De Revisor. Jaargang 27

[p. 67]

Miguel Declercq
Arthur Rimbaud

I

Je kan praten wat je wil, je zegt het tegenovergestelde van wat je eerst zei.

Of is het andersom?

A zwart, E wit, I rood, O blauw, U groen: wanneer je luistert, hoor je een

ontstemde viool

halsstarrig toon houden.
‘Of het zijn verschrijvingen die iets ondubbelzinnig onder woorden

willen brengen, of je bent dood, maar je weet het nog niet.’

Wees gerust:
als ik het wel heb, gooi je hoge ogen sedert je de kleur van de klinkers

hebt uitgevonden. Maar op een dag kan de kleur van de klinkers

veranderen en heb je het nakijken,

Arthur Rimbaud.

2

Geen wonder dat je glimlacht als een purperen mollusk! Je zet een strak

gezicht. Je maakt het je gemakkelijk en houdt je adem in. Je hoort de

kapitein.

‘Rimbaud à cet instant regrette l'Europe’, schrijft Pierre Michon in zijn

novelle over jouw

gemarteld hart, gemarteld hart. Als je het mij vraagt,
ben je ziek.
(Je wordt van lieverlede gek.) Als je het mij vraagt, wordt het leven in

den vreemde je

een hel.