De Revisor. Jaargang 32

[p. 77]

Zegar Cools

melodie n.

Zou het niet makkelijker zijn, besluiten ze, als ze weer helemaal overnieuw beginnen? Ze hebben te veel naar elkaar toegeleefd, naar het einde toegeleefd. Steeds hebben ze er alleen maar aan gedacht hoe ze de dingen beter kunnen maken. Hoe ze door de dagen komen. Hoe ze hun samenzijn het beste kunnen inrichten. Muziek, het zachte dreunen, de melodieën, het ruisen tussen de tracks. Hij heeft zich in hem gewiegd, zich laten meeslepen door het golven in zijn polsaderen. Hij heeft zijn oor aan zijn hals gelegd en het kloppen gehoord. Je bent een inwendig wezen, was het eerste wat hij tegen hem zei. En hij is het, hij is een inwendig wezen. Je bent een inwendig wezen, zelfs als je door de kamer loopt. Als we boodschappen doen en als bij het vooroverbuigen over het diepvriesassortiment een traan in je ooghoek opwelt die omlaagvalt en verstard blijft liggen op de Saisongemüse, ja, kristalliseert tot een groene parel die spiegelt zoals je netvlies mijn gezicht spiegelt als ik dicht genoeg bij je ben. En in de auto terug, ik weet dat we elkaar niet aankijken, dat ons hitteschild roodgloeiend is en we voor ons uitkijken, omdat we ons concentreren op wat er gaat komen. Ik ben er van overtuigd dat het de beslissende minuten zullen zijn. In bed, waar we onze splashdown maken, zal het afgrijselijkste orgasme plaatsvinden dat ik me kan herinneren. Bijtend zuur, een verbranding van binnen. Grijze rookwolken die neerdalen in mijn lichaam. Mijn uniform zal waardeloos zijn geworden. Je zult mijn ribbenkast opentrekken en het vergrote, vleeskleurige hart dat zichtbaar ten einde is in je handen nemen. Een springend wezen dat moet worden afgelost. Dit hart non-dolby. Je zult het venster openen en winterlucht zal door mijn neus suizen, door mijn longen weer naar buiten, door jouw haren, over je lichaam, zal blijven hangen langs de muren die zijn bedekt met stuc en geen betekenis meer voor mij zullen hebben. Je steekt een handgeschreven briefje in de binnenkant van mijn borstkas. Was je erbij? Ik was erbij. Het maakt niet uit wat je doet, het belangrijkste is dat je erbij was.

[p. 78]

gras

Ze liggen in het gras en ze zegt dat ze zich herinnert dat er op de eerste dag een stralende vrouw op televisie is, en dat hij zegt dat die later bij dat en dat auto-ongeluk is verdronken. Een stralende vrouw is het, die zich op het hoogtepunt van haar leven bevindt, een glanzende kerel aan haar zijde, een killer in een lichtbruin pak, eigenaar van een hotelketen. De vrouw is gekleed in een purperblauwe jurk die feilloos haar heupen volgt, een purperblauwe jurk die haar fantastisch staat. Goed, hij zegt dat ze later bij een auto-ongeluk verdrinkt. En, zegt ze, ze ziet het gezicht van de vrouw opzwellen. Zie je er zo niet uit, als je verdrinkt? Op de televisie vertelt de vrouw nog over geluk in het leven, en de killer naast haar knikt instemmend. Hij rookt een sigaret, op zeer elegante wijze. Ze staan naast een swimming pool in een binnenhof. Vroege avond. Windstilte. De kleuren en de spiegelingen van een vroege Hockney. En ze praat maar door, en de killer knikt als een door de wol geverfde charmeur. Ze straalt en straalt. Was dit wel de eerste dag? Het kan ook maanden later zijn geweest. Buiten schijnt de zon, ze liggen in het park. Het kan. Precies weet ze het niet. Maar de vrouw, die is al jaren daarvoor verdronken. Ze beschrijft het in korte zinnen. Water dringt niet alleen haar hoofd binnen, maar haar hele lichaam. Haar blonde haren zwemmen als darmwier om haar heen. Ze kan de auto niet uit. Dezelfde avond nog worden ze gevonden. De purperblauwe jurk. Als een kostbare relikwie wordt haar lichaam naast dat van iemand anders in het gras gelegd.

