Els Hupkes
Op het boek van en het interview met Els Hupkes zijn nogal wat negatieve reacties gekomen. In haar column (NRC Handelsblad, 9 oktober) draagt Marjoleine de Vos haar steentje bij. Zij vindt, kort samengevat, dat de vrouw van een moordenaar niet meer van haar man mag houden, en zeker niet in het openbaar mag treden met een boek. Alleen iemand die zelf geen moordenaar is en er ook niet mee is getrouwd mag schrijven over een moordenaar. ‘Romanpersonages mogen dingen doen en denken die we van echte mensen niet zouden verdragen.’ (sic!) Ze geeft Gerrit Krol als voorbeeld. Een nekslag voor de autobiografische literatuur dus. Wat is haar criterium eigenlijk? Wie mag schrijven, wie niet, en door wie wordt dat bepaald? Door de maatschappij? Is schrijven niet een recht van iedereen? Ik heb niet het interview in deze krant gelezen, wél het interview van Hanneke Groenteman met Els Hupkes gezien, en ik was zeer geboeid. Hier was iemand die diep in de problemen zat, die worstelde met zichzelf, die (uiteraard!) nog van haar man hield, ook al had hij een moord gepleegd. De enige uitweg die ze zag was: schrijven. Schrijven als therapie. Is dat eigenlijk niet de beste, misschien wel de enige, reden om te schrijven?
L. Voskuil-Haspers, Amsterdam
Auteursrechtelijk beschermd
