De Revisor. Jaargang 34

[p. 85]

Joost Vandecasteele
Hoe ik Jehova uit de Getuige kreeg

En de dagen daarna kleefde nog de geur van sigaretten en goedkoop glijmiddel aan mij. Zo was ik in staat om me alles te herinneren. Tot in de goorste details.

Detail nummer één. Ze was absoluut anders dan de anderen. Ze was lang en donker en schoon en ongelooflijk gelovig. Al heel haar leven was ze zot van God. Tot dit weekend, tot ze mij tegenkwam. Al bleef ze heel de tijd volhouden dat ik niks te maken had met haar spirituele crisis. Ik was een werktuig, een manier om Jezus uit haar systeem te krijgen. Ze wou dat ik alle restanten van 28 jaar devotie uit haar lijf neukte.

Twee. Ik was het die haar aansprak, niet omgekeerd. Wat zij ook moge beweren. Ik sprak haar aan in een veel te druk café, aan een toog die doordrenkt was van gemorst alcohol. Het cliënteel bestond uit vaste zatlappen en wisselende zatlappen. Wij hoorden tot de tweede groep. Het was het soort plek waar vrouwen van vijftig binnenkomen, helemaal opgemaakt en prissy prissy, en dan na vijf rode Martini's op tafels staan te dansen en roepen hoe ze in Mexico geld verdienden door het pijpen van andere Erasmusstudenten. Toen ik binnenkwam, was ze er al. Dus ik heb geen flauw idee hoe lang ze er al zat en hoeveel mannen voor mij haar al belaagd hadden. Maar ik was zeker niet de eerste, afgaand op de lege getrakteerde glazen voor haar en de half verveelde half geïrriteerde blik in haar ogen.

Drie. Ze nam me mee naar een hotel dat nauwelijks de term verdiende. Alles was aanwezig in de kamer, een bed, een kast, een lavabo, maar niks van dit alles zag er stevig genoeg uit om de volgende ochtend te halen. In de gebarsten spiegel vol vlekjes van uitgeduwde jeugdherinneringen bekeek ze haar zopas geplaatste tatoeage. Zelf vond ze het een gepaste fuck you naar haar ex-sekte, ik vond het gewoon grappig. Ze scheurde de folie van haar heup en haalde een tattoo van het laatste avondmaal met een paar aanpassingen tevoorschijn. De voornaamste aanpassing was dat iedere apostel vervangen was door een kwijlende vergevorderde mongool en Jezus door een enorme erectie met een strikje juist onder de eikel.

Vier. Na mijn openingszin in de bar dacht ze dat ze mij herkende van de televisie. Ik loog en zei haar dat het kon. Ze was de zoveelste in de rij die mij verwarde met een of andere komiek met krullen. Het dichtste dat ik ooit bij televisiewerk ben geraakt, was toen ik een straatinterview voor het middagjournaal weigerde. Je kent

[p. 86]

dat soort interviews wel, ze klampen één iemand aan op straat, vragen zijn opinie en concluderen hieruit dat de hele natie dezelfde mening is toebedeeld. De komiek in kwestie was de laatste tijd niet van het scherm weg te blazen, ook al zou je dat willen. Maar zolang het mij af en toe een dronken fan opleverde, vond ik de verwarring niet zo erg.

Vijf. De droom die ik had toen we even indommelden. Ik droomde dat ik niet meer alleen woonde. Dat er mensen zich verstopten achter mijn gordijnen, in de muren. En als ik ging slapen, zaten ze in mijn keuken. Zwijgend en zuipend. Want 's ochtends vond ik bierblikjes in de lavabo en peuken in het tapijt. In het begin probeerde ik ze nog te vinden. Maar dat vonden ze niet leuk. Dat stond zo met magneetletters op de koelkast. Ik had er mij bij neergelegd dat ik het huis deelde met vijf anderen die ik nooit zag en die mij nooit lastig vielen. Ze ruimden alleen nooit op.

