De Revisor. Jaargang 8

[p. 20]

Marcel Koopman

Ik ben de bedelaar om licht,
rond mijn gestalte dampt de mist.
Somber het weerbericht:
hooguit vijf meter zicht.

De mensen mijden mij
of gooien stenen naar mijn bult.
Forensen overrijden mij,
voelen ze schuld?

Ik draag de bellenkap
zwart-wit geruit,
rinkel bij elke stap
en schuif holle lantarens voor mij uit.

Ik ben de grootindustrieel,
beschik zoveel ik wil
over lichtdicht materieel.
Onyxen bril.

Soms in een natte nacht
schiet spottend doelgericht
het wagentje van de wegenwacht:
bij mist - groot licht.

Dieren weten het veilig in mij
en bergen zich als de lucht
van slacht hen aanzet tot vlucht.
In mijn bloed overleven zij.

Des avonds tel ik wat ik kreeg:
een knoop, wat munten en een steen.
De muts is vol, de lamp is leeg.

En met de steen beuk ik mijn lot.
De vonken springen uit het bot.

Oud huis

De klamme schaduw zonder schrale zon,
vochtplekken kruipen weg uit het balcon
naar de vermolmde regenton.

Hier tiert de huiszwam en zijn maat
de pissebed in het kwadraat,
tyfeuze groeisels uit de aardenaad.

En slappe witte stengels zoeken
moe in de damp naar rulle boeken
die halfontbladerd vloeken vloeken.

Een gifgrauw schimmel teelt zich voort,
een grote watten bol die moordt
en vlekkend het behang doorboort.

Stompzinnig mos hecht aan de mat,
hardnekkig hokkend als een pad,
van het plafond druipt oudemannenkwat.

Waarschijnlijk vinden we geen koper.
Wat is het nummer van de sloper?

[p. 21]

Verleiding

Nee, er is geen rust;
de marconist vangt onheils-
strepen op vanaf de kust.

De landtong likt ons rondom tegemoet.
Traag zakt het anker in ons bloed
tot onder nog te dragen peil.

Nu is dit een omsingeld meer,
een eizee in het land,
volmaakt geïsoleerd.

Een rokend rommelig geluid
springt schaamteloos vanuit
de branding, sensueel
smekend om onze landing.

Hoog staat nog Orion
vertrouwenwekkend op het nachtgazon,
nog wel.

Ik tel de tijd tot het plafond.
Dan zakt het water gorgelend
diep in de grove grond.

Tijdelijk gesloten

Tussen de wijzers groeit de wond.
Ik voel met iedere minuut
de snede meer acuut.
De zeis gaat langzaam rond.

Ik weet dat na de wijdste stand
de opening zich sluiten zal
aan de verkeerde kant.

Er is geen terug.
Rivieren stromen langs mijn rug.
Zo min als ik daar ogen heb
is er een brug.

Leg ik me neer
word ik een veer
en zink niet meer.

Voort op de vloed
die vloeien moet
kijk ik omhoog.

Beide wijzers dragen een zwaar
gordijn, ze schuiven van elkaar.
Een lijn ontstaat van licht.

Aan de andere zijde van de evenaar
onder een twaalf uurs evenwicht
gaan onverbiddelijk gordijnen dicht.