De Revisor. Jaargang 29

[p. 58]

Herman Franke
Notulen

1

Hij dacht even dat ze uit kwaadheid haar menstruatiebloed op haar mooie gezicht had gesmeerd, maar het was een restje aardbeienjam. De half opgegeten boterham hield ze in haar ene hand, met de andere maakte ze een onduidelijk gebaar ter onderstreping van wat ze wilde zeggen, maar omdat ze een volle mond had, kon ze niet praten, hooguit een beetje sputteren, zodat haar gebarende hand onbestemd in de lucht zwaaide en machteloos onbegrip uitdrukte, wat vast niet de bedoeling was.

Onmiddellijk nadat ze het stukje brood met jam had doorgeslikt, zei ze dat hij een vuile seksist was.

‘Toe maar,’ zei hij. Ze hoorde natuurlijk de hooghartige ironie in zijn stem. Aan haar felle ogen zag hij dat ze naar een venijnig antwoord zocht, maar er kwam niets. Ze nam weer een kwade hap uit haar boterham.

‘Het is heel normaal,’ zei hij.

Ze slikte gauw door en zei triomfantelijk: ‘Precies!’

Dat bedoelde hij natuurlijk niet. Hij keek haar met een vermoeide blik aan en stelde vast dat hij helemaal geen zin had in een twistgesprek over waarom hij plotseling alle lust in zich had voelen wegvloeien, juist nu ze voor de eerste keer een heel weekend bij hem was. Het was gebeurd, niets aan te doen. Hij was maandag ook liever moegeneukt op kantoor gekomen in plaats van met gefrustreerde, welgevulde ballen.

Hij sloot zijn ogen. Het eerste meisje dat hij vingerde was zo ongesteld dat zijn hand eruitzag als die van een moordenaar, druipend van het bloed. Hij viel bijna flauw van de schrik. Ze had welbewust niets gezegd en lachte hem uit, met harde, ongevoelige uithalen. Daar zou het wel van gekomen zijn, maar leg dat maar eens uit, jaren later, aan een jonge, trotse schoonheid. Voor hem had vrijen met een ongestelde vrouw veel weg van een chirurgische ingreep. Hij had het geprobeerd, maar het besef helemaal met bloed omgeven te zijn, verlamde hem. Ze had hem verliefd en geil aangekeken, terwijl hij zichzelf al voelde ineenschrompelen tot een impotent zootje zacht vlees, rood als een ongebraden biefstuk. De hoop dat het condoom zijn plastische verbeelding zou remmen, bleek ijdel.

Alsof hij een open wond binnendrong.

‘Hoe zou jij het vinden als ik geen zaad spoot maar bloed, mooi helder bloed, dat even later langs je dijen loopt in kringelende straaltjes,’ zei hij.

‘Als het maar uit je hart komt,’ zei ze vastberaden, ‘dan mag het alles zijn, alles.’

Het bloed trok uit hem weg.

Ze wilde zijn hart.

[p. 59]

2

Ze hingen als druiventrossen aan de dakgoot, trokken in colonnes tegen de muren op en bedekten de vensterbanken met levend grijsgroen dons.

‘Ik word gek van die rupsen,’ zei ze. Voor de zoveelste keer die dag pakte ze de stofzuiger om in ieder geval het keukenblad rupsvrij te houden. Ze trok een vies gezicht bij het zuigen.

Zonder die rupsenplaag zou ze ook gek geworden zijn, dacht hij.

Van hem.

Hij wist dat ze al snel de moed had opgegeven. Hij zag de hoop in haar ogen breken toen ze merkwaardig aandachtig naar hem keek na die lange wandeling in haar eentje. Ze zouden een week blijven in dit schaars gemeubileerde vakantiehuis aan de rand van een bos dat langzaam door rupsen opgevreten werd. Nu nog vier dagen, op niets af.

‘Ik ook,’ zei hij. Hij stond op en liep naar buiten. Onder de grote eikenboom liet hij zich vermoeid in een tuinstoel zakken. Hij sloot zijn ogen. Het was erg stil. Zo stil dat als je maar lang genoeg luisterde, je die miljoenen rupsenbekkies hoorde malen. Een zenuwachtig geknisper, alsof ze bang waren vlinder te worden voordat al het lekkers op was.

Het geknisper leek harder te worden. Het kwam steeds dichterbij en van alle kanten. Het deed pijn aan zijn oren en beperkte langzaam maar zeker zijn denken.

