De Revisor. Jaargang 36

[p. 50]

Caroline Ligthart
Eenoog

Ze is een vrouw, dus trekt ze om de zoveel tijd, gemiddeld om de paar minuten, een inzichtkaart die haar de weg moet wijzen. Als ze iets meemaakt doet ze ‘De ronde van Nederland’. Ze belt haar vrienden om te checken of het klopt wat ze voelt, of haar reactie juist was, of ze niet beter iemand anders had kunnen zijn. Als ze in de spiegel kijkt weet ze niet wie die vrouw is die haar zo bevreemd aankijkt.

Iedere ochtend grijpt ze naar een glibberig houvast. Ze weegt zichzelf. Houdt rekening met details. Na het wegen de spiegel. Haar aex. En dan de terugkerende vraag: wie is degene die daar staat?

Als ze zichzelf niet ziet heeft ze geen idee van het beeld dat ze oproept. Ze moet iedere dag herinnerd worden aan haar contouren. Toch heeft ze overwogen de ochtendspiegel uit te bannen, maar ze durft niet. Meedoen is geen voorrecht maar een verplichting. Ze heeft moeite met moeten, afgezien daarvan krijgt ze het niet voor elkaar. De tijd voor de spiegel houdt ze zo kort mogelijk. Kan ze nergens op aangesproken worden.

Hoe zou je er dan uit moeten zien, vraagt een wildvreemde pikzwarte man haar naar aanleiding van haar rituele vraag of hij zichzelf in de spiegel herkent omdat zij dat geenszins doet. Een uitstekende vraag waar ze geen antwoord op kan geven. Moet ze kleiner? Slanker? Mooier? In ieder geval anders, daar is ze zeker van. Hoewel ze weet dat als je ophoudt met iemand anders te willen zijn dan je bent, iedereen je fantastisch vindt. Met zweetvoeten, haren op niet te tolereren plaatsen, driftbuien en rigide opvattingen en al.

Het boek ligt ondersteboven tussen de tijdschriften op de leestafel. Zodra ze de foto van de vrouw op de achterflap ziet heeft ze een hekel aan haar. Hand losjes onder haar kin. Alles bedacht. Een jongen komt tegenover haar zitten. Zijn vriend loopt om en pakt de stoel naast haar. Hij knikt even. Het dringt niet tot haar door, haar ogen worden naar de foto getrokken.

Nina Simone past niet bij de zondagochtend. Stemmen botsen tegen de muziek. Minstens drie gesprekken zijn te volgen al naar gelang ze haar gehoor daar op instelt, maar er wordt niets gezegd wat haar houvast geeft. Ze heeft zin haar hoofd tegen de borst van haar buurman te leggen om zich te laten troosten voor iets waarvan ze de oorsprong niet kent. Hij praat over oldtimers, en heeft het te druk om zich bezig te houden met zaken van onduidelijke herkomst.

Het lawaai van het malen van koffie irriteert haar plotseling. Misschien moet ze hier niet meer komen. De warmte die ze denkt op te kunnen vangen op lege zondagochtenden wordt iedere keer doorkruist door mensen die samen zijn. Ze pakt het boek en stopt het in haar tas. Het is de eerste keer dat ze iets steelt.

Thuis vergelijkt ze leeftijd, schoonheid, kwaliteit. Ze doet iets niet goed. Ze dekt een oog af. Gewoon een foto op een achterflap, niets aan de hand, houdt ze zichzelf voor. Eenoog. Maar dat verdomde oog wekt al 't magma dat in haar zit op. Het stuwt en borrelt. Misschien omdat het verhaal wordt opgedragen aan een man met de naam die zij zelf jarenlang fluisterde?