Zes. Steeds weer die tranen die ze zou laten tussen twee grootste zondes denkbaar en hoe ze dacht dat ik die niet zou opmerken. Maar in een kamer zo klein als de onze is ieder lichaamsvocht te zien, te voelen en soms te ruiken. Na een paar uur van stilzwijgend gevrij lagen we uitgeput, vooral ik, op het bed, starend naar het afblarend plafond. Ze wreef vlug de tranen uit haar ogen en om haar op te beuren stelde ik voor vormen te zoeken in de vochtvlekken op het plafond. Onze sterrenhemel bestond uit een olifant die struikelt, Al Gore met een hoed en jaloerse hond die twee taterende pinguïns bespiedt. Ze moest wel lachen.

Zeven. Als laatste onderdeel van mijn missie moesten we nog diezelfde nacht samen iets eten. Het maakte haar niet uit wat. En om vier uur 's nachts maakt het niemand wat uit wat ze nog naar binnen proppen. Dit zijn de oorlogsverhalen van onze generatie. Ze spelen zich af in restaurants en fastfoodketens. Zoals onze voorvaderen elkaar imponeerden met legendarische veldslagen, moeten wij het stellen met legendarische gerechten. We steken elkaar de loef af met mythes over bijnaongeloofwaardige schotels en hoe goor ze wel waren. De plek van ons afscheidsmaal was een anekdote in wording.

Zij bestelde iets met frieten en ik iets met rijst. We aten frieten met rijst. Voor de eerste keer die avond vroeg ze hoe ik me voelde en dan wie ik eigenlijk was. Ze vroeg me iets te zeggen, over vroeger. Ik mocht het zelfs verzinnen, maar liever niet. Ik dacht even na, keek hoe ze de laatste rijstkorrels met een natte vinger oppikte en begon met een veel te zachte stem te vertellen zodat ze dicht bij mij moest kruipen om het goed te horen.

Mijn vader heeft zich nooit veel van mij aangetrokken, volgens mijn moeder is dat te wijten aan zijn eigen gebrekkige opvoeding door diens vader. (Bij de geboorte vond mijn grootvader het niet nodig om aanwezig zijn, hij betaalde de buurman

[p. 87]

een euro per uur om in de wachtkamer te wachten en een sigaar aan zijn vrouw te geven als het een zoon was. Na acht uren van weeën besloot de man de sigaar zelf op te roken en te melden dat het een prachtige dochter was. Het heeft zes jaar geduurd voor mijn grootvader besefte dat hij verkeerd geïnformeerd was.) Dus een uitstap met ons tweeën, ik tien, hij van onbekende leeftijd, werd door ons beiden met een zekere nervositeit benaderd. We deden ons best om het niet te laten blijken, maar de stiltes waren veel te lang. Zonder een duidelijk plan in zijn hoofd zette hij mij op de passagierszetel en begon doelloos rond te rijden. Op de radio de veel te zeem veel te zoeterige tonen van een vergeten Franse chanson, iets over een amour die smeekt om liefst toujours te zijn. We verlieten onze wijk en gingen linksaf voor mij, in tegenstelling tot rechtsaf richting centrum, nog onbekend terrein, de witte vlek op de landkaart. Maar naarmate de trip vorderde, transformeerde de sfeer van spannend naar zorgwekkend. Ik weet dat dit heel fout klinkt, maar ik begon mijn vader te verdenken en gruwelijke scenario's te verzinnen. Hoe hij mij zou knevelen en verzwaard het kanaal in gooien. Gaf hij maar één woord van uitleg, dan zou dit moment iets dragelijker zijn.

Minuten en kilometers verstreken. Het landschap veranderde van industrie naar velden naar huizen. Een andere stad, beetje zoals de onze maar niet helemaal. Een andere wijk, beetje zoals de onze maar ook niet helemaal. Het soort waar elk huis identiek en inwisselbaar is. Enkel de brievenbussen waren anders, als uitingen van ieders individualiteit. We stopten voor een huis met voor zich een kleine boomstam waarin reclamefolders waren gepropt.