Wat jaren had geduurd, balde zich samen tot haar verbeten gezicht tijdens het wanhopige gesprek waarin ze besloten tot een verzoeningspoging in de Brabantse bossen. Ze hadden gehuild. Dat had genoeg moeten zijn. Nu kon hij zich niet meer van de gedachte losmaken dat al die kaakjes het laatste beetje liefde vermaalden dat er tussen hem en haar was overgebleven. Daarna raakte hij ervan overtuigd dat hij zelf werd opgevreten. Eerst zijn huid, toen zijn ziel.

Hij schrok wakker. Opgelucht keek hij naar zijn ongeschonden lichaam. Hij strekte zijn armen. Stilte. De zon brandde op zijn gezicht. Nu pas viel hem op dat de boom geen schaduw meer gaf. Verbijsterd staarde hij haar naar de kale takken.

De rupsen hadden de herfst naar de zomer gevreten.

Zij werden straks vlinders, dacht hij jaloers.

Hij wilde zich ook wel verpoppen.

[p. 60]

3

Zij ketende haar fiets aan het rek tussen honderden andere fietsen. Achter haar stelde een eng vermagerde junk aan niemand in het bijzonder de enige vraag die hem nog restte in de terminale fase van zijn vergooide leven: fiets kopen?

Zij had hem al gezien toen ze aan kwam rijden. Het viel haar op dat hij slechts naar haar nieuwe fiets keek en niet naar haar lange benen, zoals alle mannen die dag, want ze droeg, uit wraak misschien, een baldadig kort rokje dat ruimschoots zicht op haar kruis bood.

Hij keek schaamtelozer en begeriger naar het glimmende frame en de nieuwe banden dan de wellustigste, volkse mannen naar haar dijen. Dat zat haar toch dwars. Het stak haar. Versmaden was versmaden.

Ze keek de arme jongen - hij was nog veel te jong om te sterven - diep in zijn bruine ogen, maar die waren nog verder heen dan zijn lichaam. Ze stonden op breken in hun asgrauwe kassen. Uit niets kon ze opmaken of hij in de gaten had dat ze hem haar smachtendste blikken toewierp. Zijn ogen leken zich dwars door haar heen nog steeds op haar fiets te richten.

Vandaag wilde ze niet nog eens versmaad worden, door niemand. Ook niet door een verlopen junk die zijn langste tijd had gehad.

Het was onredelijk, dat begreep ze ook wel. Het had vast iets met paniek te maken of met emotioneel onvermogen.

Ze voelde zich er niet echt lekker bij toen ze vlak voor zijn begerige ogen de tweede ketting om het frame sloeg en aan het rek bevestigde. Daartoe bukte ze zich met licht gebogen benen. Ze bood hem een ruime blik op haar billen die ze bovendien als een loopse poes omhoog stak en heen en weer bewoog.

Terwijl ze daar zo gespeeld geil stond te friemelen aan het kettingslot, begreep ze waarom hij gisteravond op een ‘pauze’ in hun relatie had aangedrongen. Ze was, afgezaagder kon het niet, te afhankelijk.

Tussen haar benen door keek ze naar de junk achter haar. Die keek omhoog naar de helblauwe hemel. Wellicht konden zijn ogen niet langer verdragen dat zich een vergane verlokking tussen hem en die fiets drong.

Ze zag dat hij zich omdraaide en weg strompelde.

Hij had geen billen meer.

[p. 61]

4

Toen de zon eindelijk onderging, voelde hij dat er die avond dodelijke woorden zouden vallen.

Op het balkon was het heet en nog windstil. De was van de overburen hing onbeweeglijk te drogen. Op de vensterbank van het ver opengeschoven slaapkamerraam miauwde hun kat gefrustreerd naar de onbereikbare vogels op de rand van het dak.

Hij deed het buitenlampje aan en las de krant. Er stond niets in over wat hem bezighield. Zij las een blad dat hij nooit las. Om de minuut wijzigde ze de stand van haar benen en schoof haar achterwerk naar achteren op de aftandse tuinstoel. Dan liet ze met gesloten mond haar tong langs haar voortanden gaan, waardoor haar bovenlip iets opbolde.

Er stond zweet op haar voorhoofd. Het zou niet lang duren voordat ze het met de rug van haar rechterhand zou wegstrijken. Ze had er al last van, dat bleek uit het herhaalde fronsen. Ze krabde zich op haar linkerschouder.

