De Revisor. Jaargang 7

[Gipsverband (vervolg)]

cijfercombinaties van brandkasten. Maar wat bij brandkasten ontbrak: elke combinatie van het tombolella vormde een nieuw, van mond tot mond ontstaan verhaal.

12 - 'o surdate (= it soldato = de soldaat)

Eveneens aan het lottospel ontleenden de travestieten hun eufemismen voor ‘lul’ (29) en ‘kut’ (6). Hun pate d' 'e criature (padre delle creature = vader der schepselen) klemden ze tussen hun bovenbenen om zichzelf en anderen de indruk te geven dat ze daar een kut hadden: chella ca guarda sempe 'nterra e nun vede 'o sole (zij die altijd naar de grond kijkt en nooit de zon ziet). Door dit eufemisme waren ze dichter bij hun doel: vrouw zijn, een kut hebben.

Flix wierp dus zijn netten uit in de Quartieri, - netten die hij zo vast om deze femmenielli samentrok, dat zelfs het kleinste haartje hun uit de huid werd getrokken als ze bevrijd werden. ‘Als je 't mij vraagt, Flix, heb je in je materiaal geen beelden gevangen, maar mensen...’

Vaak smeekten ze Flix hun bustehoudertje te mogen aanhouden om tenminste een vrouwelijk afgietsel van zichzelf te hebben. Ze verstonden hem niet als hij onder het werk tegen ze tekeerging: ‘Stommelingen! Hoe zouden jullie als travestiet in Pompeji verrast zijn door de asregen? Met denkbeeldige tieten en verborgen pik, zodat je je niet eens uit de voeten had kunnen maken?’

Flix veranderde hen in geslachtsloze sneeuwpoppen.

40 - 'a neva (la neve/de sneeuw).

's Avonds, na het eten, bezochten we de pianobars voor Amerikaanse militairen. De Boston Blackies American Bar en de New York Bar aan de Via Agostino Depretis en de Number One aan de Via Medina. Deze ‘Number One’ was onze favoriet. Er was beneden de eigenlijke bar, waar de skinheads en wat SP'ers rondhingen, een grote kelderruimte waar heroïne gerookt werd. In zo op 't oog heel normale filtersigaretten, - een methode die ze zeker van hun oudere broertjes, de Vietnam-veteranen, geleerd hadden. Ik nam deze gewoonte over; het omslachtige ‘chinezen’ zou te veel de aandacht van de SP getrokken hebben.

De mannen van de SP droegen donkerblauwe uniformen waar een witte pet bij hoorde. Aan hun koppel hing een soort gummiknuppel, zo lang en dun dat hij eerder iets van een wapenstok weghad. Ze waren er om de orde te handhaven, maar verveelden zich meestal. Een enkele keer moesten ze twee vechtersbazen uit elkaar halen. Voor het roken in de kelder hadden ze geen oog.

Ik verwierf mijn goedje tegen een vriendenprijs, die volgens mij nog ver beneden de inkoopsprijs lag. Desondanks gebruikte ik per dag minder dan ik in Amsterdam gedaan had. Zelfs probeerde ik elke dag wat minder dan de vorige te nemen.

Na ruim een week, - december was inmiddels begonnen, - ging ik er vandoor. Op Sicilië wilde ik nogmaals proberen mijn bloed zuiver te krijgen. Ik was bereid opnieuw alle fasen te doorlopen van de ontwenningsziekte, waarvan ik geloofde dat hij minder hevig zou zijn, gezien mijn ingetogenheid van de afgelopen dagen. Twee weken moesten voldoende zijn om mijn stofwisseling te herstellen, meende ik.

Flix beloofde ik tegen Kerstmis terug te zullen zijn. Ik wilde in geen geval Thjummi mislopen. We spraken af in pension ‘Gran Sasso’, Via Palermo, waar altijd voldoende kamers vrij waren. Verhuisde Flix intussen, dan zou hij mij daarvan per expressebrief op de hoogte stellen - poste restante het hoofdpostkantoor van Messina. Bij mijn vertrek gaf hij mij een waterdicht afgesloten fles mee met het verzoek die tijdens de overtocht in het water van de Straat van Messina te werpen. Ik hield de groene fles (van de soort die de Italianen een fiasco noemen, maar waarvan de strooien mantel was weggenomen) tegen het licht. Behalve een tiental sigaretten zat er een opgerolde envelop in, met het adres naarbinnen gekeerd.

‘De sigaretten zijn voor de vissers daar... als dank voor het posten van de brief,’ zei Flix een beetje verlegen. ‘Een oude gewoonte. Marinejongens maakten er wel gebruik van, geloof ik, - om hun ouwe moeder eens wat te laten horen...’

Ik vroeg maar niet verder, en vertrok.

