De Revisor. Jaargang 33

[p. 72]

Alfred Schaffer
De mogelijkheid van een solo Recept voor een song

Het gaat om de roes. Om de snelheid. Niet nadenken maar voelen. Ooit reed ik op een late middag door een stad aan de andere kant van de evenaar, ondersteboven dus, op de achtergrond stond een berg en daarachter lagen nog een paar bergen, ze hadden allemaal namen, en ergens binnen handbereik maar buiten zicht lag een immens blauwe zee. Niet te overzien, zo groot.

Daar hoorde een soundtrack bij, maar dat was nog even zoeken geblazen. Een snel en jakkerend ritme, maar niet klinisch of humorloos, het moest uit de auto schallen terwijl je de raampjes opendraait, zonnebril op, met nu en dan een spiegeling in je glazen die korte witte schitteringen door de straat schiet.

Zonnig weer: daar hoort een tune bij waar je vrolijk van wordt, springerig en geil. Je stopt de tape in de radio, muziek die je net ergens uit Europa hebt meegenomen, het volume vol, en daar hangt je arm al uit het raam. Soms is uiterlijk vertoon alles: wat je doet is wat je voelt.

Het klopt als een bus: een spooky gitaarintro, of nee, het is een synthesizer, en dan die hoekige beat. ‘You know what it's like to feel/ the wanting of a man without a name/ all the inner thoughts you can't remember/ yet you cherish all the same/ sensual forever on the terrace/ till the morning shut us down.’ Thuis zal de avond vallen en danst je geliefde haar voeten stuk op ‘The One’, en je hart maakt sprongetjes. ‘It takes you over.’

Dat komt natuurlijk weer uit Vlaanderen, denk je, waar ze al lang weten hoe je vernieuwend kunt zijn zonder je aanstekelijkheid te verliezen. dEUS, Zita Swoon, en dus: Das Pop.

Dat was 2000.

Word je zes jaar later gevraagd om een nummer te maken met een bekende Nederlandse of Vlaamse band of muzikant, in het kader van ‘Avond van het Liefdeslied - Alle 13 goed!’, dan zie je weer die straat voor je, je voelt opnieuw dat gaspedaal, je snuift de zomerlucht nog eens op, en je weet het: díé band moet ik te pakken zien te krijgen.

Dat gaat vrij makkelijk, zonder kapsones. Das Pop is weliswaar echt een band, een

[p. 73]

Bent Van Looy

team, maar de man achter de knoppen en de klanken is Bent Van Looy, niet toevallig is de band net terug uit dat land van bergen en immens blauwe zeeën:

Hallo Alfred,
Nét geland na een twaalf uur durende vlucht des doods. Zuid-Afrika was geweldig, inderdaad. Ik ben nu tot vrijdagochtend in het land en dan weer weg tot de 26ste.
Maar de deadline leek niet zo strak te zijn, dus stel ik voor dat we daarna het nummer maken. Dat kan in Gent of in Amsterdam. Of allebei. Wat stel je je voor, wat de sfeer van de song betreft?
Is het de eerste keer dat je zoiets doet? Ik heb ooit wel eens gewoon een gedicht op muziek gezet maar dat was wat aan de droge kant, dat is waar.
Laat het me weten!
Tot gauw,
Bent

[p. 74]

[p. 75]

Je leert het al bij Sesamstraat: samenwerken is een eitje, een plakje cake. Een hele dikke plak cake eigenlijk, met van die rozijnen erin. Je weet al wat je voor ogen staat; het moet een liefdeslied worden, dus geen gezeur en geen krokodillentranen. Geen kleinkunst, geen powerpop. Een scherpe, stevige, hoekige beat. Een korte, puntige tekst zonder poespas. Het moet niet helemaal kloppen, het mag een beetje wringen, maar je moet de onrust met een blij gezicht kunnen meebrullen. Krijg je van die fijne nachtmerries van. Neem ‘There there’ van Radiohead als voorbeeld.

Ha Bent,
Laat maar weten wanneer je precies kunt, als je eenmaal terug bent. Ik denk gewoon aan een mooi strak, stevig, sterk nummer. Wat zoeter mag ook, als het maar niet week is. Gewoon een oprecht lied. Ik weet wel dat het thema ‘liefde’ ruim genomen mag worden, maar ik denk niet aan een gimmick, een tekst over bloemen of kroketten. Zit de uitdaging ook niet in denk ik.
We kunnen in Gent zitten, ook in A'dam, ik heb een piano thuis staan. In het weekend kan ik overdag, alleen het weekend van de 26ste en 27ste moet ik hier zijn vanwege Uitmarkt in A'dam, dan die maandag Radiohead, en die donderdag de 31ste de presentatie van m'n nieuwe bundel.
Tot gauw,
Alfred

In Gent stap je uit op het verkeerde station en pakt de tram naar het centrum. Daar staat de man achter de muziek en het klikt goed en het gaat allemaal vlot en makkelijk. Bent heeft al een refrein in z'n hoofd, zit achter z'n tweedehands vleugel, en speelt en zingt-humt wat voor. Op z'n mobiel staan de invallen die komen als het zo uitkomt; voor de goede verstaander is het zo klaar als een klontje.

Dan komt het schaafwerk. De regel ‘wees eens stil dan doe ik een refrein’ werkt niet, die moet eruit. Het tweede deel van het eerste couplet werkt wel, zingt lekker, maar dat eerste deel, dat bekt weer minder goed. D'ruit dus met die handel. ‘Als het na drie dagen nog niet werkt, dan weet ik dat het niks wordt,’ zegt Bent.

En zo is het maar net níét met de poëzie, reden waarom het zo goed samenwerkt, dit is echt verfrissend. Uit de tweede regel van het refrein wordt het herhalende begin weggehakt, een deel van de coda wordt een bridge, en een lang couplet wordt in tweeën gehakt, anders is het deel tussen het eerste refrein en het tweede refrein te kort, en je bouwt de mogelijkheid van een solo in. Doen we hier moeilijk over? Helemaal niet, wat peper hier, nog een snufje zout daar, en dan roeren maar. En je denkt weer aan die goeie Riekus Waskowsky in zijn Aars poetica: ‘Dichten is

[p. 76]

Alfred Schaffer

net als koken: je pleurt maar wat in de pan als je koken kan.’ Of: ‘Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?’ Is dat niet uit een reclame?

Na een uur staat de basis er en is het mooi geweest. Er wordt geluisterd naar de kersverse studio-opnames van het derde album dat in 2007 moet verschijnen, Fuckland, er wordt bier gedronken op terrasjes, gesproken, gezwegen, gelachen en gegeten. In de trein terug gaat The Human Thing, het tweede Das Pop album, de discman in. Na een paar keer luisteren, even voor Antwerpen, met een stel hete luchtballonnen tegen de avondlucht, dreunt het door je kop:

you, you break my heart
you tear me up, in so many parts
one part for you and one for me
that is how it ought to be
you, you know my sins
you know that i will do them again
i do one for you and one for me
that is how it ought to be

Muziek, ze lijkt de liefde wel. Zo verdomd eenvoudig, eigenlijk. En ze smaakt naar meer.