Over een uur zou ze ‘ja, ja’ zuchten en aankondigen naar bed te gaan.

Eerst dagdroomde hij het. Zijn stem klonk kil en toonloos. Hij schudde met zijn hoofd. Zoiets kon je niet zeggen. Even later zei hij het toch. De ontsnapte woorden schrokken van het licht. De vrijheid deed zo'n pijn aan zijn ogen dat ze begonnen te tranen.

‘Ik hou niet meer van je. Je bent oud, lelijk en chagrijnig geworden. Alles wat je zegt en doet heb je al eerder gezegd en gedaan. Jouw leven is af en sleept zich futloos voort naar het einde. Ik ga een vrouw zoeken die niet elke dag “ja, ja” zucht voordat ze gaat slapen.’

Uit niets bleek dat ze hoorde wat hij zei. De woorden stierven weg. Er was niets veranderd, ze hadden niet gesproken kunnen zijn.

Hij staarde haar ongelovig aan. Haar zwijgen vernederde hem dieper dan weerwoorden hadden kunnen doen. Verstijfd liet hij de tijd voorbijgaan, totdat een koele wind langs zijn gezicht streek en zijn lichaam zich langzaam weer ontspande.

De buurman haalde de was binnen en keek bezorgd naar de donkere hemel, waar het onweer zich aandiende dat iedereen die dag puffend voorspeld had.

‘Ja, ja,’ zuchtte ze en stond op.

‘Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga slapen.’

Hij sloot zijn ogen.

Heel in de verte hoorde hij het eerste gerommel.

[p. 62]

5

Ze piste met Mahler op. De koptelefoon van haar nieuwe walkman had ze als een diadeem versierd met verzilverde tierelantijntjes. Zoals ze daar in haar blote kont zat te luisteren met het hoerige, rode slipje op haar enkels en haar zwarte mini-jurkje opgestroopt tot boven haar ronde heupen, deed zij hem denken aan een schilderij dat hij graag zou willen maken als hij een schilder was. Maar hij was een ambtenaar op het stadhuis die alleen kinderachtige tekeningetjes op zijn computer kon maken omdat hij elke dag wel een uurtje niets te doen had en toch achter zijn bureau moest blijven zitten.

In het café had hij tegen haar gelogen dat hij copywriter was op een groot reclamebureau. Daar kon ze nog wel iets artistieks in zien. Een week later al stelde ze hem aan haar vriendin voor als een ‘schrijver van teksten’, wat ze waarschijnlijk mooier vond klinken dan copywriter. Ze hield niet van ‘geregelde types’. Ze hield van kunst en van alles wat daarmee te maken had, vooral van alles wat daarmee te maken had.

Haar huiskamer was door een bevriend beeldend kunstenaar ingericht. De chaos die er heerste, wees erop dat hij het als een buitengewoon vrije opdracht had opgevat. Haar bed bestond uit een rechthoekige bak met zo'n barokke, ouderwetse, goudkleurige schilderijlijst eromheen. Bij haar kon je na het neuken jezelf signeren. Ze maakten mooie, moderne reality-schilderijen in dat bed maar toch hing hun verhouding aan een zijden draadje.

Elke dag verwachtte hij de ontmaskering. Nu al moest hij steeds weer uitleggen waarom hij zich ‘als schrijver’ aan vaste, burgerlijke werktijden hield. Een week eerder had hij een stukje uit Tranen der acacia's van Hermans overgetikt. Zij vond het een fascinerend verhaal met een prachtig open einde. Hij vreesde nu dat ze het aan een letterkundig onderlegde vriend zou laten lezen.

Vastberaden trok hij zijn jas aan, liep op haar toe en trok de koptelefoon van haar hoofd.

Ze keek verontwaardigd maar piste gewoon door. Pas toen het laatste drupje gevallen was, zei ze woest: ‘Wat krijgen we nou, godverdomme?’

Hij keek hooghartig op haar neer, terwijl ze haar slipje optrok en haar jurkje schikte. De kans om eervol te vertrekken, greep hij met beide handen.

‘Met Mahler op, pis je niet,’ zei hij zo verontwaardigd mogelijk. Een kwartier later stond hij buiten.

Huilende vrouw in bed.

Hij had een mooi schilderij achtergelaten.

[p. 63]