De trein kwam 's morgens om acht uur in Villa S. Giovanni aan; tussen negen en tien stak ik over naar Sicilië. De lucht was blauw als in het hart van de zomer. En de zon was wit als

[p. 14]

die eenzame meeuw die ik loodrecht zag vallen. Precies halverwege de route gooide ik Flix' fles overboord. Hoe koud het ook was - ik bleef op het dek aan de reling staan tot het schip aanmeerde.

Inderdaad bleken de ontwenningsverschijnselen minder hevig dan tijdens mijn transalpino-hellevaart. Wel viel ik door vochtverlies binnen enkele dagen zo'n vier kilo af. En dan nog iets merkwaardigs: de tweede dag kwam ik, op het hoogtepunt van de ziekte, binnen een uur verscheidene keren onvrijwillig klaar. Orgasmen waren het eigenlijk niet. Het genot ontbrak. Er was geen bevrediging. Ik had niet meer dan een aantal schrijnende ejaculaties.

Maar toen mijn lichaam zich begon te herstellen, was het ergste leed nog niet geleden. Ik kreeg te maken met nummertje 90 van het lottospel: 'a paura (la paura/de angst).

Zwak en nerveus kwam ik in Agrigento aan. In hotel Degli Amici kreeg ik een kamersleutel met rode peer overhandigd, en dat terwijl, zag ik op het paneel dat achter de portier hing, van alle sleutels de peren blauw waren. Wat kon dit te betekenen hebben? Ik vroeg het iedereen, - de portier, de loopjongen, een ober, enkele gasten, - maar niemand kon het mij vertellen. Mijn kamer lag ongeveer halverwege een gang en onderscheidde zich in niets van de andere kamers. Nooit anders dan met trillende vingers en vrees in het hart stak ik de sleutel met die onheilspellende rode kegel in het slot.

Later hoorde ik dat de werksters van alle kamersleutels een duplicaat met rode peer in bezit hadden. Eén van die duplicaten moest met het origineel verwisseld zijn geraakt. Heel eenvoudig. Maar de mededeling stelde mij geenszins gerust. Integendeel. Ik rustte niet vóór ik de blauwe peer in mijn hand mocht sluiten.

Maar die veilige blauwe peer was slechts een druppel op de gloeiende plaat van mijn angst. Op een avond, - ik zat op mijn kamer een brief aan mijn moeder te schrijven, - viel plotseling het licht uit. Voor mijn ogen hing, wit op zwart, het negatief van de aanhef: Lieve mama... Ik was door het uitvallen van het licht van haar afgesneden en tegelijk was ik dichter bij haar, in haar, waardoor ze nòg ongrijpbaarder was.

28 - 'e zizze... zuche e dduorme (i seni... succhia e dormi/de tieten.. zuig en slaap)

Door het pikdonker zocht ik me een weg naar de receptie, waar de portier met stompjes kaars in de weer was. Ik besloot in de stad koffie te gaan drinken tot de stoppen verwisseld waren.

Boven de stad stond een verpletterend heldere sterrenhemel. Nog nooit had ik zoveel sterren bij elkaar gezien. Ook de verbindende nevels waren duidelijk zichtbaar. Het firmament leek lager dan anders.

Pas toen ik de hoofdstraat inwandelde, begreep ik waaróm daarboven alles zo verpletterend helder was:... de hele stad zat zonder licht! En wie weet heel Sicilië... heel Italië... heel Europa...

Daar stond ik, met al mijn angst. De koffiebars: donker. De ramen van de huizen: donker. Hier en daar een kaarsvlammetje, dat niets verlichtte. Ik keek omhoog, naar het koude, witte licht. Maar wat ik wilde was electrisch licht boven een uitstalkast vol gebak, ik wilde warmte, mensen, koffie...

‘Daar, daarboven, daar zoeken ze leven... leven waar er geen is. Hun teleurstelling toen bleek dat Venus niet bewoond was, Mars niet, Jupiter niet, en al die andere planeten niet! De ene stond te dicht bij de zon, de andere stond er te ver af. Wat een pech! Wat een misrekening van God toen die z'n oerscheet liet! Goed, dan maar eens een kijkje genomen bij die andere zonnen daar verderop, - of die nog geen ei hadden uitgebroed inmiddels... Buitenaardse wezens, welkom! Ja, de mens is een sociaal wezen. Maar hier op aarde gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet, de mensen. Geen huwelijk weten ze in stand te houden, geen vredesverdrag ongeschonden te laten... Waarom niet eerst geprobeerd die drieënhalf miljard stumperds hier bij ons wat beter te leren kennen? Waaronder ik... ik....’

Een paar dagen vóór Kerstmis reisde ik naar Napels terug. Ik voelde me goed; mijn absurde angsten waren goeddeels verdwenen. In Messina trof ik geen enkele brief van Flix aan, zodat ik mocht concluderen dat hij nog in pension ‘Gran Sasso’ aan de Via Palermo woonde. Ik stak over naar het