[p. 51]

Ze draait het boek in haar handen om uit te vinden waar het verkeerd gaat. Opeens weet ze het. Het is dat scheefgehouden hoofd dat haar zo ergert. En bij dat hoofd hoort één wenkbrauw die heel lichtjes wordt opgetrokken. Een nauwelijks merkbaar wat-moet-je-ik-ben-de-beste blik. Al met al geen reden voor oorlog, denkt ze terwijl ze de balpen harder in de kaft drukt. De blik verdwijnt langzaam onder haar gekras. Is het omdat niemand in haar familie ooit anders mocht doen dan gewoon? Haar broers hielden zich angstvallig aan de regels, terwijl zij zich in elke kamer van het huis afvroeg hoe dat moest: gewoon doen.

Ze neemt afscheid van de man die haar zeven jaar in zijn ban hield. Bijbels. Die jaren. Zij, het meisje, de vrouw die hem maar niet kan loslaten, loopt in zomerjurk het meer in. Steeds verder, verder van hem weg. Tot het water aan haar kin reikt en ze begint te twijfelen. Voorzichtig draait ze zich om en kijkt naar de plek waar ze hem heeft achtergelaten. Er is niemand te zien.

Als ze terugwaadt ziet ze het beeld, zijn beeld, waar ze zich aan vastgeklampt heeft. Kromme nagels om niet weg te glijden. Hij kijkend naar een verte die niet zijn toekomst, maar het verleden laat zien. Hij kan niet lopen, doorgaan, zonder zijn verleden. Hij houdt het warm. Als een kind.

De behoefte van de muzikant was sterk. Nooit heeft hij geweten dat hij alles had kunnen hebben. Voorzichtig werd hem een andere werkelijkheid geboden, met een vleugje lente. Hij nam niets aan.

Hij is weg om terug te komen. Zoveel weet ze. Zeven jaar herhaling is niet niks.

Hoor je die stilte?

's Nachts zoekt ze contact met vreemden die daar gretig op in gaan. Eenlingen die antwoorden willen. Ieder achter zijn eigen bureau. Uitwisseling van leegte. Hoewel het haar verveelt houdt ze vol, geeft ze antwoord op vragen waar ze geen antwoord op wil geven, stelt ze vragen waarop stilte het enige gepaste antwoord zou zijn. Ze prefereert de afstotelijken, de beesten. Bijzonderheden laten haar koud. Namen zijn onbelangrijk zolang ze haar maar niet herinneren aan degene die zo onverwachts onderwerp van de opdracht was. Misschien moet ze voor altijd de eerste pagina overslaan. Haar eigen eerste pagina blijft in ieder geval leeg. Ze kan toch moeilijk haar verhaal, dat er niet is, opdragen aan de onbekende waarmee ze zo'n intensief mailcontact heeft. Hij zou onmiddellijk zijn computer zo instellen dat hij nooit meer een woord van haar hoeft te ontvangen.

Ze moet omzichtig handelen. Hij is er om haar alle namen te laten vergeten, zelfs die ene. Hij weet niets van uitgerekte verlangens. Platgestreken om jaren te overbruggen. Zij weet niets van hem. Behalve dat hij 's nachts leeft en verder onzichtbaar is. Ze stelt zich deze man voor. Achter zijn bureau, leeslampje aan. De rest van de kamer donker. Hij heeft geen naam. Dat vindt hij redelijk. Als hij zou weten hoe ze ruikt zou hij allang normale nachten hebben. Samen op het juiste moment in bed, ieder aan de goede kant.

Ze kan hem niet bereiken. Laat staan dat ze haar nek tegen zijn neus kan duwen. Natuurlijk vindt hij dat dat zo hoort. Hij is opgevoed, getraind. Bovendien is hij zestig, dan weet je het wel. Hij heeft meegespeeld en de afstand bepaald. Niets hoeft. Niets blijft. Hij weet dat allemaal. En zij? Zij is amper twintig en zo wijs voor haar leeftijd dat ze de gekte die men zo rond zijn veertigste accepteert als definitief en onontkoombaar, al berustend onder haar huid voelt tintelen. Het zij zo. Niemand heeft haar ooit gezegd dat volwassen-zijn cultureel erfgoed is waar je trots op dient te zijn.

