De Revisor. Jaargang 32

[p. 11]

Ilja Leonard Pfeijffer
Chihuahua!

Op een dag viel het terras van de Raaf ten prooi aan een mongoolse invasie. Dat mag je eigenlijk niet zeggen. Het was een groep van een man of twintig, met overgave uitgedost als toerist, en vier begeleidsters op comfortabele loopschoenen. Minstens de helft had het syndroom van Down en van de overigen vroeg je je dat af. De cola viel niet aan te slepen. Onmiddellijk was er van alles gaande. De dikke, luidruchtige man in het shirt van de Italiaanse spits Totti had zijn twee grote vrienden om zich heen gearrangeerd en discussieerde hen schaterend van tafel terwijl hij de hand vasthield van het bolle mensje tegenover hem en zonder ophouden knipoogde naar de mooiste van de vier begeleidsters of, als zij niet keek, naar willekeurig welke van de andere drie. Aan een ander tafeltje zaten de drie verlegen lieverds. Zij verstonden zich in gebarentaal, of meer nog in blikken. Een van hen was een man van een jaar of vijftig, die met grote precisie en jaloersmakend genot een filtersigaret rookte. Het stille meisje met de bril tegenover hem had een dure camera en wilde hem portretteren. Hij gebaarde dat zij moest wachten, haalde een sneeuwschudbolletje met een blauwe dolfijn uit zijn buideltas, schudde, liet het sneeuwen in de oceaan, lachte zijn gelukzaligste lach en was klaar voor de foto. Het hele tafereel werd door Totti met afgunst gadegeslagen. Aan een andere tafel zaten de mannen met petten. Zij bespraken eikaars petten, waardoor ze ruzie kregen. Een begeleidster suste de onenigheid met meer cola.

Het kortstondige optreden van een blaffend hondje op het terras veroorzaakte grote consternatie. Onwillekeurig deinsde ik terug, of hoe noem je dat als je zit te deinzen op je stoel zonder je daadwerkelijk te verplaatsen? Je kent mijn angst voor honden. Ik was blij dat de mooiste van de vier begeleidsters het niet had gezien. Een van Totti's vrienden probeerde het geblaf te overstemmen met luider geblaf. Totti zelf riep een keer of honderd: ‘Chihuahua!’ zo hard als hij kon. Totti's tweede vriend had er genoeg van en gaf het hondje een schop, waardoor het bolle mensje in tranen uitbarstte. Een van de pettenmannen vond dat kennelijk weer onweerstaanbaar grappig. Hij schaterde het uit terwijl hij obscene gebaren maakte naar Totti. De stille man was echter tot in zijn ziel geraakt. Hij jankte als een geschopte hond en voordat iemand hem kon tegenhouden, had hij zijn sneeuwschudbolletje naar het hoofd van Totti's vriend geslingerd. Het miste doel en viel in stukken uiteen op het plaveisel. ‘Chihuahua!’ riep Totti.

[p. 12]

Er moest veel cola aan te pas komen om de gemoederen te kalmeren. Het hondje had inmiddels allang een veilig heenkomen gezocht. De stille man bleef ontroostbaar. Zelfs een sigaret sloeg hij af. Toen stond het stille meisje met de bril tegenover hem op en begon iets te zoeken op de grond tussen de stoelen en tafeltjes. Uiteindelijk had ze gevonden wat ze zocht. Langzaam en voorzichtig liep ze naar haar ontroostbare vriend met tussen duim en wijsvinger een blauw dolfijntje van plastic.

Aanvankelijk had ik de hele groep en hun ontzettende gedoe gadegeslagen met een mengeling van geamuseerdheid, medelijden en gêne, net als de serveersters, die maar gingen lachen zoals vrouwen naar kinderen lachen en lachend probeerden te verbergen met hoeveel tegenzin zij cola serveerden. Het enige verschil tussen hen en mij was dat ik tenminste nog met de begeleidsters flirtte als een stille, compatriot, herkende soortgenoot van de verre planeet der normalen. Maar geleidelijk aan werd ik somber en ik besefte hoe dat kwam.

