De Revisor. Jaargang 12

[p. 29]

Harmen Wind

Uit de hoogte

I

Is het een gave om te worden opgelaten?
Ik adem niet. Ik stijg in lucht als water
en iemand roept: De diepte wordt te groot.
Hij vlucht onder de bomen als ik nader.
Hier ben ik vader. Morgen ben ik dood.

II

Zacht schuift de tuin onder mij door.
De kruinen raken aan mijn witte tenen.
Wij hoeven niet meer bang te wezen voor
trefwoorden. Dit hier is alleen een
afbeelding van wat ik aan hem verloor.

III

Ik land, vind plaats binnen de perken.
Gazongras. Grint. De bloembakken zijn zerken.
Bladstilte staat te kijk. Leven draait om zijn as
en wordt als damp en niets is meer te merken
van zijn aanwezigheid, gesteld dat die er was.

Vonnis

Een kort applaus. Ik opende de poort
om de processie door te laten die
zich in de stilte van mijn sacristie
had opgesteld. Mij was het hoge woord
geopenbaard. De zaal staarde mij aan.
Alles bleef stil. Het gretig wachten
was op die prachtige gedachten
die mij zo goed hadden verstaan.

Alles bleef stil en tegenover mij
zag ik de twijfel, het wantrouwen groeien.
Alles bleef stil. En terwijl rij na rij
mij langzaam medelijdend ging verfoeien
liet aan de zelfkant van mijn razernij
die stille optocht zich gewillig boeien.