Vroeger. Haar broers en zij zelf in het bos. Een huis dat door niemand in één keer werd gevonden, terwijl het zo simpel was. De verharde weg volgen tot die ophoudt. Daar gaat het asfalt over in zand. Gewoon rechtdoor rijden. Ze reden altijd fout. Nog vier bochten te gaan. Misschien hadden ze gelijk.

[p. 52]

Is het beter te stoppen als het nog kan.

Het huis had een tuin als een park, beesten overal, maar niet het beest waar zij zo naar verlangde. Te duur. Zoals luisteren te duur was. Er kon niets afgeschermd worden, de gevoelens liepen dwars door het gaas van de omheining naar binnen. Niemand die ‘Ho!’ riep, maar ook niemand die antwoord gaf.

Er liep een bok in de tuin. Het was weliswaar geen paard, maar toch, het had ook vier poten en ze zou er in theorie op kunnen rijden. Met de bok lag ze overhoop. Hij rukte aan de lange ketting waarmee hij in het gras gepind stond. Met gluiperige oogjes haar beloerend om in te schatten wanneer hij haar van haar voeten kon stoten.

Als de zon schijnt komt er een verlangen in haar los dat niets met geluk te maken heeft. Een horizon vol heimwee. Mensen met strandtassen onder hun arm, vrienden met flessen in het park, terrassen vol geschoven. De rest zo leeg dat ze angstig alleen de echo's van de muren schraapt om te weten of er ooit iets is geweest.

Het leven is elders. Ze heeft iets gemist. Maar ze wacht. Ze wacht rustig tot de onbekende het licht uitdoet en plotseling beseft dat hij aan het verkeerde bureau zit aan de verkeerde kant van het etmaal. Hij loopt naar de kast met de stapeltjes op kleur en maait de kleding eruit. Dan komt alles toch nog goed. Met hem. Zij denkt zelf dat ze gered is op het moment dat het haar lukt een servies te verzamelen. Niet zoals nu van alle kleuren houden. Elke keer weer een andere voorkeur.

Haar moeders neus was een opvangcentrum. Alles rook ze. Iedere stemming, elk verlangen, iedere weerzin. Ze rook, maar zei niets. De kinderen wisten het niet. Niet in het begin. Ze hadden geen weet van het bestaan van zo'n reukvermogen. Het was gek om betrapt te worden op zaken die buiten het zicht gepleegd waren. De kinderen keken met verdwaasde blik naar de vuurspattende ogen. Zoals die keer dat het meisje een ei had proberen uit te broeden. Ze stond bij het kippenhok en staarde naar de kip. Plotseling dacht ze: een kuikentje helemaal voor mij alleen. Een kuikentje dat ze eten moest geven, op tijd naar bed moest sturen, verhaaltjes voorlezen, beschermen. Ze stelde zich de zachte haartjes voor die ze heel voorzichtig zou kammen. En hoe het kuiken nooit iets anders kon worden. Hoefde te worden.

Ze heeft het ei onder de kakelende kip vandaan gehaald en in een plastic rood bakje gelegd, op een bedje van stro. Helemaal achter in de tuin is ze op een grote zandhoop gaan zitten. In de zon. Het bakje voorzichtig naast zich gezet, denkend dat de kleine verhoging goed was. Hoe dichter bij de zon, hoe beter. Het stro over het ei gedaan. Zich afvragend of het warm genoeg zou zijn. Om de vijf minuten een ander resultaat verwachten. Het zou uitkomen. Onzin, hoe oud was ze nou (zes), ze wist toch dat dat niet zou gebeuren. Maar misschien was het gewoon een kwestie van doorzetten. Ze heeft het ei in de zon laten liggen op het moment dat ze honger kreeg. Ze hoefde toch niet constant bij het opwarmen van een geboorteproces te zijn.

‘Wat heb jij gedaan?’

‘Gespeeld.’

‘Waar heb je dat ei vandaan?’

‘Ei?’

‘Heb je dat ei onder de kip vandaan gehaald?’

‘Het lag helemaal alleen achter dat gele bosje.’

