De Revisor. Jaargang 8

[p. 40]

Piet Meeuse

Marx. wind & tarwe

Wat betekent Marx naast de tarwe -
groen nog, onrijp, maar al golvend
van verlangen naar de malende
messen van de zomer? Zoveel minder

dan de wind, die geen weerkaarten kent,
die zijn wegen blindelings vindt en
en passant door de bladzijden rent.

Marx, dood als een drukletter,
windt slechts geleerden op
die brood zien in abstracties

maar de geest die op de tarwe rijdt
- in de wind geslagen, in de wind bevrijd -
is zuiver poëzie: meerwaarde van de reactie.

Desertie

Het karkas van een sloep,
vastgeslibd, met verdorde wieren
versierd en verlaten.

Water dat rimpelend vlucht
door de geulen; wolken
wegsmeulend in bodemloos blauw.

De zee, een half verlamde arm
tot hier gestrekt,
lekt naar de verte weg

en vertrekt naar het schijnt
voorgoed van de plek
waar werd gestrand,

waar schaamteloos land
zich in leegte ontbloot.

Slechts wat gekromde spanten
getuigen schor van
een vergeten schande:

eerloze aankomst
allang weggeëbd.

[p. 41]

Zondagmiddagsprookje

Als het paleis van een Chinese keizer
in het hart van een Verboden Stad
die in flauw zonlicht ligt gevat -

zo baadt een leeg hoofd in een zondagmiddag.
Ssst! De keizer doet een dutje.
Hij droomt van samenzweerders die
zich op hun hoogste tenen reppen
door de gangen rondom zijn vertrek,
hun glimlach als een dolk tussen de tanden.

Maar enkel echo's van het geeuwen van de eeuwen
weergalmen in een loos paleis. En dragen
slapende keizers soms geen nieuwe kleren?
Wie wordt er iets wijzer van samenzweren?

Niemand. Maar zijn droom vult als een overstroming
alle zalen op. Ja, wie hem wekt zal deze zondag
zeker sterven: ceremonieel, en zeer correct.

Indianenverhaal

Er zijn indianen in mijn voornemens
geslopen: op zachte voeten, over de top
van de berg waarachter ik wegzwalk,
kwamen ze mij achterop.

Indianen met zwarte gezichten, rafelend
aan de randen van mijn herinnering.
Ik eet het verleden met tegenzin, liefje.

Hief je maar een arm, een hand, desnoods
een ooglid boven de bergrug: het sein
om een krijgsdans te beginnen van louter
binnenvet, met maskers van zoethout,
zoethouderij, om te herkauwen of zo.

Hihaho! Werd ik bewoond door boze goden
dan danste ik de rimram-ratelslang, siste ik,
piste ik van me af. Maar nee - ik stuiter,
ik rol als een dorre, doorluchtige takkenbol
van de helling. Hihaho! Als een
hoogst opwindbare indio op wieltjes.