Er is dat verhaal van Telgoman, de Wijze van Ribbon, die ook bekend staat als de Gek van Ribbon. Hij was monnik, zoals iedereen in die tijd die geen ridder was. Wanneer iemand hem vroeg waarom hij volhardde in zijn ascese tussen rots en distel op een dieet van gras en worm, terwijl een man van zijn reputatie toch een comfortabel leven zou kunnen leiden als raadsheer aan het hof van Ribbon (‘Of als hofnar,’ schijnt Murnon te hebben gezegd, ‘dat betaalt beter’), antwoordde hij: ‘Omdat ik tenminste honger heb wanneer ik honger heb.’ En wanneer iemand hem vroeg hoe het toch mogelijk was dat een man van zijn faam, die het eenvoudig had kunnen schoppen tot abt van een van de grotere kloosters (‘Of tot heiligenbeeld,’ schijnt Murnon te hebben gezegd, ‘dat geeft een hoop minder administratieve rompslomp’), genoegen bleef nemen met kou en honger, sprak hij ten antwoord: ‘Omdat ik tenminste weet hoe wormen smaken.’

‘Chihuahua!’ riep Totti. Ongetwijfeld heeft de echte spits van Italië minder gescoord dan hij in gedachten en elk gescoord doelpunt minder uitbundig gevierd dan hij alles om het even zat te vieren. Hoewel het nooit meer zou sneeuwen in de oceaan, heeft geen wedstrijdvisser ooit overtuigender geposeerd met een kampioensmakreel dan hij voor nog een extra foto met het blauwe visje. Ik kan doodsangsten overwinnen wat ik wil en schrijven uit den vreemde, maar ik zal nooit zo ontzettend met pet en al toerist kunnen zijn vol overgave. ‘Jij ook altijd met je knarsknarretje.’ Ik hoor het je zeggen. Maar dat is het nou juist.

Ik besef terdege dat ik in de ogen van velen een benijdenswaardig leven leid. Ik heb mij weten los te weken uit de postzegellikkerij van het deelraadkantoor van Minair Midden-Noord, werk nu zelfstandig als eenmansbedrijf onder een baas die het in alles met mij eens is en mij een regime oplegt waarin totale ruimte is voor maximale flexibiliteit, kom eenvoudig rond van een paar luttele uurtjes routinewerk in de week en mochten die uurtjes er een week bij inschieten, is er nog niets aan de hand. Als milieudeskundige krijg ik

[p. 13]

regelmatig uitnodigingen voor congressen of studiereizen naar de meest exotische oorden, waar ik nooit gebruik van maak. Ik woon in een mooi appartement in het hart van de oude benedenstad met een verlepte wijnstok naast de deur, die nooit vrucht heeft gedragen, en heb alle tijd om elke verlokking die onze stad te bieden heeft, grootscheeps te genieten en ik heb jou, die in de ogen van velen ultiem eindpunt is en bestemming. Sta mij toe, omwille van het punt dat ik wil maken, over dit alles in de tegenwoordige tijd te schrijven. Want het punt dat ik wil maken, is dat er een vorm van meemaken is die niets meemaakt. Je kunt dure dummy's verzamelen en herlezen wat je wilt. Je kunt drijven op een luchtbed in de zon en tijd zal verglijden. Je kunt bij wijze van dagelijkse routine leven als piraat met de wilde wind in de haren en elk verkracht dorp zal sprekend lijken op het vorige. Er is leven dat zo vanzelf gaat, dat het niet meer wordt beleefd. Het meeste vergeet ik al tijdens.

En daar zat Totti, breedbuikig te midden van belangrijke vrienden en vrouwen welbespraakt aan de cola te gloriëren tijdens een grote reis naar een ver land. En daar zat het geluk van groot avontuur onder petten. En daar zat het ware, grootse roken. Iedereen zal zich tot in lengte van dagen het hondje herinneren dat in het vreemde land blaffend het terras op rende. Het blauwe visje zal voor immer het kostbaarste bezit zijn, al zullen goedbedoelende familieleden het uit hulpvaardigheid vele malen bijna hebben weggegooid, tot woede, tot onuitsprekelijke woede, die met blikken van verstandhouding vol gêne, medelijden en uiteindelijk geamuseerdheid zal worden vergoelijkt. En al zou de foto mislukt zijn, zelfs met dure camera's weet je het maar nooit, zij zal het portret honderden malen opnieuw bekijken.