‘Onzin, zo'n ei ligt niet alleen achter de brem.’

‘De kip vond het niet erg. Ze wilde net wat anders gaan doen. Echt waar.’

‘Ik kan de angst ruiken!’

Het meisje zelf rook helemaal niets. Stom geslagen. Ze kon afstanden schatten. Dat wel. En goed. Op de centimeter nauwkeurig. Haar vaders handen bijvoorbeeld.

De man van de mailtjes verlangt dat ze iemand anders is. Dat ze iemand anders doet, iemand is die op hem lijkt. Maar zij is altijd al iemand anders. Ze

[p. 53]

is niet wie ze is. Ze is niet wie ze voordoet te zijn. Ze is veel erger dan ze is, en daarvan denkt hij al: tjonge.

Hij heeft dus afgehaakt. Er komt alleen nog maar ruis door de nacht. Ze heeft zich weer vergist. Zij leest interpuncties die er niet staan. Niets nieuws. Toch kan ze er niet aan wennen. Niet alles zo secuur op kleur leggen dan komt alles goed, heeft ze gedacht, maar daar klopt helemaal niets van.

Er moet meer lijn in haar leven. Misschien gewoon de streep die ze 's ochtends over haar oogleden trekt gebruiken als houvast. Een strakke lijn die het grijs benadrukt.

Ze kan haar weg niet vinden, laat staan haar verhaal. Er zijn natuurlijk dingen die haar opvallen. Geen vrouw gebruikt bijvoorbeeld haar lippenstift op dezelfde manier. De een maakt er een piramide van, de ander een formidabele penis, de derde een stompe toren. Maar of dat het beeld is van het leven waar ze op wil wijzen? Dat haar uiteindelijke boodschap is: iedere lippenstift wordt anders al naar gelang degene die hem gebruikt. Ze is bang van niet.

De muzikant neemt de tijd. Hij kan niet tegen haar adem in zijn nek. Ook niet in bed. Er moeten toonladders tussen hen blijven, anders is het niet meer leuk. Die ruimte geeft ze hem, heeft ze hem gegeven, maar ze wil niet meer. Na zeven jaar mag hij van haar een onherstelbare keuze maken. Zij denkt zonder haar. Die twijfel. Ze zei toch net dat hij weer terug zou komen? Dat hij dat tientallen keren gedaan had, de afgelopen jaren. Dat het in de aard der verwachting lag. Dat zei ze, ja. Maar tegen wie?

Er is een andere stilte die over de stad galmt. Die van zijn zwijgen. Ze leest de letters in de lucht.

Moet een stilte ooit herhaald worden? Kan een stilte ooit herhaald worden?

Als ze op straat loopt ziet ze de vrouwen met hun hoofd tegen de winkelpanden beuken. De schedel spat open, de ellende komt eruit. Ze doen een pas naar achter terwijl het hoofd op wonderbaarlijke wijze zijn oude vorm herneemt en dan nemen ze een harde aanloop om zich wederom te pletter te lopen tegen dezelfde muur. Een vreemd gezicht. Overdag doet ze er niet aan mee, ze wil het niet, ze wil het anders. Maar 's avonds, in haar eigen huis ontkomt ze er niet aan. Weet ze precies welke muur ze moet kiezen om zichzelf anders tegen kapot te lopen. Haar hoofd spat open en komt weer bij elkaar.

Het niet anders willen doen en haar leven is gered. Niets willen ook. Uitschakelen. Al die verlangfuncties. Kan ze rustig zappen in plaats van chatten. Geen beelden van niet vervulde enzovoort-dingen. Kijken naar De Bachelor, bijvoorbeeld. Alleen maar kijken. Niet achter de ogen van die vrouwen! Niet in die beerput van hoop en verwachting vallen, waar hele verhalen over willen en wensen al onder de stront zitten. Ze kijkt toch. Naar de blonde met die gave huid, het dikke haar en met de juiste lengte van benen. Ze staart naar een platte buik waar de anorexia glimlacht omdat ze net niet zichtbaar is. Het is gelukt. Niemand merkt het.

