De Revisor. Jaargang 31



[pagina 45]
Ruben van Gogh Avondland Een plaatje zo, die sierlijke omtrek op het wegdek van restanten van wat eens een wezen was, fijn ook de staat van zijn ontbinding, een weinig later langs de kant: een amalgaam van peuken, organische relicten, een dichtgeknoopt condoom (dat ik van Julius Caesar wel eens een atoom inadem dat hij ook inademde is mij van kindsbeen af bekend - maar hier, wat zou ik hier vanbinnen krijgen?) en dan nog het spoor van losgereden haren, meegezogen tot voorbij de voordeur, waar de mat met ‘welkom’ niemand binnenlaat (alleen de kabel met zijn dagelijkse portie leedvermaak) - stil blijven de haren haken aan de mattenvacht, ongewenste gasten, stil is ook het trage gapen ver voor het slapen, verzadigde harten in de avond, onderuit gezakt voor de buis, de nutteloze voeten gekruist op tafel, de pedalen inmiddels glad vergeten