De Revisor. Jaargang 28

[p. 71]

Bert de Beul Zonder titel 1999
Olie op doek

[p. 72]

Nachoem M. Wijnberg
Gedichten

Vogel

Iemand begint te doen alsof hij een vogel is,
zwaait met zijn armen (‘Als het niet gaat
ben ik toch de eerste om het toe te geven?’),
de nieuwe wandelvriend van zijn vleugels.

Wie niet kan lopen verzamelt zich om hem heen,
bekijkt hem voorzichtig,
en liefhebbers van heldere machines.
‘Zo zou een machine om te vliegen er uit moeten zien!’

[p. 73]

Adem

Maan vlak boven huis, grijsblauwe wolken; er was rood maar dat is nu weg.

Vogels in bomen en vogels in de lucht.

Naar adem happend van verlangen. Wat is hij in dit verlangen?

Niet genoeg te hebben aan
wat iemand gegeven wordt; verlangen naar
wat verward wordt voordat half-bekeken, een korter
seizoen heeft dan het verlangen.

[p. 74]

Nooit meer

Een vogel wordt groot op een eiland,
vliegt nooit meer. Een mantel
(die iemand in de lucht werpt) valt over hem heen
en hij blijft in het donker rustig zitten.

Een andere vogel wordt groot ver van de zee,
tilt gazelles op en laat ze vallen,
heeft meer vlakte nodig dan een man kan lopen
op een dag dat hij niet slaapt.