Als ze zichzelf voorstelt en een hand geeft voelt ze het skelet van de ander; de botten, de werkelijkheid. Het is moeilijk. Het is niets. Het is hetzelfde. Iedereen lijkt zo godvergeten op elkaar. Dezelfde toestanden achter een andere identieke muur.

Alleen 's nachts was er vrede. De familie naar bed, zij door de tuin. Als ze het al wisten, deden ze er niets aan. Zodra ze de tuin in ging, liep haar leeftijd terug. Van twaalf, naar tien, naar acht, naar zes. Nooit jonger dan zes.

Ze was erg goed in boomhutten bouwen. Mogelijkheden te over. Het huis werd omringd door beuken die geduldig wachtten tot zij aan de beurt waren om bebouwd te worden. Planken een voor een omhoog, de geheime wereld in. De hamer en de spijkers. Leg je hem wel terug? Het timmeren. Het slaan. Het vage besef dat het inderdaad wat heeft. Dat rammen.

[p. 54]

Bij extreme omstandigheden sleepte ze een matras naar buiten en omhoog de hut in. Het mocht. Of liever gezegd, er werd niet op gelet. Op haar rug, bang voor geritsel, maar minder bang dan voor al het andere, lag ze te luisteren. Twee oren vrij. Als ze lachte kreeg ze een deukje in haar wang. Soms prikte iemand zijn vinger erin. Dat is opgehouden te bestaan.

Hoor je die stilte?

Ze kan natuurlijk de telefoon pakken en het nummer, haar nummer draaien. Zeggen: goedemiddag mevrouw van de muzikant, u kent mij niet, maar ik heb al jaren een relatie met uw man. Wat niet zo erg is, want nu is het voorbij, denk ik. Maar ik vond toch, na al die tijd, dat u dat even moest weten. De vrouw, een opgefokte veertiger, te jong voor haar leeftijd, te veel wetend voor haar verstand, te mooi om goed te zijn, zou gereserveerd blijven en vragen wat haar, het kind, bezielde, maar zich toch niet meer helemaal goed kunnen houden, spuwen dat haar man dat nooit zou doen, en als hij dat zou doen dat zij daar dan van zou weten, want zoiets merk je. En zij zeker. De mevrouw weet hoe het leven werkt, ze kan alles in schema's inpassen.

Het meisje laat de telefoon liggen. Jammer is het wel, de dag had zulke gezellige wendingen kunnen nemen.

Ze mist hem niet. Ze heeft haar eigen rituelen. Wel zodanig dat ze kan onthouden wat ze doet, zodat ze hem over een paar weken, maanden kan vertellen hoe interessant het allemaal was, wat ze deed, wat ze naliet. Waar ze zat, met wie ze haar honger stilde en op welke muziek.

De tijd zakt in. Was er een bedoeling? Viel er iets te leren? Was het repeterende gehalte een aanwijzing? Zo te voelen is hij uit haar systeem gestapt. Ze kan niet treuren. Heeft het te vaak gedaan. Ze is uitgehuild. Goed nieuws. Of een alarmfase. Misschien moet ze zelf muziek gaan maken. Notenschrift kan ze lezen. Met gemak. Eindeloos veel regels tegelijk. Misschien is dit wel het moment om de champagne open te trekken en zich onder tafel te zuipen. Drinken op het feit dat ze het gehaald heeft. Vrij is. Beter is het te wachten tot ze de maanden heeft overbrugd. Tot ze zijn eerste telefoontje heeft overleefd zonder te zeggen: ‘Ik kom eraan’ of ‘Kom, welkom.’ Jong blijven is nog het allerbeste idee.

Intussen duwt zij de secondewijzer duizelig. Het moet. Want er moet iets openvallen, een gat, een hol waar ze in kan kruipen, zakken, wat dan ook, hoe dan ook. Ergens iets met een inkeping graag.

