De Revisor. Jaargang 17

[p. 14]

Peter Ghyssaert

Dorpsoudste

Hij blijft nooit lang zitten in 't dorpscafé,
een stulp met een verrotte biertoog,
hout van jaren donker, dagelijks
met bier gewassen en met eelthanden
tot glimmens toe gewreven;
veel kroniek is in zijn hoofd verzand,
waar ook de wijsheid zetelt, licht dat hindert:
soms zegt hij wat geen mens begrijpt, blaast
stoom af in de energieke middagzon,
en steeds meer feiten en conclusies
komen onder zijn hoede, hij stalt ze
in het klein, houten museum van zijn huis
naast een fonkelend terrarium, specimina
van grijze vlinders in een glazen
kast gepind; zijn bedstee ruikt naar
donkere aarde van zijn tuin waarin hij
met een koperen spatel graaft naar scherven.
Zijn familie is al uitgestorven,
zonen uitgebeend en ingelijfd
bij de collectie waarin hij systeem schept,
dagelijks. Regerend tussen zonsopgang en
-ondergang, terwijl de brave boeren in het dorp
het voor en tegen van zijn bevordering
tot dorpsgek zitten af te wegen.

[p. 15]

De heiligen

Hun voegen zijn gebreeuwd met kunstlicht en
hun onderkaak is volgeschonken met
een lauw insecticide dat nog meer
dan kevers of wormen een dode uitbijt
onder de houten pij. Op hun gezwollen
lijven staan hoofden gekroond met mager
bladgoud. Stuntelig en rammelend
blijven ze hun protectie uitoefenen.
Iedereen wordt voortdurend behoed,
zelfs wie zijn huis hier onterecht gevuld heeft,
al de koppen gods verduisterd en
weer opgelicht in nieuwe constellatie.
Hoor hun spieren kraken, denk aan hen.
Wie zij al niet in hun gedacht houden.
Het krachtig aangedreven schip der kathedraal
vaart schuimend van hen weg, de sluitspier
van hun aureool is voorgoed dicht.
Verbrand een kaars, een gouden calorie,
attentie voor hun wormstekige stofwisseling.