[p. 79]

eerste bericht van dr. moengras

En daarom, mijn kleinste, spreek ik tot je, ik, dr. Moengras, de heer van jouw wereld, de lord van het heelal, schepper van de waanzin. Ik, uit wiens bloed jij bent gegoten, ik, die het licht strooide in jouw ogen, denk niet aan mij, mijn kleinste, mijn allerliefste, want ik ben altijd bij je en ik zal het altijd zijn. Leiden wil ik je, mijn hand aan mijn mond, de andere die jouw hoofd bedekt, met bevende ademstoten, die jou omarmen, sla ik je, open, sluit ik je, in de sokkeldarm, waaruit je bent gekomen, jij, die nog niets hebt, nog niets bezit, die nog zonder dwang leeft, nog niet het nadeel kent van de beperkte bewegingsvrijheid en de kortzichtige waarneming, ja, de kortzichtigheid in het algemeen, mijn kleinste, zielsveel hou ik van je, en ik wil dat je het weet, dat ik, jouw heer, dr. Moengras, niet over jou, juist niet over jou, het geknoopte vangnet van mijn machtige spot wil uitwerpen, de handen op mijn lippen steunend, afroepend, als een vrezende moëddzin, wiens woorden als steekvliegen neerdalen over vermoeide hoofden ver onder mij, zich buigend in de regen, afgeslacht, naakt, een klein gebaar, deze opdracht, voor mij, ik, die heb gefaald bij mijn voorlichtingswerk, mijn public relations, bij de buitenwereld, die nog steeds mijn wereld is, een verjaarde bijeenkomst die geen ongeschoren smoelwerk kan dragen, deze ondelicatesse, want ik ben deze wereld, die is verworden tot ironisch paradijs, kwijtgeraakt. De onherbergzame, prehistorische landschappen die jou omgeven. Alles een gammele fabriek waarin ruggemerg wordt geproduceerd. Dextrine. Aarde. Bloed. Een beproeving voor jou, die hier ook maar toevallig belandde. Jij steekt je handen uit, maar ze blijven plakken aan de lucht, aan de gematigde, lauwwarme lucht die uit een radiator omhoog kringelt, die het tweezijdig klevende vliegenband omgeeft waarnaar je, de verlokkende eigenschap van al wat krult, en beweegt, als een moede wandelaar naar de open plaats in het bos hebt verlangd en je armen hebt uitgestoken. Schijndood. Je ontvleeste je zenuwen. Ik was, ik geef het toe, geschrokken, maar ik wilde wel weten wat er werkelijk in je omging, toen ik me bij je meldde, opnieuw, mijn vingers op jouw weefsel leggende, op je uitgescheurde mondhoeken, je halfkale hoofd, de etterende uitslag op je oogleden. Ja, ik heb je gered, ik heb je behouden doen blijven, en je hebt ja geknikt. Het schijnsel van het vuur in de afgrond flikkerend over je hele lichaam. Ik heb je gered, mijn allerliefste, voor de algehele duisternis en oneindigheid, de poel. En ik zal je binnenvoeren in mijn binnenrijk van de taal, in de kamertonen die niet opkunnen tegen de ruimte, tegen de branding, die maar schelpen zijn, net goed genoeg om tegen je oor te kunnen houden, en alleen voor een moment kunnen bestaan, in de grafspelonken, stijfgeslagen, vluchtig, waar je kunt verpozen, op adem komen, onomkeerbaar neem ik je mee, bulderend, een gladiator, ik, dr. Moengras, de oneindige buitenlander, meester der zeeën, lord van het heelal, door de mangrove-

[p. 80]

bossen, ik laat je alles zien, de tuinen in, je zult versteld staan, het binnenrijk, dit weefsel, dat ook jouw weefsel is, deze symfonie, ik neem je mee, ik bereid je voor, ik predestineer je voor de nieuwe kunst. Ja, mijn kleinste, mijn allerliefste, de nieuwe kunst die alles zal vervangen, een opengekapte plek, licht dat omlaag wervelt, dit bestaan, het mijne gaat ten einde, maar het jouwe ligt nog voor je, mijn borstkas, die ooit was als een machtige sportwagen, blaast zijn laatste lucht eruit, kleeft aan het aambeeld van mijn ribbenkast, mijn twee talen voegen zich samen tot een enkele, de luchtbuis wordt tot spreekbuis, ben je bereid, mijn kleinste, ik hou van je, op destructieve wijze, mijn huid, die blauw is als de lucht, het einde, deze wolken van vuur, ik ga ten onder, volg mij, ik kondig mijn eigen dood aan, want, de wereld is mij kwijtgeraakt.