Wie is zij eigenlijk? Zij daar, met die radars op haar kop. Ze bewegen naar de ondertonen, naar de wens van degene die tegenover haar staat. Eén blik en ze verandert. De ander is opgetogen over de persoon die zij opeens is. Zij is nu iemand want zij was niemand. Zij is een niemand-iemand. Pak de spiegel, snel, kan ze het zien, kan ze het vasthouden. Snel, de spiegel, kan ze met lippenstift de contouren tekenen van de vrouw die ze wil zijn. Ze verdwijnt. Vrouw die geen vrouw is. Die dat niet wil zijn. Hoewel... Op dit moment wil ze alleen maar gestreeld worden. De hele nacht. Gestreeld onder de woorden: het is goed. Je bent goed. Het is goed, je...

De bok moest weg. Hij stootte haar altijd om. Dat was niet het punt. Hij begon nu ook aan het bezoek. De smet moest het huis uit. Snel. Op het moment dat de bok weg moest, vond ze dat toch erg. Ze wilde zijn gluiperigheid niet missen. Dus bouwde ze een hut voor hem. Kon hij altijd langskomen mocht hij daar zin in hebben. Helaas werd hij naar Friesland, de andere kant van Nederland vanaf haar gezien, gebracht, dus dat kwam er nooit van.

‘Kom je op bezoek?’ fluisterde ze in zijn oor op de dag dat hij weggehaald werd. Hij brieste een beetje.

‘Dat is goed. Je hoeft heus niet te huilen.’

Ze bleef hem de hele ochtend zo hard aaien dat tegen de tijd dat hij werd opgehaald zijn nek kaal was.

[p. 55]

‘'t Wordt echt leuk,’ zei ze nog, toen hij al met vier poten schrap stond in het pas ingezaaide gras. De man die hem kwam halen heeft hem uiteindelijk opgetild en zo de tuin uit gedragen.

De lagere school was vijf slingerende minuten fietsen. Het bos door waar het zo adembenemend mooi was als het had gesneeuwd. De takken van de spar zwaar overhangend van de sneeuw. De bosweg. Het dikke wit waar nog niemand een voet had gezet. Het eerste spoor trekken. Nieuw zijn. Geloven dat dat kan. En mag.

Acht jaar was ze toen ze een bewijs wilde leveren. Zij wilde laten zien dat zij wel goed oplette, dat zij wist wie, waar, hoe, en misschien zelfs waarom. Zij kende de weg die ze moest gaan. Blind.

Ze sloot haar ogen en fietste. Een cadeautje zonder strik. Zo goed ken ik je. Zo kan ik jou zien. Het ging verbluffend. Totdat zij met fiets en al tegen het bord bebouwde kom knalde. Ze draaide zich om terwijl ze over de bult op haar voorhoofd wreef. Ze had alle bochten weten te nemen behalve de laatste. Toen sloeg ze af naar school. Trots of niet. Daar kwam ze niet helemaal uit.

Haar broers zijn er trouwens wonderbaarlijk goed uitgekomen. Allemaal iets aan hun zijde, onderdak en een bloedlijn die doorstroomt. Af en toe gaat ze in een van de tuinen staan om te kijken naar een leven dat het hare had kunnen zijn. Als zij anders was geweest. Als zij anders had gedaan.

De broers hebben allemaal vrouwen zonder barsten uitgezocht. Je kan zeggen wat je wilt, maar dat is echt een hele prestatie.

Soms staat ze stil te kijken als de familie op pad gaat. Niet zichtbaar zijn heeft zijn voordelen. Het gezin loopt lachend en dollend langs haar heen, de ware waanzin in het huis achterlatend. Zwemspullen in tassen over de schouders, de juiste lach goed geplaatst, zoals het hoort. Vandaag de we-gaan-naar-het-zwembad-en-hebben-het-leuk-lach.

Ze kan niet weg als zij er niet zijn. Vreemd is dat. Alsof de onderdrukking anders met een zwierige boog het huis uit springt om de bom alsnog te laten ontploffen. Ze blijft staan om de terugkeer van een familie te zien. En om naar huis te kunnen natuurlijk.

