De Revisor. Jaargang 24

[p. 4]

Tonnus Oosterhoff
Vier gedichten

·
Een in grijsgrauw vanonder zich vullende vrouw
klimt, in de klim gefilmd. Trucage; jij bent het.
Jij bent er ook, ook verrast
en ontroerd. ‘Dat die film nog bestaat.’ ‘Ja.’

Hè? Ochtend half vijf. Dus ik droom nog van
hoewel je in deze vorm niet meer bent allang
Mijn denkvermogen trekt zich achter een donkere schijf

wilsarm, halfwit, smaak nee, verprikkelde tuigen
halverwege het in het leven sterven steken gebleven
(nu) overgeïnteresseerd in opvattingen die anderen aangaan

brand in de molen in de rouwstand

[p. 5]

 

·

 

nu mijn buik ongetralied

 

ovalen camee in hanger geworden is

 

 

 

nu komt het pas bijstaan

 

geschoren gezogen en wel

 

dat aufeest van de dood van u

 

 

 

een kruiwagen kiere kiere

 

zachte krullen en bladeren over u

 

uitstorten wil ik want ik

 

hou van u hou van u

 

 

 

verder

 

als twee druppels water

 

verder mogen

 

als we druppels zijn hangen

 

vallen

 

 

 

vervangen

[p. 6]

 

·

 

Drie jongleerballen, vier kleuren

 

van zachtgeschilde huid.

 

Een, twee, drie. Een, twee, drie, vier.

 

Groen, geel, blauw, rood.

 

 

 

Zomerochtend; poes rust op 't balkon,

 

zich een zwart roodstaartje voorstellend.

 

Maar het ziekenhuis om de hoek is nog onder.

 

En in Park Randenbroek spelen sportparen

 

winteravondtennis, stoomwolkjes lachend.

 

Vierhonderd meter is het maar

 

van hier tot helemaal daar.

 

 

 

De gebruiksaanwijzing beweert:

 

‘En u jongleert. Gefeliciteerd!’

 

 

 

Mijn broer woont in Australië. Geëmigreerd.

[p. 7]

 

·

 

Heel het station van Utrecht valt in het licht

 

tussen reuzen van novemberwolken,

 

zo.

 

Metaal, steen, glas, al wat draagt, beschermt, doorlaat, wijst

 

schelhoeken en afstralen toe aan vloer en tegelwanden.

 

 

 

De rechtop aanwezigen op de perrons - De reizigers? Dat klinkt

 

naar kousen in huidkleur. Ouwens zegt rietkragen. -

 

in hun rug leunend of zich juist wat verschikkend, vallen

 

meteen omgekeerd in uit de grond schietende naalden

 

van kracht geluk afgronddiepe wanhoop.

 

 

 

Gevoel, besef wellen uit geen innerlijk op.

 

Mensen worden aan perrons geregen.

 

Waar men staat heeft men,

 

wat men heeft (is) te dragen.

 

Heel het station in Utrecht valt in het licht