We zijn er.

Ik knikte alsof ik al vanaf het begin wist dat dit de eindbestemming zou zijn. We betraden samen, zijn hand op mijn rug, het grindpad. Halverwege was het krakende geluid van een massieve houten voordeur te horen en in de deuropening verscheen een vrouw met hoogblond haar, stekelig geknipt. Ze leek verre van fris maar klampte zich stevig vast aan haar idee van jeugdige schoonheid. Eén aanblik was voor mij voldoende om te beseffen dat deze vrouw, ongeacht haar betekenis, mij afstootte en dat het nooit goed zou komen tussen ons. Mijn vader verplichtte mij tot een handje geven. Haar hand was zacht en vochtig door een net aangebrachte dagcrème. Haar licht verdorde lippen gaven mij een kus op de wang en mijn hand niet loslatend sleurde ze me mee naar binnen. Naar een living gevuld met speelgoed beneden mijn leeftijdscategorie, zo slordig verspreid dat het even duurde voor ik zag dat er een klein mensje verborgen in deze Duplo-puinhoop zat. De dwerg bleek een peuter te zijn, een jongen half mijn leeftijd. En zonder dat ik iets zei, beantwoordde mijn vader de vraag die ik niet durfde te stellen.

Dit wordt je nieuwe broertje.

[p. 88]

Ik keek naar mijn vader, nu met zijn arm rond de onderrug van deze onbekende vrouw.

En dit wordt je nieuwe moeder. Wanneer jouw mama volgende week weg is op weekend, wil ik dat jij je koffers pakt en dan samen met mij, Rosanne en kleine Pieter hier komt wonen. Dan is al dat speelgoed ook van jou.

Het enige wat ik me nog herinner, is dat ik ben gaan gillen. Lang en hard. Geen flauw idee hoe mijn vader mij ooit terug in de auto kreeg en hoeveel Big Macs hij in mijn mond moest proppen voor ik stopte met krijsen. Ik wou dit allemaal niet, maar ik was een kind en mijn mening was ondergeschikt aan de orgasmes die Rosanne mijn vader kon schenken.

Toen mijn moeder terugkwam van haar bonding weekend met de collega's, haar benen vol brandnetellittekens en haar kop bonkend van de te luide busrit singalongs, vond ze geen briefje, maar een tijdschrift op tafel. Mijn vader had er niks beters op gevonden dan de afscheidsbrief op te sturen naar een tijdschrift die het integraal publiceerde onder de rubriek ‘Laatste Pasen samen’. Omdat de zelfgeschreven brief zijn enige kopie was en hij te lui was om het opnieuw neer te pennen, liet hij gewoon het tijdschrift achter met op de cover een Post-it: zie pag 81, salut. Mijn echte moeder belandde, terecht, in een depressie en hierdoor werd ze door de rechter ongeschikt bevonden om de voogdij over mij te verkrijgen. Ik heb haar nooit meer gezien. Zes jaar later heb ik ook alle contact verbroken met mijn vader en diens gevolg. Mijn reden was een haat die nooit geblust kon worden.

De ex-volgelinge vroeg niet eens of het echt gebeurd was, ze kon dat wel raden. Ze zei: dank u voor het verhaal en liet mij alleen in dat fastfoodgeval. Mijn taak zat erop. Ik heb God verdreven uit een meisje met vuile seks en droevige verhalen. Mijn eerste exorcisme met glans volbracht.

Acht. Toen de politie haar vond, was ze al vier uur overleden. Eerst had ze de bodem van de badkuip volgeschreven met zwarte lipstick, dan een overdosis pillen genomen om vervolgens plaats te nemen in dat bad vol water. Het water en het schokken van haar lijf tijdens de laatste seconden van doodstrijd zorgden ervoor dat de letters op de bodem uitgesmeerd werden en zich onleesbaar publiceerden op haar naakte rug. Met als enige bedoeling mij wakker te houden 's nachts, wetend dat ik het mysterie dat ze was nooit zou kunnen loslaten.