Muzikanten willen niet geconfronteerd worden met een leven, laat staan met het echte. Hij belde. Dus toch. Sneller dan verwacht. Hoe het met haar gaat. Eigenlijk erg goed. Dat is niet het juiste antwoord. Daarom wordt de vraag drie keer herhaald, zodat zij bij de derde keer begint te twijfelen aan haar antwoord. Hij hoort haar twijfel. Hij gaat door. Zacht: ‘Je klinkt verdrietig.’ Zij denkt na. Misschien is dat ook wel zo. Misschien kent hij haar beter dan zij zichzelf. Ze blijft stil. Een stilte die blijft.

De losse handen deerden haar niet. Als ze strak bleef kijken naar het punt in de lucht waar ze zich bevonden, dan was er niets aan de hand. Haar lichaam strak spannen, zorgen dat de plek waar de hand vermoedelijk neerkomt nog strakker houden. Denken dat de hand er meer last van heeft dan het lichaam. En tellen. Blijven tellen. In het boekje opschrijven. Weten wanneer en hoeveel. Dat scheelde. Dat scheelde alles. Het gaf een gemiddelde, verwachting en houvast.

In de achtertuin stond een Pipo-wagen waarin zij wilde wonen. Mocht niet, kon niet, of iets anders met ‘niet’ erin. Daar had ze wel willen zitten, hele avonden, op haar eigen terrasje, tussen de snijbloementuin van haar moeder, achter de bloesembomen van haar vader. De binnenkant was heel overzichtelijk. Een bank, een tafel en nog een bank. Een kleine wasbak. Raampjes. Daar zat ze naar buiten te kijken. Alsof voorbij het raam de wereld net zo mooi ingekaderd was als het glas.

Ze ontving visite. Een vader die zeerover was, net zoals die van Pipi Langkous, met veel goud om zijn nek en sterke armen die haar optilden. Die ‘Dag mijn kleine meisje’ zei, en die zij dan ‘Papa’ noemde. Ze hoorde hem altijd van ver aankomen op zijn zwarte paard, galopperend over de bospaden,

[p. 56]

nooit in één directe lijn op haar woonwagen af, maar zich langzaam verheugend in steeds kleinere rondjes, steeds harder schreeuwend: ‘Kika, Kika'tje, ben je daar, hier is Papa Zeerover.’ Zij bleef altijd stilletjes zitten aan de tafel op de ene bank, of op de andere. De deur werd op een kier gezet, een oog keek langs de deur en dan rende zij in zijn armen. Hij drukte haar fijn. Gooide haar in de lucht en zette haar op schoot. Daarna zette ze een kopje zogenaamd-thee dat hij luid slurpend opdronk en verdween op het moment dat haar moeder rook dat er iets gaande was.

Zij loopt door de stad alsof het een tuin is. De jaren glijden van haar af.

Dan opeens is er de veertiger van de achterflap. Signeersessie in de kwaliteitsboekwinkel. De rij is lang. Ze kan geen eenheid ontdekken in de mensen die staan te wachten. Zondagochtendzoekers? Ze betwijfelt het. Langzaam nadert ze het tafeltje. Stukje bij beetje onthullen de schouders van haar voorganger een deel van de vrouw. Het haar, het voorhoofd, pauze, de neus, wachten, het gesprek duurt deze keer lang, de mond met de berustende glimlach en ten slotte het totaalbeeld.

Ze heeft haar eigen exemplaar meegenomen. De schrijfster vraagt vriendelijk voor wie het is. Ze noemt zijn naam en blijft haar strak aankijken. De vrouw bloost. Knikt. Neemt het boek aan en ziet de verminkte foto; ze staart naar een andere ik en zet even haar tanden in haar onderlip. Misschien omdat ze beseft dat de gedroomde weg opeens een wending kan nemen. Zo wil ze niet zijn. Ze twijfelt nog een moment en schrijft dan onder de gedrukte opdracht de geschrevene.

Het helpt allemaal niets.

[p. 57]