De Revisor. Jaargang 35

[p. 52]

Ilja Leonard Pfeijffer
Masha

Ik was een veel te gelukkig meisje. Ik ging naar mijn leraar en zei: ‘Ik ben veel te gelukkig? Wat kan ik daaraan doen?’ Hij was gymleraar en mijn vriend. Hij zei: ‘Misschien moeten we een halve dag naar het bos.’ Hij was een jager, zoals alle mannen dat zijn. Maar voor mij was hij meer een makkelijke prooi, zoals alle mannen dat zijn.

De volgende ochtend vertrokken we in alle vroegte. Ik droeg mijn gele zomerjurkje met knalrode en hemelsblauwe bloemen en mijn witte zomerschoentjes. Hij had een klein rugzakje bij zich, vol met zout. Dat was voor de rendieren. Zout is hun lievelingseten. Mijn leraar had gezegd: ‘We moeten zoveel mogelijk zout meenemen.’ Verder hadden we alleen twee boterhammen voor onszelf. Een warm zonnetje viel door het lover. Ik zong alle coupletten van het kinderliedje over de vrolijke kabouters, waarbij ik af en toe een regel veranderde om het nog mooier te maken. Hij moest daar hard om lachen.

Opeens gebaarde hij dat ik stil moest zijn. Hij had in de verte een schim zien wegschieten tussen de bomen. We verlieten het pad en slopen naar de plek waar hij hem dacht te hebben gezien. Het begon zachtjes te regenen. Hij had zich niet vergist. Ook ik zag nu een schim op een afstand tussen de bemoste boomstammen. We probeerden hem zo stil mogelijk te naderen. Toen zagen we beiden tegelijk overduidelijk zijn gewei. Hij was dieper het bos in gelopen. We volgden hem. Toen wij op een open plek kwamen, haalden wij de blokken zout uit het rugzakje en legden ze in het mos. We gingen op een afstand op een boomstronk zitten en wachtten af. Het begon een beetje harder te regenen, maar we merkten het niet, want daar was hij: schuchter en majestueus tegelijk. Elk van zijn poten was zo sterk als vier sportleraren, maar hij had de ogen van een klein, ongelukkig meisje. Zijn gewei was groot en dreigend, maar tegelijkertijd leek het ook op een hulpeloos gebaar van iemand die zijn armen spreidt omdat hij eenzaam is. Hij keek mij onafgebroken aan terwijl hij de zoutblokken oplikte. Ik voelde dat hij mij iets probeerde te zeggen. Rendieren hebben toch ook een meisje nodig. Toen rende hij weg, diep het bos in.

Ik was zo blij dat ik hem had gezien. ‘Ik ben zo blij dat ik hem heb gezien!’ zei ik tegen mijn leraar. ‘Dank je wel!’ Ik gaf hem een zoen op zijn mond. ‘Je bent helemaal nat,’ zei ik. ‘Het regent,’ zei hij. Mijn zomerjurkje plakte aan mijn dijen. Mijn witte schoentjes zaten onder de modder. ‘Ja!’ zei ik. Ik zoende hem nog een keer. Ik was een veel te gelukkig meisje.

We liepen terug naar het pad, maar we konden het niet onmiddellijk vinden. Ik volgde hem, want hij was mijn leraar. Ik had honger. Ik heb alle twee de boterhammen opgegeten, hoewel hij vond dat dat niet verstandig was. Maar hij gehoorzaamde mij. Ik kreeg toch altijd alles wat ik wilde. Hij was lief, mijn vriend, maar hij was slechts prooi.

We probeerden ons te oriënteren op de insecten en de vogels. Hij was gymleraar, dus een expert op dat gebied. Hij wist dat mieren over de oostelijke zijde van boomstammen lopen. Maar er was geen mier te bekennen. Alles was hetzelfde. We hoorden geen vogel. Het begon steeds harder te rege-

[p. 53]

nen. Het bos was stil Boos. Zonder leven. Eén rendier hadden we gezien. Verder geen tekenen. Niets bestond. Het was zo stil. Ik dronk door de stromende regen uit de lucht te likken. Mijn gele zomerjurkje was doorweekt. Mijn schoentjes was ik allang kwijtgeraakt. We waren verdwaald. Het begon koud te worden. 's Nachts sneeuwde het. We sliepen in de sneeuw. Ik droomde van kabouters die al mijn liedjes veranderden.

Na twee dagen hoorden we helikopters overvliegen. Ze waren op zoek naar ons. Ik wist dat mijn moeder hen had gestuurd. We schreeuwden uit alle macht. Ik spreidde mijn armen en voelde mij hulpeloos als een klein, ongelukkig meisje. De helikopters konden ons niet zien. Ze vlogen verder. Toen werd het weer stil.

Pas op de derde dag vonden we de rivier. We waren zo blij. Aan de overkant zagen we lichtjes branden van een eenzaam huis, een boerderij of een hoeve. We probeerden te schreeuwen, maar de rivier was te breed. Ze konden ons onmogelijk horen. Ik spreidde mijn armen zover ik kon. Mijn jurkje scheurde. Mijn leraar keek mij aan. Hij keek mij aan als een jager. Hij keek mij aan op die speciale manier die alleen meisjes kunnen voelen. Toen sprong hij in het koude water. Hij was gymleraar. Hij zou naar de overkant zwemmen om hulp te halen. Ik keek hem na. Ik keek hem na tot ik hem niet meer kon zien. Toen was hij nog lang niet aan de overkant. De rivier moet ijskoud geweest zijn in die tijd van het jaar.

