De Revisor. Jaargang 35

[p. 4]

Antjie Krog
Twee gedichten
Uit de cyclus ‘Onvertaalde teleks’ uit de bundel Beminde Antarktika, 1974.

[Origineel]

so het ons verby gegaan   geëindig
asof ons nooit was nie

soos vroegskemer saamflonker om die sterkool van die son
die pit rokend uitdoof en versmelt in stapels kerse soos wolke
die swaels uit trekkende somers skroei
en die winter vergaan in 'n bruisende vloed van bloeisels

die pyn net 'n kabbeling in my oë
- van al my woorde kon ek nie een wakker vind
kon nie een die einde met my deurwaak
'n weeklaag swel stom in die bome

ons was te min om dood te gaan
ons kon net oorgaan verbygaan
soos die einde van 'n frase
tot jy en tot ek - êrens bo en weg

[p. 5]

[Vertaling]

zo zijn we voorbijgegaan   geëindigd
alsof we er nooit waren geweest

zoals de vroege schemer samenflonkert om de sterrengloed van de zon
de pit rokend uitdooft en versmelt in stapels kaarsen als wolken
de zwaluwen verschroeien door voorbijvliegende zomers
en de winter vergaat in een bruisende vloed van bloesems

de pijn slechts een rimpeling in mijn ogen
- van al mijn woorden kon ik er niet een wakker vinden
kon er niet een tot het einde toe met mij waken
stom zwelt een weeklacht aan in de bomen

er was te weinig van ons om dood te gaan
we konden alleen overgaan voorbijgaan
zoals het einde van een zin
tot jij en tot ik - ergens boven en weg

[p. 6]

[Origineel]

neut jou gestalte in my woord
die tentlyn en dieptelood van jou oë
(o ek moet altyd oë hê om te sing
om die liggaamlike andante te bekoor
ek moet altyd oë hê
en die loodgroen klarinet)
gevleg na die hoë gewels van jou voete
jou treurende wenkbroue
die kostelike geur van jou palms
verpak ek behendig in sypapier
met spykertjies toegekap
en stuur jou bevrore na die binnelandse mark
jy's niks méér werd vanjaar

ontrou o ontrou
ontrou is ek gemaak
altyd stortend van baan na baan
vir 'n woordelose seisoen was my liggaam om jou

jou liggaam om my

jou krag oor my getye
maar die verbinding van bowetone het my weer eens uitvibreer
sodat ontrou en enkel
sak ek nou ruimtes deur

[p. 7]

[Vertaling]

vlij je gestalte in mijn woord
de tentlijn en het dieplood van je ogen
(o ik heb altijd ogen nodig om te zingen
om het lichamelijke andante te bekoren
ik heb altijd ogen nodig
en het loodgroene potlood)
gevlochten naar de hoge gevels van je voeten
je treurende wenkbrauwen
de kostelijke geur van je handpalmen
verpak ik behendig in zijdepapier
met spijkertjes dichtgetimmerd
en stuur je ingevroren naar de binnenlandse markt
je bent dit jaar niets méér waard

ontrouw o ontrouw
ontrouw ben ik gemaakt
altijd schietend van baan naar baan
één woordeloos seizoen was mijn lichaam om jou

jouw lichaam om mij

jouw kracht over mijn getijden
maar door het samengaan van boventonen ben ik weer eens losgeslagen
zodat ik nu ontrouw en alleen
in vrije val beland

Vertaling Robert Dorsman en Jan van der Haar