De Revisor. Jaargang 35

[p. 50]

Peter Drehmanns
Gedichten

Geschiedenisles

De zestienjarige bakkerijbediende die haar tranen amper
kon bedwingen,
contessa Iride Domodossola op een neuslengte van
haar eerste orgasme en de staat Israël
bijna een feit.

Dat was toen.
De girandoles stonden hartstochtelijk
te branden dat het een lieve lust was
met hun honderd armen hun duizend vlammen
en de schaduwen die vielen
als knipmessen en valbijlen
op al die lieve lust.

In een trechtervormig verlangen
viel het ijsschaafsel van haar woorden,
kouwe kermis, mallemolen van je onmacht
waar het bloed pirouetteerde en sneerde:
two steps forward, three steps back.

Toen ja, aten de dagen
frikandel-speciaal (open ruggetje) en patatje-oorlog,
braakten de jaren
amuse-gueules en appetizers
en mijn grootvader maakte zich schuldig
aan collaboratie met drank en wilde wijven.

Toen was alles beter
dan wat was geweest.
Toen schoot de vijand
in zijn eigen voet en brulde:
voorwaarts, we moeten terug!

[p. 51]

Astroloog

In zijn smoel
een tomtommond die weet
waar men is en terecht zal komen.

Op zijn schouder
een dwergpapegaai
die zich een ongeluk schatert.

Tussen zijn tanden
uiteengereten jachttrofeeën en
een trommelvuur van sms-verwensingen.

In het hart
stookhut en stoomgemaal
die godallemachtig drachtig
ossenbloed en leeftocht aftappen van
vrouwen bij de vleet.

Een vent uit één stuk, een kerel
van wanten en kettingen,
recht door zee en met een ransel vol
marsorders, beulskappen, fokmateriaal.

Hij komt, ziet en rochelt
zich een weg naar de ontvangkamers,
hij weegt, wrikt en plundert
de maskers, melkt de moraal,
bewaakt ten slotte de orde
met polijstpoeder en deugdoefeningen
in de vroege ochtend.

[p. 52]

Luchtvaartkunde

Hoog boven het strottenhoofd, ergens
halverwege melkweg en koelkast wichel je
je roede in juffrouw Cassiopeia's bliksemse boel,
ijlt je speeksel godallemachtig gulzig in de bek
van de Grote Hond, blaf je jezelf naar de mallemoer.

Zweeds zwart is de nacht en
aan barrels elke natte droom
die je ooit had.

Benoorden het zwarte gat
houdt condottiere Cupido krijgsberaad,
doet je bloed parallaxmetingen:
haar hemelse lichaam draait dol
rond je oudbakken kloten.

Ver weg snurkt haar schaamspleet
een rouwzang en zaagt mijn hart in twee:
links een windbuil, rechts een huilebalk.

Zwart wint, pontificaal is je wanhoop,
kardinaalrood je kop en op de luchthaven
kniel je devoot bij de lege bagageband.