Ik zat alleen aan de oever en wachtte. Ik was doorweekt, uitgehongerd, onderkoeld, maar ik was niet bang. Ik wachtte. Ik denk dat ik daar uren heb gezeten zonder te bewegen. Ik heb niet gehuild, alleen misschien een klein beetje gezucht, zoals een meisje zucht terwijl ze wacht totdat er eindelijk een man haar komt redden. De avond viel. Ik wist dat ik de nacht zonder hulp niet zou overleven. Maar dat maakte mij niet uit. Dat hoef ik niet uit te leggen voor wie het snapt. En wie het niet snapt, kan ik het toch niet uitleggen.

Eindelijk kwam hij. Ik zeg het verkeerd. Ik had hem niet zien komen en ik had hem ook niet gehoord. Hij was er opeens en opeens was hij er al tijden, alsof hij nooit was weggeweest. Hij deed niets. Hij was er gewoon. Hij bestond en hij was warm. Hij ademde in mijn nek. Ik voelde zijn grote, vochtige neus in mijn oor. Zijn hulpeloos uitgespreide armen stootten onhandig tegen mijn rug. Hij keek mij aan met de ogen van een veel te ongelukkig meisje.

Hij zei: ‘Een rendier heeft toch ook een meisje nodig.’

‘Dat begrijp ik.’

‘Wat begrijp je nog meer?’ vroeg hij.

‘Ik begrijp dat het niets uitmaakt.’

‘Dat is niet waar,’ zei hij. ‘Het maakt heel veel uit.’

‘Dat is zo. Misschien. Maar dat maakt niet uit.’

Hij zoende mij op mijn mond. ‘Je bent nat,’ zei ik. ‘Het heeft geregend.’ Hij zoende mij nog een keer. Mijn hele gezichtje verdween in zijn enorme donkerbruine tong. Ik had het niet meer koud. Vacht begon te groeien op mijn rug, mijn armen en benen. De sneeuw deerde mij niet meer. Mijn hoeven waren gevoelloos. Mijn gezicht werd lang en scherp. Achter mijn oren groeide en groeide - groeide en groeide. Het is moeilijk om dat in mensenwoorden te vertellen. Wat groeide was wat ik het liefst wilde. Wat groeide was mijn gelijkenis met hem. Wat groeide waren mijn hulpeloze armen. Wat groeide was mijn gewei.

Dit is het einde van het verhaal. Het is afgelopen. Ik galoppeerde met hem het bos in. Samen gingen we op zoek naar zout. Hij had niet langer de ogen van een ongelukkig meisje. Ik had niet langer de ogen van een veel te gelukkig meisje. Ik was. Dat valt niet uit te leggen voor wie het niet snapt. Ik was rendier, omdat hij het was. Het was zo en het was goed zo, omdat het goed was dat het zo was. Dat is mijn verhaal. Verder valt er niets te vertellen. Het is een simpel verhaal. Maar het maakt niet uit.

Het enige wat hieraan valt toe te voegen, is dat hij mijn gymleraar was. Hij kon heel goed zwemmen.

[p. 54]

De rivier moet ijskoud geweest zijn in die tijd van het jaar, maar hij heeft de overkant gehaald. Hij heeft hulp gezocht, is teruggekomen en heeft mij nog dagen gezocht, samen met de helikopters van mijn moeder. Uiteindelijk wilden de autoriteiten dat hij het opgaf. Ik was officieel dood verklaard.

Maar hij kon het niet verkroppen. Hij bleef aan mij denken en dacht steeds harder aan mij. Hij voelde zich schuldig. Het kwam allemaal door dat ene rendier. Hij was de oorzaak van alles. Als we het rendier niet hadden gezien, waren we op het pad gebleven, waren we een halve dag in het bos geweest en was ik nog steeds een veel te gelukkig meisje. Zo dacht hij. Hij stopte zijn rugzak vol zout, nam een geweer mee en ging terug het bos in.

Het was dezelfde open plek. Hij had de blokken zout neergelegd in het mos en had positie gekozen achter een boomstronk met het geweer in de aanslag. Ik had het allemaal gezien en was blij om hem te zien. Ik was gelukkig dat hij mij niet was vergeten. Ik wist dat ik het hem niet kon uitleggen, maar hij zou het begrijpen als ik tegen hem sprak. Ik voelde mij bijna weer als een gelukkig meisje. Ik galoppeerde op hem af, met mijn gewei als twee hulpeloos uitgespreide armen.

Hij heeft het nooit kunnen verwerken dat ik vermist was geraakt in het bos. Maar hij ontleent er tot op de dag van vandaag een vorm van troost aan dat de kop van het rendier dat dit alles heeft veroorzaakt, als een grimmige trofee aan zijn muur is gespijkerd. En vanaf deze hoge positie kijk ik neer op het gewriemel van zijn leven. Ze komen en gaan. Soms zuchten ze. Het maakt niet uit. Ik praat tegen hem, maar hij hoort het niet, omdat hij niet geloofd dat de kop van een eigenhandig doodgeschoten rendier kan praten. Hij moet nog veel leren. Hij moet nog heel veel leren. Hij moet leren te geloven dat ik hem niets kwalijk neem.