De Revisor. Jaargang 19

[p. 29]

Hans Berghuis

Spraakloos

De vissen hebben geen taal, zij spreken
de andere namen niet, zij hebben van Adam
geen teken vernomen, zij zijn niet gemerkt
in het paradijselijke boek. Geen tong en
geen stemband belemmeren stilte. Zong er
een vogel, geen voorn blies op de hoorn.
Sprak Eva wel met het serpent? Gehoord
werd zij niet. En buiten de tuin en de poort
zwierf slangekopvis in het diepste geheim
van voorwereldlijk water...

God geef geen taal

aan de vissen, zij verdienen het lijden niet
noch de pijn van het woord, laat hen bestaan
in het peilloze zwijgen. Uw onderwaterwind
is adem en levenslust voor alle Uw vissen:
vis is wie spraakloos de overkant haalt.

Zwarte water

Balaclava, geheim en ondeelbaar woord.
Geen van de mensen had van je gehoord
behalve het kind dat ik was. Ik sprak
niet van je, taal was verraad. Alleen slaap
en droom gaven je gestalte. Amandel en palmen
op de heuvels rond je baai. In groene tuinen
zoete vijgen, ananas, jasmijn; aan je stranden
gouden schelpen, kreeft en krab. Op de duinen
wuivend helmgras. Zo, over het zwarte water
voer ik alle nachten totdat op gestolde lava
ik voet aan vaste wal vond, land van Balaclava.

Het kind verliest de leeftijd. Dan staat er
een man op, reist naar de Zwarte Zee, de Krim.
Balaclava - oud Turks voor Groot Visse-nest,
zo weet hij nu - bestaat. De havenstad slaat
hem met blindheid, snoert zijn mond. Wat rest
er van zijn schepping? Verwoesting. Schroot
en staal van oorlogsschepen, radar aan de kim.
De vloot telt één bootsman en dat is de dood.
Hij keert. Geen vogel geleidt hem in de pijn.
Balaclava, zoete nachtreis, kinderrijm,
Balaclava, rood verraad en dood geheim.