De Revisor. Jaargang 33

[p. 68]

Een begrafenislied of iets kinderlijks?

‘Het is me heel erg goed bevallen,’ zegt Peter Verhelst nadrukkelijk. ‘Een gedicht en een liedtekst hebben niet noodzakelijk met elkaar te maken Een muziektekst moet een soort ritme in zich dragen en een soort terugkerende cadans. Het moest gecondenseerd, de tekst moet de mogelijkheid tot een poplied in zich dragen. Misschien moet het ook iets duidelijker zijn wat je wilt zeggen, directer, al zijn sommige muziekteksten ook cryptisch en toch perfect. Bij een gedicht gelden zulke beperkingen niet altijd, dat hoeft niet noodzakelijk voorgedragen te worden. De mooiste gedichten werken soms alleen maar op papier, al was het maar door de verscheidene interpretatiemogelijkheden die gegenereerd worden door de schikking van woorden en zinnen op het blad. Het lukt je nooit om dat in alle rijkdom voorgedragen te krijgen, de kracht van het gedicht gaat dan verloren.’

Ook voor An Pierlé & muzikale partner Koen Gisen was de ervaring geheel nieuw: ‘Het leek ons onmogelijk om eerst de tekst te hebben en dan pas de muziek erbij te bedenken. Voor ons is dat de omgekeerde wereld: normaal komt de muziek op de eerste plaats en aan de hand van de klank en het ritme worden de woorden en zinnen bedacht. Dus hadden we alvast een begin gemaakt voor een liedje waar Peter dan tekst bij kon bedenken. Ik had eigenlijk gedacht dat Peter en wij tegelijkertijd aan de slag moesten, maar opeens was er die tekst.’ ‘Eerlijk gezegd zagen we aanvankelijk niet direct hoe eraan te beginnen, maar toen kwam de muzikale inval om er iets geheel vrolijks van te maken.’

Verhelst had wel een bepaald soort muziek in zijn hoofd, maar hij had genoeg ervaring opgedaan in de theaterwereld om te weten dat je je ideeën daarover bij voorkeur los moest laten. ‘An & Koen zijn de muzikanten en zij werkten het allemaal op hun manier uit. En ik vond het reuzespannend om te zien wat er gebeurt met je tekst wanneer die op muziek wordt gezet. Dat is dé reden geweest dat ik aan het project meewerkte.’ Pierlé benadrukt dat Verhelst zich in het geheel niet opdrong met zijn ideeën. ‘Het is een melancholisch gedicht. En Peter zei alsmaar: je moet zeker niet doen wat ik zeg, maar hij had eigenlijk al wel in zijn hoofd dat hij graag een melancholisch liedje wilde. De muziek moest eerder triest zijn, gezongen door een zachte meisjesstem, met een duet in het refrein - maar als we dat

[p. 69]

anders wilden of zagen was het ook prima. Wij hebben dan ook van die vrijheid gebruik gemaakt en er een soort van hysterisch kinderliedje van gemaakt. Dat contrast tussen vorm en inhoud versterkt heel extreem het dramatisch effect, die teneur maakt het veel “waarachtiger” en tragischer, het gaat over liefde en dood namelijk. Wij hebben er ons heel goed mee geamuseerd, we hebben een volledig gearrangeerde demo gemaakt! We hebben zelfs kindjes uitgenodigd bij ons in de studio om refreinen mee te zingen.’

Verhelst: ‘Ik ken de muziek van An natuurlijk al wel goed en weet dat ze op het podium tegelijk een breekbaar meisje kan zijn, een furie, een zoetzure heks met een bloedrode glimlach en wat men in Vlaanderen een wreed schone madame noemt. Soms heeft ze iets kinderlijks in zich, wat helemaal het tegenovergestelde is van naïviteit. Je kunt mijn tekst heel somber lezen en dan kan je ervoor kiezen er een begrafenislied van te maken, dat kan ook heel aantrekkelijk zijn, maar juist dat kinderlijke sprak me aan. Ik luisterde laatst weer naar een cd van Charlotte Gainsbourg, die zingt met een klein stemmetje de meest sombere teksten. Ook An is daar briljant in. Die manier gaat wat mij betreft soms dieper dan wat je bijvoorbeeld bij Tindersticks hoort, waar onder de meest zware teksten de zanger ook nog somber klinkt.’

Of dit supervrolijke, kinderlijke liedje hitpotentie heeft dat is nog even afwachten. Verhelst: ‘Ik weet niets van hits, niets van wat de mensen leuk vinden. Als ik op de hitparades afga moeten woorden uit niet meer dan één lettergreep bestaan en liedjes over seks gaan. Nou goed, dat is misschien wat overdreven, maar wat de mensen willen horen: daar heb ik geen idee van, nooit gehad ook.’

Peter Verhelst (links), An Pierlé en Koen Gisen