteren. Geen doorsnee werk. Ik hoor waarom Micha Hamel ons aan elkaar gekoppeld heeft. Er zijn zeker overeenkomsten. In sfeer, in onderwerpkeuze, in perfectionisme.

Onze eerste ontmoeting vindt plaats in het Americain, want saai, dus zonder afleiding, en zonder al te veel rumoer op de achtergrond. Het is niet moeilijk Florian Maier te onderscheiden te midden van de mensen. Hij blijkt vloeiend Rotterdams te spreken, compleet met plee en peukie. Het klikt.

Een goede samenwerking is niet meer dan elkaar proberen te beïnvloeden, de

FOTO Saskia de Jong

[p. 86]

golflengtes op elkaar af te stemmen. Water bij de wijn moet er niet van komen.

Dus mailen we volop. Met een spervuur aan voorkeuren, literair, muzikaal, filmisch, menselijk. Luister hier eens naar, dit doet me denken aan, er is een mooie tentoonstelling in, ken je deze film, zelf had ik eerder dit voor ogen. Vocoder en death jazz.

We bezoeken eikaars woning. Op F.'s balkon in de brandende zon gaan we op zoek naar een stem. Ik laat Akron/family horen (F: ‘ik houd niet van watjes’) en F. komt aan met een vriend zonder luchtpijp, waardoor zijn stem klinkt als een voicebox (S: ‘lijkt me wat beperkt voor een heel lied’). Op mijn balkon maken we de gevraagde, gewraakte foto: bewijs van een samenwerking.

We gaan naar een concert (pop!). F. heeft geen idee wat te verwachten, en heeft zich op het ergste voorbereid. Maar hij vindt het een geweldig concert, vernieuwend zelfs.

Ik blijk te houden van zorgvuldig georkestreerde dingen, die tegelijkertijd hun gekte behouden. Op de door F. gemailde stukken, Different trains van Steve Reich, Polymorphia van Penderecki, ben ik meteen dol. Veel zeggen met weinig woorden blijkt uitstekend aan te sluiten bij orkestmuziek.

Ik zoek wat door in het Duitse, de trein, de os. Dystopie. Myth, Mourning and Memory (over de rol van het werk van Celan in het werk van Kiefer) wordt aangeschaft.

Een lied in het Duits gaat me niet lukken, maar in het Engels, wat F.'s voorkeur heeft, is een optie.

Het is 15 mei, eindelijk zit er iets in mijn kop wat er niet meer uit wil. Het begint. En het valt ook nog eens in goede aarde.

Daarna valt alles vanzelf op zijn plaats. Het voorwerk was sluitend, geen fastfoodgedachte. De ander is afgetast, de beschikbare ruimte is bekend, er is vertrouwen gekweekt. De locomotief is op gang gekomen en rolt nu gestaag voort. F. de linkerrail, ik de rechter. We stuwen elkaar voort. Elk tipje van de sluier leidt tot het volgende. Alles waar we op gekauwd hebben, vindt zijn weg in het lied. Zonder enige zichtbare moeite komen we uit op wat ons voor ogen stond. Dit hoeft niet aangelengd.

We zijn en doen exact wat er van ons verwacht wordt, wat Micha Hamel beoogd had: elkaar kennis laten maken met eikaars wereld en erop voortborduren. We voldoen voorbeeldig aan het ideaalbeeld van de samenwerkers.

Dank je wel Florian Magnus Maier, dank je wel Micha Hamel.