De Revisor. Jaargang 34

[p. 78]

Alfred Schaffer
Volgens de traditie lang geleden

I

Eindelijk alleen. Je hinkt op twee gedachten, alsof je been slaapt.
Opdat het oog regeert: met een vracht aan kennis terug naar start.
Kloppen de gegevens? Waar zou ik je verstrooien? Je wijst maar wat,
daar, waar je na weer een betonnen dag met opgetrokken knieën
in het koele water sprong. De straten in de hoofdstad stromen vol,
het onderzoek loopt, de eerste spreker treedt naar voren, je staart
en kraakt, drijft niet onmiddellijk uiteen - de keien glad door aanslag
en ja hoor, daar begon een hond te janken, zoiets verzin je niet.
Af en toe zoeft een auto over de dijk, toen werd het etenstijd
en die hond ging maar tekeer. Waar bleef zijn baasje en wat stond jij
daar nog te lachen, wat bezielt zo'n beest in vredesnaam?

[p. 79]

II

Soms kennen we hier niemand. Dieptepunten worden niet
over het hoofd gezien maar het werk bleef eenvoudig: geen alibi,
geen signalement. Grote stappen, tegels tellen. We zijn niet gek.
De fanfare verdwijnt om de hoek en daar zat je dan toen ik je vroeg
is deze plek bezet, mijn mond vlak bij je oor. Wat kijk je streng
moet je hebben gedacht. Hoogstwaarschijnlijk zijn we moeilijk
voor de geest te halen. En dan prevel je mijn naam. En nog een keer.
En nog eens. Alsof je oefent op je laatste woorden, zo lees ik
met je mee. Met geweld hield ik je aan de praat, nu kon je er geen
eind aan breien - elke ochtend weer zou je vertrekken, elke avond
had ik je thuis verwacht maar in de regel ontbreken de bewijzen.